Γιατί η τρόικα προκάλεσε το «Βατερλώ» στο Παρίσι και οι νέοι στόχοι της Γερμανίας

Η άποψη που εκφράστηκε πως λίγο ή ακόμα και καθόλου τους ενδιαφέρει τι θα γίνει και ότι το μόνο μέλημά τους είναι η αξιολόγηση και ειδικότερα το δημοσιονομικό κενό, είναι πολύ παιδική, πολύ αφελής για να μην πούμε ανόητη για να γίνει αποδεκτή.

Η τρόικα αποφάσισε ή καλύτερα το Βερολίνο αποφάσισε να παίξει πολύ σκληρά το χαρτί της αξιολόγησης και της διαπραγμάτευσης γνωρίζοντας πολύ καλά τις συνέπειες στο πολιτικό και οικονομικό πεδίο.

Δυστυχώς η Ελλάδα στα χρόνια του μνημονίου έχει μετατραπεί στο πειραματόζωο όπου διάφορες θεωρίες μπαίνουν στον πειραματικό σωλήνα και τεστάρονται. Φαίνεται πως τώρα βρισκόμαστε σε άλλο ένα κρίσιμο σημείο για τους Γερμανούς και τους ισχυρούς οικονομικούς κύκλους της Ευρώπης.

Θα το κατανοήσουμε αν σκεφτούμε πως το θέμα των πολιτικών εξελίξεων δεν αφορά μόνο στην Ελλάδα, αλλά στην Ισπανία και στην Ιταλία και κατ΄ επέκταση στην Ευρώπη.

Στην Ιβηρική χερσόνησο το Podemos βρίσκεται πρώτο στις δημοσκοπήσεις και το Νοέμβριο του 2015 γίνονται εκλογές. Στην Ιταλία τυχόν φθορά και αποτυχία του Ρέντσι ανοίγει το δρόμο στο κίνημα των 5 αστέρων του Πέπε Γκρίλο.
Τοποθετώντας το θέμα της Ελλάδας στο πλαίσιο αυτό μπορούμε να φωτίσουμε πολλές από τις πλευρές της σκληρής στάσης της τρόικας.

Γιατί δεν είναι δυνατόν στο βωμό του αμφισβητήσιμου δημοσιονομικού κενού να θυσιάζεται αντί να ενισχύεται η αναπτυξιακή πορεία της χώρας.
Γιατί δεν είναι το δημοσιονομικό κενό του 2015 (αν υπάρχει που κατά τη γνώμη μου η ελληνική κυβέρνηση έχει δίκιο στις εκτιμήσεις της και δεν ανέρχεται στα 2,5 ως 3,5 δις. ευρώ) το μεγάλο ζήτημα, αλλά οι μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο που θα το καταστήσουν λειτουργικό, αποδοτικό, ανταγωνιστικό.

Δεν είναι το δημοσιονομικό κενό το μεγάλο αγκάθι αλλά η αδυναμία πάταξης της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής.
Δεν είναι το δημοσιονομικό κενό του 2015 και η μείωση των συντάξεων που θα καθορίσει την πορεία της χώρας, αλλά η μείωση της ανεργίας που θα δώσει δουλειά και θα κλείσει τις «τρύπες» στα ταμεία. Αρα οι επενδύσεις είναι το μεγάλο ζητούμενο. Και με τη στάση που τηρεί η τρόικα όχι μόνο δεν έρχονται, αλλά διώχνονται επενδύσεις.

Από όποια πλευρά κι΄ αν εξετάσεις το θέμα η τρόικα επιμένει σε εισπρακτικά μέτρα που βυθίζουν τη χώρα στην ύφεση και όχι σε επενδύσεις που θα δώσουν ανάσα προοπτική και προπαντός αναπτυξιακή δυναμική. Γιατί οι μειώσεις συντάξεων, μισθών, επιδομάτων σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν μεταρρυθμίσεις όσο κι΄ αν προσπαθούν κάποιοι να τις εμφανίσουν ως τέτοιες. Είναι αντιμεταρρυθμίσεις και επιλογές που έριξαν τη χώρα στο βάραθρο της χειρότερης κρίσης.

Πραγματικές μεταρρυθμίσεις είναι αυτές που κάνουν την οικονομία και τη χώρα πιο παραγωγική, που βοηθούν τους ανθρώπους να βελτιώσουν τη ζωή τους, που καθιστούν την Ελλάδα ανταγωνιστική με την Αυστρία, τη Φινλανδία, τη Δανία και όχι με τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία και το Μαυροβούνιο.

Κι αφού παρά τα σκληρά μέτρα δεν κατάφεραν να μας ρίξουν στο βαλκανικό Καιάδα, τώρα με πρόφαση το δημοσιονομικό κενό πειραματίζονται άλλη μία φορά σε βάρος του ελληνικού λαού.

Δυστυχώς για τη χώρα επανέρχεται έστω και δειλά πάλι το σενάριο της εξόδου από το ευρώ. Κι αν το 2010 ένα τέτοιο ενδεχόμενο ήταν επώδυνο γιατί θα μειωνόταν το βιοτικό επίπεδο κατά 30 ή 40% (πράγμα που έγινε με τα μνημόνια) όπως εκτιμούσαν διάφοροι οικονομολόγοι, τώρα θα είναι καταστροφή γιατί δυστυχώς δεν υπάρχει το λίπος που υπήρχε τότε (η ανθρωπιστική κρίση θα είναι απίστευτα πιο μεγάλη), εξαντλήθηκε το περίσσευμα που βοήθησε τις ελληνικές οικογένειες να ανταπεξέλθουν σε κάποιο βαθμό στις δυσκολίες.

Τώρα είμαστε σαν αγκιστρωμένο ψάρι για τους δανειστές. Τουλάχιστον έτσι ΝΟΜΙΖΟΥΝ. Το 2010 μπορούσαμε να διαπραγματευθούμε μία πιο έντιμη συμφωνία, γιατί ούτε αυτοί ήταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουν μία ελληνική έξοδο από το ευρώ. Τώρα ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι είναι έτοιμοι για τυχόν Grexit. Τονίζω το νομίζουν γιατί ποτέ κανείς δεν γνωρίζει εκ των προτέρων τις εξελίξεις που θα προκαλέσει σε ολόκληρη την Ευρώπη η έξοδος μιας χώρας από το κοινό νόμισμα.
Γιατί δεν αρκεί να είναι έτοιμες οι τράπεζες, πρέπει να πείσεις αυτούς που ακολουθούν τη Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία, τους Podemos στην Ισπανία, τους οπαδούς του Μπέπε Γκρίλο στην Ιταλία, τους Γερμανούς σκεπτικιστές, τους Βρετανούς ευρωσκεπτικιστές.

Να επαναλάβουμε ότι σε μία τέτοια συγκυρία πως απαιτείται πολιτική συναίνεση και πως το πολιτικό σύστημα οφείλει να συνεννοηθεί σε μία μίνιμουμ βάση είναι μάταιο, είναι χαμένα λόγια. Το προσωπικό και το κομματικό συμφέρον είναι δυστυχώς άλλη μία φορά υπέρτερο του εθνικού, του πατριωτικού καθήκοντος.