«Ο Λευτέρης Βογιατζής ήταν αναγεννησιακός καλλιτέχνις»,δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για τον χαρισματικό του ελληνικού θεάτρου Λευτέρη Βογιατζή , που πέθανε πρόωρα, στα 68 του χρόνια, ο Κώστας Γεωργουσόπουλος και πρόσθεσε: «Οχι γιατί υπήρξε δάσκαλος, ηθοποιός, σκηνοθέτης αλλά κυρίως διότι ήταν ένας σκεπτόμενος βαθιά και προβληματιζόμενος άνθρωπος που προσέγγιζε την ύπαρξη, ως πρισματική και οικουμενική δεινότητα, με την έννοια της δεινότητας που ορίζεται στην Αντιγόνη του Σοφοκλή που τόσο πολύ ερευνητικά απασχόλησε τον Βογιατζή.
Εκεί ο άνθρωπος ορίζεται, ως δεινότερος από τα πολλά δεινά, όσα δηλαδή προκαλούν το δέος , τον υπαρξιακό δηλαδή τρόμο απέναντι στις θύρες του αγνώστου. Ο Βογιατζής μετουσίωσε ως καλλιτέχνις τα δίπολα: παντοπόρος- άπορος, υψίπολις- άπολις άνθρωπος και μέσα στη μέγγενη αυτή αφιέρωσε τον δημιουργικό του οίστρο», υπογράμμισε ο κ. Γεωργουσόπουλος.
Αλλά και ο κριτικός κινηματογράφου και μεταφραστής του τελευταίου έργου που ανέβασε ο Λευτέρης Βογιατζής στο θέατρο της οδού Κυκλάδων, το «Θερμοκήπιο» του Χάρολντ Πίντερ,Νίνος Φένεκ Μικελίδης, μιλώντας στο ΑΠΕ- ΜΠΕ εκθείασε τον Λευτέρη Βογιατζή.« Ήταν ένας άνθρωπος, που όλη του τη ζωή ζούσε και ανέπνεε για το θέατρο, πάντα με νέες ιδέες, και που τολμούσε να ανεβάζει έργα που του άρεσαν.
Επειδή τα έδινε με τόση ζωντάνια, πάθος και αλήθεια, πάντα γέμιζε η αίθουσα. Νομίζω ότι το θέατρο που έκανε ο Λευτέρης ήταν ό,τι σημαντικότερο μετά το θέατρο Τέχνης του Κουν. Η παρουσία του στον κινηματογράφο ήταν για τον Βογιατζή κάτι παράλληλο», ανέφερε ο κ. Μικελίδης.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
