Πληγές που κλείνουν. Δρόμοι που ανοίγουν. Τριετία 2009-2012

Η περισυλλογή είναι η μετάληψη του πολίτη.

Οι κύκλοι στην Ιστορία , όπως και στα οικονομικά είναι άτιμοι. Είναι σαν το βότσαλο στη λίμνη. Ο ένας περιέχει τον άλλο. Ενώ θεωρείς πως ο ένας έκλεισε , ο άλλος έχει ανοίξει.

Η περίοδος έχει ήδη καταγραφεί ως τέλος της Μεταπολίτευσης. Πράγματι ο διπολισμός τρικομματικής- και το ΚΚΕ- δυναμικής εξάντλησε τον σταθεροποιητικό του ρόλο. Και για τα τρία κόμματα η κάλπη σήμερα θα είναι σαφής.

Στον ιστορικό χρόνο το τραύμα που κλείνει δεν είναι της μεταπολίτευσης γιατί αυτή δεν δίχασε. Κλείνει η πληγή του εμφυλίου, ο μεγάλος κύκλος που χώρισε σε νικητές και ηττημένους, ηθικούς και ανήθικους, πατριώτες και προδότες, βολεμένους και κυνηγημένους.

Η Μεταπολίτευση είναι η περίοδος όπου το διπολικό σκηνικό το έστησε ο Κ. Καραμανλής και το διαχειρίστηκε το ΠΑΣΟΚ και κάποιοι Καραμανλικοί άνευροι επίγονοι.

Οι ανατροπές που προκάλεσε η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, έδειξαν ότι η αρχική σύλληψη ήταν ανθεκτική και παραγωγική.

Γιατί πράγματι , το κύριο χαρακτηριστικό της Μεταπολίτευσης είναι πως όλες οι αντιθέσεις που περιγράψαμε, οι θέσεις και οι ρόλοι αντεστράφησαν.

Σήμερα , μιλώντας με παραδοσιακές διακρίσεις, κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί πως οι δεξιοί είναι περισσότερο ανήθικοι από τους αριστερούς, οι αριστεροί λιγότερο πατριώτες από τους δεξιούς, οι μεν λιγότερο βολεμένοι από τους δε.

Οι μεγάλες συλλογικές ταυτότητες λειτούργησαν, απομαγεύθηκαν και εξέπνευσαν. Όχι οι αξίες, αλλά οι αποκλειστικές εκδοχές τους.

Εδώ λοιπόν τελειώνει, χάρη στη Μεταπολίτευση ο Εμφύλιος.

Ο τρόπος που τελειώνει είναι ανησυχητικά φτωχός. Για να το πω αλλιώς η Μεταπολίτευση αναδεικνύει ρηχές συλλογικότητες και βαθιές ατομικότητες στην αναζήτηση του καινούργιου.

Οι Έλληνες δεν έχουμε αυτά τα τρία χρόνια της κρίσης, καθόλου μα καθόλου συνεννοηθεί .
Εννοώ ότι, εθνικά , πολιτικά και κοινωνικά αναπαράγουμε φθηνές διχαστικές, ρηχές διλημματικές αντιθέσεις αντί να οργανώνουμε παραγωγικά τις ενδεχόμενες διαδρομές, εναλλακτικές του μέλλοντος.

Σκεφτόμαστε θολωμένα, συζητάμε κουφά, προχωράμε τυφλά. Θα ψηφίσουμε επακόλουθα συγχυσμένα.
Κι ας υπάρξουν πρόσκαιροι κερδισμένοι και χαμένοι, λύσεις δεν προβλέπονται.

Εθνικά οπισθοδρομικά, διότι απαντούμε στο ζήτημα θέσης στον κόσμο και στην Ευρώπη, στα μεγάλα δίκτυα παγκοσμιοποίησης και γεωπολιτικής, με περίκλειστη εθνικιστική οπισθοχώρηση. Δεξιά κι αριστερά. Με τις παρόλες της αδιαπραγμάτευτης Ελλάδας και των ανεξάρτητων Ελλήνων, κάνουμε τη χώρα μαγαζάκι ενστίκτων αντί για κόμβο φωτεινού χαμόγελου και δικτυακού δυναμισμού. Γιατί έτσι λένε το σταυροδρόμι στον ψηφιακό μας κόσμο σήμερα.

Πολιτικά ανερμάτιστα, γιατί αφήσαμε τα ορφανά του δικομματισμού, -πολιτικών και δημοσιογράφων συμπεριλαμβανομένων- δηλαδή τους πελάτες του κομματικού συστήματος να διαχύσουν την χολερική τους απογοήτευση ως γενικευμένη απαξίωση καθετί δημόσιου. Χώρου, διοίκησης, ταυτότητας. Η απάντηση στον πελατειακό εκφυλισμό της
Μεταπολίτευσης είναι μια απολιτική κατακραυγή από χήρες και ορφανά, δήλωση υποτέλειας στον κάθε δημαγωγό.

Δεν συζητήσαμε πως και ποιούς θεσμούς και σύστημα να αλλάξουμε, αλλάζουμε όνομα στους κουβάδες οργής και διαμαρτυρίας.

Κοινωνικά εκφυλιστικά, γιατί διευκολύναμε την εγωτική συλλογική αντιπαράθεση, παράγοντας συντεχνιακό παροξυσμό. Τα τρία αυτά χρόνια ο κοινωνικός κανιβαλισμός έφτασε σε παραλογισμό και οι συντεχνιακές λογικές σε αποκορύφωμα.
Δεν μπορέσαμε να βρούμε αλληλεγγύη και δεσμούς , μείναμε μέλη ομάδων συμφερόντων.
Δεν νοιώσαμε λαϊκή, δηλαδή κοινή λογική και μοίρα, υποταχθήκαμε σε λαϊκισμούς, δηλαδή δοξασίες ανόητες και αδιανόητες, αξίας δραχμής και διάρκειας εκλογικής.

Τα φάγαμε δεν τα φάγαμε μαζί είναι μια άλλη κουβέντα.

Όμως, εδώ και τώρα, στα τρία τελευταία χρόνια, είμαστε όλοι εδώ. Ταξιτζήδες, ΠΝΟ και πρυτάνεις, «γερμανοτσολιάδες», «δοσίλογοι» και «πελάτες», «πατριώτες» και «προδότες».

Στην κρίση μέχρι σήμερα, στην ανέχεια και τη δυστυχία της καθημερινότητας, έχουμε προσθέσει αυτές τις παραπάνω «δημιουργικές» αλήθειες.

Ας πάμε τώρα να ψηφίσουμε και το βράδυ χαζεύουμε το άλλο ρηχό,εκφυλισμένο διακομματικό κατασκεύασμα, την αδιόρθωτα ίδια τηλεοπτική εκλογική βραδιά. «Με το κύρος του ενός» και «τις αναλύσεις του άλλου». Και βέβαια «όλο το δημοσιογραφικό επιτελείο».
Φτώχια στη ζωή, κλισέ στην ενημέρωση.
Ακόμη δρόμους δεν ανοίγουμε. Προοπτικές ελπίδας κλείνουμε!!