Διαβάστε το άρθρο με τίτλο ”Μισοτελειωμένη δουλειά η συμφωνία”
Υπογράφοντας τη νέα συμφωνία για την Ελλάδα, οι ηγέτες της ευρωζώνης έκαναν περισσότερα βήματα απ’όσα στο παρελθόν για να σταματήσουν την οικονομική αιμορραγία της χώρας, αλλά αποδείχθηκαν αδύναμοι να βρουν μια λύση που θα έλυνε άπαξ και δια παντός το πρόβλημα.
Ακόμη και στην καλύτερη περίπτωση, η συμφωνία θα καταφέρει να λύσει μόνο ένα τμήμα της ελληνικής καταδίκης: την εξασθενημένη δημοσιονομική της θέση. Και αυτή πρέπει να διορθωθεί αλλιώς θα συνεχίσει να τραβάει την ελληνική οικονομία στον γκρεμό. Η διολίσθηση αυτή δεν έχει αποτραπεί, αλλά τουλάχιστον δεν θα συμβεί τον επόμενο μήνα, με ανεξέλεγκτη χρεοκοπία με διαγραφή ομολόγου, που θα είχε ανεξέλεγκτες επιπτώσεις για την Ευρώπη.
Αν υποθέσουμε ότι το πακέτο σωτηρίας πραγματι αποδίδει –με την έννοια ότι το χρέος της Αθήνας θα φτάσει στο ζενίθ και θα υποχωρήσει όπως έχει υπολογιστει- η Ελλάδα θα πρέπει να βρει κάποιον τρόπο να βγει από την σχετική φτώχεια στην οποία κατρακυλάει. Όπως άλλες χώρες που έχουν πληγεί σκληρά από την κρίση, απέχει πολύ περισσότερα χρόνια από τα επίπεδα ευμάρειας των χωρών του ευρωπαϊκού πυρήνα, απ’όσο υπολογιζόταν. Η δημοσιονομική αβεβαιότητα, η οικονομική συρρίκνωση και η πολιτική αναταραχή που προκαλεί το πρόγραμμα, κινδυνεύουν να δυσκολέψουν ακόμη περισσότερο τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται για μακροπρόθεσμη ανάπτυξη.
Όμως η νέα συμφωνία δεν εξασφαλίζει ούτε τον ελάχιστο στόχο της σταθεροποίησης της δημοσιονομικής θέσης. Είναι γεγονός ότι ο στόχος έχει έρθει λίγο πιο κοντά απ’ όσο πριν την συμφωνία. Το γεγονός ότι η Αθήνα πλησιάζει σε πρωταρχικό ισοζύγιο –όπου τα φορολογικά έσοδα επαρκούν για να καλύψουν τις δαπάνες πριν τις πληρωμές χρεών- δίνει την δυνατότητα στην ευρωζώνη να διοχετεύσει τα δάνεια στην εξυπηρέτηση του χρέους και όχι στον εθνικό ελληνικό προϋπολογισμό. Η δημιουργία ενός δεσμευμένου λογαριασμού για αυτό τον σκοπό είναι ορθή, όπως είναι ορθή και η δέσμευση της Αθήνας να αναδείξει σε συνταγματική προτεραιότητα την εξυπηρέτηση χρέους. Όμως τα νέα κεφάλαια 130 δισ. ευρώ που οι επίσημοι πιστωτές έχουν συμφωνήσει να δανείσουν, ίσως δεν επαρκούν για να καλύψουν την εξυπηρέτηση του χρέους.
Οι ίδιοι οι αναλυτές της τρόικα λένε τώρα ότι, ακόμη και με ένα καλό αποτέλεσμα, η Αθήνα ίσως χρειαστεί επιπλέον 50 δισ. ευρώ σε βοήθεια στο δεύτερο μισό της δεκαετίας ή και περισσότερα αν υπάρξουν ατυχήματα σε αυτό το «επιρρεπές» πρόγραμμα. Τέτοια ατυχήματα θα πρέπει να είναι αναμενόμενα και όχι μόνο λόγω ελληνικής δυστροπίας. Οι αναλυτές καθιστούν σαφές εκείνο που οι ηγέτες της ευρωζώνης αρνούνται να παραδεχτούν: Η μείωση του ελληνικού ελλείμματος εκτροχιάζεται εξαιτίας κυρίως της βαθιάς ύφεσης που προκαλεί, εν μέρει η παγκόσμια ύφεση και κατά κύριο λόγο το ίδιο το πρόγραμμα.
Συμφωνώντας σε ένα πακέτο βοήθειας που γνωρίζουν ότι δεν θα είναι επαρκές, οι ηγέτες της ευρωζώνης σχεδόν εξασφαλίζουν ότι οι δηλητηριώδεις εντάσεις του τελευταίου κύκλου συνομιλιών θα επαναληφθούν πριν τελειώσει η ιστορία. Η ευρωζώνη παραμένει πιστή σε αυτό: Από την αρχή, κάνει μισοτελειωμένη δουλειά αντιμετωπίζοντας μια εθνική χρεοκοπία, χωρίς να κάνει τα απαραίτητα για να εξαλείψει τελείως τον κίνδυνο.
Ο λόγος είναι προφανής: Είναι πολιτικά δύσκολο για τις κυβερνήσεις να δώσουν κι άλλα κεφάλαια. Γι’ αυτό και παραμένει ανεξιχνίαστο γιατί δεν απαίτησαν περισσότερα από τους ιδιώτες πιστωτές. Η αναδιάρθρωση του χρέους αφήνει στην Ελλάδα και τους αρωγούς της χρέος 100 δισ. ευρώ που θα μπορούσε να διαγραφεί εντελώς και να αφήσει και κεφάλαια ώστε να αντιμετωπιστούν μετέπειτα «ατυχήματα» χωρίς να χρειαστεί και τρίτη διάσωση.
Αν υπάρξει κι άλλο πρόβλημα με την Ελλάδα, θα έχει προκληθεί εξαιτίας αυτού του λάθους. Και ίσως αποβεί μοιραίο.
Διαβάστε επίσης :
