Ποντίκια, ποιο πλοίο βυθίζεται;

Για τον κ. Λαφαζάνη, για να αρχίζουμε από τους γραφικότερους, η Δημοκρατία καταλύθηκε και το Σύνταγμα επίσης.
Νόμος είναι το δίκιο του Παναγιώτη, άντε και του ΣΥΡΙΖΑ.
Άρα, στη δραχμή ολοταχώς , ανεξάρτητα αν δεν συνειδητοποιεί τι λέει.

Τα ίδια, πιο τετράγωνα, πιο δομημένα, ενδοσυστημικά, επαγγέλεται και η κ. Παπαρήγα.
Συλλαμβάνει την τρόικα, αποκλείει το Χιλτον, αλλά αφήνει και ανοικτό το γκαράζ για να φύγουν οι άνθρωποι. Το ζήτημα είναι να έχει την εποπτεία και άδειες πάντα χορηγεί.

Εδώ κάπου τελειώνει ο κόσμος της κοινοβουλευτικής δραχμής.
Και αρχίζει ο χωρίς σύνορα υγρός χώρος του ευρώ.

Ανάμεσα ο ευπατρίδης Κουβέλης, πάντα λίγο ροζ, που πολύ σωστά αποκαλείται Στεφανόπουλος της αριστεράς.
Όσο κι αν έχει δυσκολίες να συνθέσει δημοσκοπικά τουλάχιστον απολαμβάνει υψηλής ασυλίας., παρακολουθώντας από τη μια την διαμαρτυρία του γενετικου του υλικού και ταυτόχρονα ακολουθώντας την κοινή λογική της ευθύνης,

Ο κ. Καρατζαφέρης είναι παλιό μέλος και έμπειρο μέρος του συστήματος. Προσπάθησε, πήρε πραγματικό ρίσκο με τη συμμετοχή του στη διακυβέρνηση. Γιατί το ακροατήριο του είναι συνηθισμένο στην καταγγελία και ασφυκτιά στην εκλογίκευση. Δεν είναι δα και το κόμμα των διανοουμένων.
Γι αυτό και κινδυνεύει να πάθει ότι ο Συνασπισμός το 89 από τη διακυβέρνηση.
Απόπειρα ξεκαθαρίσματος έκαναν τότε οι άνθρωποι από την παθογενή“Πασοκίλα”, με “βρώμικο 89” κατέληξαν.
Ετσι λοιπόν για να μην πάθει τα ίδια, αποχωρεί τάχα σεμνά και μετρημένα, θεσμικά….
Δύσκολο να σταθεί όρθιος, γιατί οι βάρκες είναι δύο.

Το μεγάλο πανηγύρι είναι στον δικομματισμό.
Μια Ν.Δ. αντιμνημονιακής συγκυβέρνησης που σπέρνει ατόφια σύγχιση και αναξιοπιστία., με την επίκληση παραδοσιακής ευθύνης της συντηρητικής παράταξης αλλά και την αμετροέπεια της λαικής δεξιάς,
Κορώνες λεβέντικες και κουτσές αποχωρήσεις όπως του κ. Μανώλη από γραμματέα του συνδικαλιστικού !!!, κι από την άλλη δηλώσεις εθνικής συνεργασίας κι ευθύνης από τον κ. Αβραμόπουλο
Επιστέγασμα το χθεσινό διάγγελμα του αρχηγού της που με ευκρίνεια αποτυπώνει τα κομματικά αδιέξοδα.

Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει αρχηγό και μέλη πλέον.
Έχει όμως βουλευτές. Στην ουσία πρώην, γιατί από τους 153, σε εκλογικό ενδεχόμενο ούτε οι 50 δεν θα επιβιώσουν.
Αυτοί οι βουλευτές λοιπόν, σίγουροι για την μη επανεκλογή τους, ανεκάλυψαν την νέα , αντιμνημονιακή , κολυμβήθρα του Σιλωάμ.
Θυμήθηκαν τώρα, μετά απο τόσα και τόσα που ψήφισαν και δέχθηκαν – με τιμητική εξαίρεση την άρνηση σε πρωθυπουργία Πετσάλνικου- , θυμήθηκαν λοιπόν πως η πατρίδα έχει θέμα και βάζουν, κατά το συνήθειο της περιόδου κόκκινες γραμμές.
Για να ψηφίσουν ή όχι την Κυριακή.

Άλλος τον κατώτατο μισθό, άλλοι τις επικουρικές, οι καλύτεροι τον ….ΦΠΑ στα νησιά.
Για τους δικηγόρους και τους ταξιτζήδεςή τον δήμο Κάτω Πετριάς ακόμη δεν βγήκε κανείς, αλλά μέχρι την Κυριακή καιρός υπάρχει.

Σαν τα ποντίκια νομίζουν πως εγκαταλείποντας το ΠΑΣΟΚ που βουλιάζει, εγγράφουν τάχα και υποθήκη για το μέλλον.
Μπροστά τους υπάρχει ο εαυτός τους, η έδρα τους, το κόμμα τους, και τελευταίοι οι Έλληνες. Με αυτήν ακριβώς τη σειρά προτεραιότητας.

Ούτε καν τώρα σκέφτονται, δεν τους περνά καν από το μυαλό, πως η ευθύνη έχει αλλάξει στρατόπεδο, δεν είναι όχι ή ναι στη δανειακή σύμβαση, είναι αν θα φτιάξουμε την Ελλάδα από την αρχή, με επαχθές βάρος αλλά την ελάχιστη έστω ασφάλεια της μισητής Ευρωζώνης.

Δεν διανοούνται πως αυτά που λενε στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις, επιβεβαιώνουν στα μάτια του κόσμου αλλά και στα μάτια των Ευρωπαίων, ότι σωτηρία της χώρας, με αυτό το πολιτικό προσωπικό, δεν γίνεται να υπάρξει.
Δεν ενδιαφέρονται αν στις κρίσιμες αυτές μέρες, όχι μόνο για λόγους διαπραγμάτευσης, αλλά κυρίως γιατί στις πυκνές στιγμές φτιάχνονται οι συνειδήσεις, αυτοί με τη στάση τους βοηθούν το μηδέν και το πίσω.

Και γιατί να τους νοιάζει; Στην Ελλάδα που θα κάνει ταμείο, τι θα πετάξει και τι θα κρατήσει από το παρελθόν αυτοί ξέρουν ήδη που ανήκουν. Στους ΧΥΤΑ της λησμονιάς
Και πηδούν από το πλοίο, προσπαθώντας μάλιστα να κάνουν και πλαφ για ν ακουστούν.