Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Η Ευρώπη αλλάζει πολιτική.

Το τελευταίο και φαρμακερό, δηλώσεις του εκπροσώπου του IIF T. Νταλάρα, του γνωστού μας από την διαπραγμάτευση του PSI, “η Ευρώπη έχει εμμονή με τη λιτότητα”.
Στις 23-24 Μαΐου, γίνεται έκτακτη σύνοδος των ηγετών της Ευρωζώνης με θέμα την συζήτηση πολιτικών για την ανάπτυξη…. Πρώτη πανηγυρική παρουσία του Ολάντ.

Είναι φανερό πως ο Γαλλογερμανικός άξονας, μετά την εκλογή Ολάντ δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την αναπτυξιακή διάσταση.
Για να το πούμε αλλιώς, η Γερμανία πρέπει να πληρώσει σημαντικά περισσότερα χρήματα για να διατηρήσει τον προνομιακό της ρόλο στην ευρωζώνη.
Γιατί ανάπτυξη σημαίνει πρακτικά, ευρωομόλογο έργων και σε δεύτερη φάση ευρωομόλογο.
Δηλαδή κοινό επιτόκιο των χωρών μελών του Ευρώ. Δηλαδή συνεισφορά από το γερμανικό κυρίως πλεόνασμα.

Οι οικονομικοί αναλυτές το εξηγούν και το προτείνουν εδώ και πολύ καιρό.
Όμως τώρα αυτοί που μιλούν, είναι οι εκπρόσωποι των πυλώνων της παγκόσμιας οικονομίας.
Δεν μιλούν, δεν συνιστούν, ευγενικά υποδεικνύουν την εντολή τους.

Για την Ελλάδα- εάν βρίσκεται στην Ευρωζώνη- δυο πράγματα καθίστανται προφανή.

Η δανειακή σύμβαση μπορεί, κατ΄ ελάχιστον να επιμηκυνθεί κατά ένα χρόνο.
Άρα δεν θα παρθούν πρόσθετα μέτρα τον Ιούνιο.
Αυτό δεν σημαίνει κατάργησή της, απλά, όπως έγινε και με το χρέος της χώρας, θα γίνει λιγότερο δυσβάσταχτη η εφαρμογή της.

Το δεύτερο είναι πως εάν υπάρξουν σχέδια συγκεκριμένα, τα κεφάλαια επενδύσεων από την Ευρωπαϊκή Ένωση θα αποδεσμευθούν. Λεφτά “θα υπάρχουν”.

Οι δυο αυτές συνθήκες τροποποιούν ριζικά τον ορίζοντα του οικονομικού μέλλοντος της χώρας. Το 2015, δηλαδή η δυνατότητα αναπτυξιακής τροχιάς μπορεί να έρθει νωρίτερα.
Οι θορυβημένοι από τα εκλογικά αποτελέσματα Ευρωπαίοι βλέπουν ήδη πως στην Ελλάδα το παρατράβηξαν. Και πως σε επίπεδο κοινής γνώμης, με την είσοδο των νέο-ναζί στο κοινοβούλιο, που κάτι σημαίνει και για τους Γερμανούς, η πολιτική στάση έναντι της χώρας οφείλει να μεταβληθεί.
Κάποιοι στην Ευρώπη, πήραν το μήνυμα πως το πειραματόζωο εξάντλησε τις αντοχές.
Είναι στο χέρι της χώρας, με τις νέες εκλογές που δεν αποφεύγονται, να αποφασίσει.
Αναγνωρίζοντας πως και το δικαίωμα της αυτοκτονίας είναι πάντα ένα ενδεχόμενο σεβαστό.