Οδηγία στα κράτη μέλη της ΕΕ να επιβάλουν στους εργοδότες μέτρα υπέρ των ανθρώπων με αναπηρία

Στη σημερινή απόφασή του το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο σημειώνει ότι η ευρωπαϊκή οδηγία για την ίση μεταχείριση στην απασχόληση και στην εργασία στηρίζεται στην άποψη ότι οι διακρίσεις λόγω αναπηρίας μπορούν να υπονομεύσουν την επίτευξη των σκοπών της Συνθήκης της ΕΕ, ειδικότερα δε την επίτευξη υψηλού επιπέδου απασχόλησης και κοινωνικής προστασίας, την άνοδο του βιοτικού επιπέδου και της ποιότητας ζωής, την οικονομική και κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη, καθώς και την ελεύθερη κυκλοφορία των προσώπων.

Η οδηγία αυτή καθορίζει συνεπώς ένα γενικό πλαίσιο για την καταπολέμηση αυτού του είδους των διακρίσεων όσον αφορά την απασχόληση και την εργασία, προκειμένου να τεθεί σε εφαρμογή, εντός των κρατών μελών, η αρχή της ίσης μεταχείρισης.

Για να εξασφαλισθεί η τήρηση της αρχής της ίσης μεταχείρισης έναντι των ατόμων με αναπηρία, η οδηγία επιβάλλει, μεταξύ άλλων, στον εργοδότη να λαμβάνει τα ενδεδειγμένα μέτρα, ανάλογα με τις ανάγκες που παρουσιάζονται σε μια συγκεκριμένη κατάσταση, ώστε το πρόσωπο με αναπηρία να μπορεί να έχει πρόσβαση σε θέση εργασίας, να ασκεί ή και να προάγεται στο επάγγελμά του, ή προκειμένου να του παρέχεται εκπαίδευση, αρκεί τα μέτρα αυτά να μη συνεπάγονται δυσανάλογη επιβάρυνση για τον εργοδότη. Η επιβάρυνση δεν είναι δυσανάλογη όταν αντισταθμίζεται επαρκώς με μέτρα λαμβανόμενα στο πλαίσιο της πολιτικής ενός κράτους μέλους υπέρ των ατόμων με αναπηρία.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή άσκησε προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο υποστηρίζοντας ότι η οδηγία μεταφέρθηκε στο εσωτερικό δίκαιο από την Ιταλία, χωρίς οι εγγυήσεις και οι προσαρμογές που προβλέπονται για τη μεταχείριση των ατόμων με αναπηρία να αφορούν όλα τα πρόσωπα με αναπηρία, όλους τους εργοδότες και τις διάφορες πτυχές της σχέσεως εργασίας.

Περαιτέρω, η εφαρμογή της ιταλικής νομοθεσίας εξαρτάται από τη λήψη μεταγενέστερων μέτρων από τις τοπικές αρχές ή από τη σύναψη ειδικών συμβάσεων μεταξύ των τελευταίων αυτών και των εργοδοτών και δεν παρέχει συνεπώς στα άτομα με αναπηρία δικαιώματα τα οποία θα μπορούσαν να προβληθούν ευθέως ενώπιον δικαστηρίων.

Στην σημερινή του απόφαση, το Δικαστήριο διευκρινίζει ότι η έννοια της «αναπηρίας», καίτοι, βεβαίως, δεν ορίζεται ευθέως στην οδηγία , πρέπει να νοείται, κατ’ αναφορά προς τη σύμβαση του ΟΗΕ, ως σημαίνουσα μειονεκτικότητα, οφειλόμενη, ιδίως, σε μακροχρόνια πάθηση φυσική, διανοητική ή ψυχική, της οποίας η αλληλεπίδραση με διάφορους περιορισμού μπορεί να παρακωλύσει την πλήρη και αποτελεσματική συμμετοχή του συγκεκριμένου ατόμου στον επαγγελματικό βίο, σε ισότιμη βάση με τους υπόλοιπους εργαζόμενους.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ