Η εξέγερση συνεταίρων και ορφανών της κομματοκρατίας.

Οι υπάλληλοι του Δημοσίου που έκαναν τη δουλειά τους μπίζνα και διαφθορά;
Στο Υπουργείο Ανάπτυξης για επιδοτήσεις, στο ΙΚΑ για συντάξεις, στα νοσοκομεία και στο Υγείας για φάρμακα και εξοπλισμό, στα ταμεία για γρηγορόσημο, στις πολεοδομίες για λαδόσημο;

Τι ψηφίζουν όσοι έβγαζαν ένα μισθό από τη δουλειά που δεν έκαναν και άλλους τρεις από τα κυκλώματα που έστηναν ή εξυπηρετούσαν;

Τι ψηφίζουν οι συνδικαλιστές, που εδώ και τόσα χρόνια έχουν αφομοιωθεί από το κομματικό σύστημα, είναι το δεκανίκι του στην κοινωνία ;

Τι ψηφίζουν οι εκλεγμένοι της αυτοδιοίκησης, των περιφερειών, το ατέλειωτο μπλα μπλα που ζούσε από τα έργα της περιφέρειας, όχι τα έργα για την περιφέρεια; Ποιος προϋπολογισμός, δρόμου, νοσοκομείου, δήμου ελέγχθηκε και βρέθηκε χωρίς έλλειμμα και μαύρες τρύπες;

Τι ψηφίζουν οι πανεπιστημιακοί, στα αρματολίκια που λέγονται Πανεπιστήμια, που ανέργους βγάζουν, λειψούς πολίτες διαμορφώνουν και κατά καιρούς κατασκευάζουν και μολότοφ;
Που εάν περάσουν αξιολόγηση και αποδεχθούν συγκριτική ανάδειξη, θα περιορισθούν σε μουσεία επικαιρότητας αρχειομαρξιστικών σπουδών;
Που παρόλα αυτά συμμετέχουν αφειδώς σε προγράμματα «έρευνας» κοινοτικών πόρων;

Νομίζω πως όλοι αυτοί, η ραχοκοκαλιά, οι «μεραρχίες» της διαφθοράς, είναι άλλοι αγανακτισμένοι, άλλοι προδομένοι, άλλοι με θράσος δικαιωμένοι.
Σίγουρα όλοι αντιμνημονιακοί.

ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, που τους εξέθρεψαν με τη συνέργεια μιας πολύ βολεμένης, σε αυτοδιοίκηση, συνδικάτα και διοικήσεις Αριστεράς κυρίως ΚΚΕ , έχουν τώρα και χάσει την δυναμική αλλά και αποκηρύξει το δημιούργημά τους.
Λεφτά δεν υπάρχουν κι αυτά τα βαμπίρ του παρασιτισμού μια δουλειά ξέρουν να κάνουν.

Να ζουν στη νύχτα της κοινωνίας, να είναι σε όλα «παρα» για τον παρά: παραεμπόριο, παρά-κράτος, παρα-ρτήματα, παρα-μάγαζα, παρα-γοντες.

Είναι μπροστά σε «όλους τους αγώνες» για την αποτίναξη του «νεοκατοχικού» ζυγού.
Έχουν βρει στέγη στα κόμματα διαμαρτυρίας και στο νέο αντάρτικο.
Μήπως γιατί μετάνιωσαν; Μήπως γιατί κάποια φωνή συνείδησης τους έβγαλε στους δρόμους;
Άνεργοι είναι ή φοβούνται μην γίνουν. Συντεχνίες της κοινωνικής νύχτας με φερετζέ αντιμνημονιακό της μέρας.
Διαρθρωτικές αλλαγές, άνοιγμα επαγγελμάτων ζητά τάχα η κακή τρόικα;

Αντιμνημόνιο, δεν θα περάσουν οι εχθροί του λαού, μιλά το κίνημα των ορφανών του πελατειακού συστήματος.
Τους πρόδωσαν οι αρχηγοί, οι πολιτικοί τους στρατηγοί;
Δεν πειράζει υπάρχουν αυτοί, οι λοχαγοί και συνταγματάρχες της κοινωνικής αντιπροσώπευσης, που θα καλύψουν το κενό.

Την ανικανότητα των πολιτικών, το κενό προστασίας των αδύναμων συμπολιτών μας, το κάνουν μετερίζι συντήρησης της ανομίας τους.
Πρώτοι στην καταγγελία, θεριά στη διαμαρτυρία.

Είναι χρυσαυγίτες της απελπισίας, έμποροι της αδικίας που μέσα στην κρίση ξεχειλίζει άφθονα.
Σε μια κοινωνία που δεν είναι πια των πολιτών, αλλά των ποικιλώνυμων αλητών.
Είναι αυτοί που μια μεθυσμένη, πληγωμένη, κατακερματισμένη, ακέφαλη κοινωνία τη σπρώχνουν πεισματικά, καλυμμένα ή φανερά στο γκρεμό της απομόνωσης που μπορεί να γίνει και δραχμή.
Τα βάζουν τάχα με τους «ισχυρούς» του πλανήτη και της Ευρώπης, μόνο στα λόγια όμως. Ο κάθε εκπρόσωπος άλλα λέει, ανάποδα και αντιφατικά. Τιμωρούν την κοινή λογική, επιμένουν μονότονα στο φανατισμό , είτε μιας άναρθρης κραυγής είτε μιας ουτοπικής εφόδου στον ουρανό, με σύνθημα την αλλαγή του κόσμου.
Αυτοί, αν αλλάξουμε πραγματικά , δεν έχουν μέλλον.
Πουλάνε λοιπόν ακριβά το τομάρι τους και δυστυχώς προς στιγμή φαίνονται να κερδίζουν.
Το παλιό δεν πέθανε , αλλά μάχεται να μας ξεκάνει.
Από τη χούντα των «στρατηγών» στη χούντα των «συνταγματαρχών» ο δρόμος είναι εύκολος. Ένα χαρτάκι στην κάλπη.

Θάνος Αγοραστός
17 Μάιου 2012