Το Πέλαγος

Iταλό,περασμένη χρονιά, στό Ιόνιο Πέλαγος. Αυτή ήταν η δουλειά του. Καπετάνιος σε ένα ξύλινο σκαρί. Ιστιοπλοικό.
Μέ μεράκι φτιαγμένο στό ταρσανά τού Ψαρρού. Μέ μηχανή εκατό πενήντα άλογα. Σουηδική VOLVO.
Το τοπικό Λιμεναρχείο έδωνε απαγορευτικό για όλα τά σκάφη αποβραδύς. Οχτάρι.

Σηκώθηκε ένας άνεμος ζεστός στή παραζάλη τού φετινού καλοκαιριού. Είχε αγκυροβολήσει αρόδο τό σκαρί του. Μόνο κολυμπώντας μπορούσε να το φτάσει.

Είχε ένα θυμό, μιά ένταση, σά δέν ήτανε κι εκείνες οι τραγικές εικόνες από τά δηλητηριασμένα παιδάκια της Συρίας.Ρίξανε οι Αντίχριστοι μέ μπομπάρδες τρικάταρτες οβίδες μέ χημικά αέρια. Λατάκεια. Χαλέπι. Δαμασκός. Να ξεκάμουνε πρίν τήν ώρα τους αντίπαλους. Ο διεφθαρμένος δικτάτορας της Συρίας. Κρίμας στόν όρκο τού Ιπποκράτη σά γίνηκε Γιατρός.
Αντί νά γειάνει, βάλθηκε νά ξεκάμει τό κοσμάκη. Επειδής θέλουνε νά ανακατέψουνε τή τράπουλα μέ τά πετρέλαια. Ξεχύθηκαν μαζί με γονείς κι αδέρφια στούς πέντε δρόμους γυρεύοντας μιά ανάσα. Νά ξεπλύνουν τά πνεμόνια τους από τό φαρμάκι. Απόμειναν ξοπίσω μή καί γλυτώσουνε από τή προσφυγιά. Κοντά στά πέντε εκατομμύρια οι πρόσφυγες. Ενα εκατομμύριο παιδάκια ανάμεσό τους. Σέ πολύχρωμα καραβάνια. Μ´ενα δισάκι στόν ώμο. Δυό παγούρια νερό. Στό στήθος περασμένο ένα μάλλινο κομπόδεμα, μ´ότι απόμεινε στή φαμίλια. Οι πιότεροι Χριστιανοί. Κυνηγημένοι σ´ενα παράπονο, μ´ένα παράπονο πικρό για τό κρίμα κι άδικο πού γίνηκε στή πικρή πατρίδα.
Τώρα κείτονται στό χώμα μέ αφρούς κίτρινους στό ακροχειλό τους. Σπασμούς παραλητικούς. Τετέλεσται. Δέ πρόκαμαν καμμιά χαρά της ζωής τους. Καμμιά θάλασσα δέ θα ζεστάνει το κορμάκι τους. Τίποτες. Η αιώνια σιγή. Η σφαγή τών αμνών.
Ο Ashur. Η Ishtar. Η Sabeen.Ο Baltasar. Η Yalda.Ο Sargon. Από 7 ίσαμε 15 χρονώ.

Ο καπετάνιος δέν έκλεισε μάτι ολο τό βράδυ. Δεν ήτανε διά κι απ´εκείνους πού ασχολιότανε με τά πολιτικά. Τούφτανε η έγνοια νά κουμαντάρει τό σκαρί του. Κοντά στά πενήντα πέντε πόδια, μέ πέντε διπλές καμπίνες, μιά λούξ γιά νιόπαντρα ζευγάρια.Τρεις δεξαμενές νερό. Χιλια πεντακόσια λίτρα πετρέλαιο γιά τις μέρες πού δέ φούσκωνε τά πανιά του ο γερό -Ποσειδώνας. Κι εκείνη η τρελή ιδέα. Νά τιμήσει τά αδικοχαμένα παιδάκια τής Συρίας. Οχι πούχε κάποιο μακρυνό συγγενή από τούς Ελληνες πού κατοίκησαν κάποτες τά παράλια της όμορφης χώρας. Τίποτες τό όφελος. Μονάχα έκοψε εφτά κατακόκκινα τριαντάφυλλα, πέντε λεμονανθούς, ένα δυό ματσάκια καταπράσινο μυρωδάτο βασιλικό, από τό φροντισμένο κηπάκο του.

Τά πέρασε μέ περίσσιο κόπο, μή καί χαθεί η αποφορά τους σέ μιά αδιάβροχη κατά- μαυρη σακούλα στό λαιμό του.
Νάτος ορθός, αλλοιώτικα ωραίος, νά παλεύει στά μανιασμένα κύματα τού τρελλογαρμπή.

Ύστερα από εκατό απλωτές έδωκε ένα σάλτο, γραπώθηκε στή ανοξείδωτη σκαλίτσα καί σήκωσε άγκυρα.
Ανοίχτηκε γύρω στά δέκα μίλια, πλαγιοδρομώντας με κίντυνο νά ξεσκίσει τά κάτασπρα ιστία, τό μπαλόνι θυέλλης.

Οχι δέν έβαλε μπρός την λατρεμένη τού εξακύλιντρη VOLVO. Επειδής ένα ανήψι του, φοιτητής Πολυτεχνείου τού σιγοψυθίρισε οτι κι αυτή η μεγαλοεταιρεία κάμει παιχνίδια, αλωνάει τράπεζες.

Κοντολογίς διαπλεκόμενη. Δέθηκε στή λαγουδέρα καί έριξε ένα πρός ένα τά φρεσκοκομμένα λουλούδια στό Πέλαγος. Μνημονεύοντας ονόματα Αραβικά. Φέρνοντας στό μυαλό του τις εικόνες από τά παιδιά μέ τά κλεισμένα ματάκια.
Ίδια αγγελουδάκια χωρίς ούτε μιά μαχαιριά στό κορμάκι τους.Τυλιγμένα σέ μακάβρια νάυλον σακούλια.

Σά κόπασε ο θυμός κι η πίκρα του, μ´αλαφρωμένη τή ψυχή του, γύρισε κατά τή μερηά τού δικού του λιμανιού. Πού εδώ καί καιρό νοικιάστηκε, αγοράστηκε, πού θέ νά ξέρει, από Τούρκους.

Αποβραδύς ξομολογήθηκε στό Παπαδωσίθεο, στήν ενορία του. ‘Εκαμε καί το σταυρό του. Μή σώσει κ´έρθει κάτι τέτοιο στή δική του Πατρίδα. Όλα είς μνήμην. Σ´αυτό τό κόσμο, τό μικρό, τό Μέγα.