Η κοινωνία λοιπόν, μέσα από την κίνηση εθελοντών που βρήκαν γρήγορα ενθουσιώδη ανταπόκριση, κατάφεραν κάτι που τα υπουργεία ούτε καν διανοήθηκαν. Να ρίξουν τις τιμές και να δηλώσουν τη δύναμη της μαζικής παρέμβασης, που οριοθετεί και τις ορέξεις των κερδοσκόπων.
Το κίνημα είναι μια μορφή κοινωνικού αντίβαρου στην εξουσία των εγκατεστημένων συστημάτων διανομής , που είτε δεν θέλουν είτε δεν μπορούν να προσαρμοσθούν στην νέα, φτωχότερη Ελλάδα.
Τώρα το κάνουν κι αν κάπου το ξεχάσουν “οι πατάτες είναι εδώ” για να τους το θυμίζουν.
Πανικόβλητη η κυβέρνηση τον Ιούλιο και μετά τον Σεπτέμβριο θέσπισε το έκτακτο τέλος στα ακίνητα και για να βεβαιωθεί για την είσπραξη του το φόρτωσε στον συνήθη ένοχο. Τη ΔΕΗ, που έχει την ατυχία να διαθέτει μηχανογραφημένο σύστημα και βάση δεδομένων με τα στοιχεία κατοικίας των νοικοκυριών. Λέμε ατυχία γιατί η ΔΕΗ έχει μετατραπεί σε φοροσυλλέκτη, μιας και το δημόσιο δεν διαθέτει ανάλογο σύστημα και δίκτυο.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου και ο νεόκοπος τότε υπουργός Οικονομικών κ. Βενιζέλος σκέφθηκαν προφανώς το νέο χαράτσι σε συνδυασμό με την απειλή διακοπής του ρεύματος. Όπως είχε γίνει και με την ΕΡΤ, που αν και πολλοί το προσπάθησαν ποτέ δεν κατάφεραν να την αποσυνδέσουν από το λογαριασμό. Άρνηση πληρωμής εισφοράς ΕΡΤ, κόψιμο του ρεύματος. Και τελικά όλοι πληρώνουμε.
Όμως τώρα το συμβούλιο Επικρατείας, ανώτατο διοικητικό δικαστήριο, φαίνεται ότι αποφάσισε-γιατί η απόφαση δεν έχει επισήμως ανακοινωθεί- πως το κόψιμο του ρεύματος σε περίπτωση μη πληρωμής του έκτακτου τέλους ακινήτων, είναι αντισυνταγματική πράξη.
Αποτέλεσμα η ΔΕΗ, που δεν έβλεπε με καθόλου καλό μάτι τη μετατροπή της από εταιρεία παραγωγής ενέργειας σε σούπερ-φοροεισπράκτορα, μιας και κάτι τέτοιο και την εικόνα της εταιρείας χαλά αλλά και ζωτικά οικονομικά της συμφέροντα επηρεάζει, η ΔΕΗ λοιπόν να ανακοινώσει εμμέσως χθες πως όσοι θεωρούν ότι αδυνατούν να πληρώσουν το χαράτσι, μπορούν να πληρώσουν μόνο το ρεύμα.
Και έγινε το γνωστό πάρτι της ταλαιπωρίας και της ασυνεννοησίας στα ταμεία και τις ουρές των καταστημάτων.
Η απόφαση του συμβουλίου Επικρατείας είναι ένα θεσμικό αντίβαρο στην άτεχνη και υπερβολική, τελικά καταχρηστική άσκηση εξουσίας της κυβέρνησης. Έβαλε φρένο κι έδωσε την ευκαιρία στη ΔΕΗ να υποστηρίξει κι εκείνη την αυτονομία και την εταιρική της ταυτότητα.
Και το κίνημα της “πατάτας” και η δικαστική απόφαση το ένα κοινωνικό το άλλο θεσμικό αντίβαρο, δείχνουν μια κοινωνία που προσπαθεί να παράγει βιωσιμότητα, να διαπραγματευθεί θεσμικά, να παρέμβει δυναμικά.
Δηλαδή , μέσα στη ζάλη της χρεοκοπίας και της εκτεταμένης κοινωνικής δυστυχίας, κάποιοι εθελοντές ή δικαστές ή υπάλληλοι ή δήμαρχοι και πολλοί καθημερινοί άνθρωποι χωρίς τίτλο, αγωνίζονται στα πλαίσια των θεσμών να άρουν αδικίες, να περιορίσουν καταχρήσεις κι αυθαιρεσίες.
Δεν καταγγέλλουν απλά, δεν μουτζώνουν, δεν καταριούνται. Δουλεύουν και παράγουν αποτέλεσμα.
Στον αντίποδα αυτής της έμπρακτης θεσμικής αντίδρασης οι διάφορες αντικοινωνικές πλέον συμπεριφορές που πρόσφατα εκδηλώθηκαν με τον σχεδόν προπηλακισμό του Γ. Νταλάρα σε συναυλία που πραγματοποιούσε σε συνοικία της Αθήνας. Συναυλία αλληλεγγύης μάλιστα για τους φτωχότερους της Αθήνας. Και συνέχισαν έτσι και στη Ρόδο με γιαούρτωμα των βουλευτών.
Το βασικό επιχείρημα που προβάλλουν, κάποιοι Τραγκικοί απολογητές αυτής της ασχήμιας, είναι πως η βία που ασκήθηκε πάνω στην κοινωνία χωρίς να ερωτηθεί για τα μέτρα είναι τεράστια και τα γιαούρτια και οι προπηλακισμοί είναι, σε ανταπόδοση, σταγόνα στον ωκεανό.
Πρώτη παρατήρηση.
Τους τρόπους αντίδρασης στην αδικία τους δείχνουν οι εθελοντές της Πιερίας και οι δικαστές της Επικρατείας. Δεν πήραν τον νόμο στα χέρια τους. Τον εφάρμοσαν.
Δεν κατέστρεψαν, άνοιξαν δρόμο κι ελπίδα.
Αν ο καθένας αρχίσει να αποφασίζει για το δίκιο οι φτωχοί κι αδύναμοι θα την πληρώσουν.
Στις κρίσεις και την οικονομική καχεξία, οι θεσμοί είναι η ασπίδα των ανίσχυρων, των αδυνάμων.
Δεύτερη διαπίστωση.
Είναι μύθος πως οι “αγανακτισμένοι” είναι τάχα φτωχοί κι απελπισμένοι.
Όπως φάνηκε από τις μέχρι τώρα συλλήψεις από βιαιοπραγίες σε βάρος πολιτικών, οι “αγανακτισμένοι” ούτε φτωχοί ούτε απελπισμένοι είναι. Πελατάκια του συστήματος οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, που έχασαν τώρα το παρασιτικό μερίδιο στη μοιρασιά.
Και οι νεώτεροι μέρος του περίφημου πρεκαριάτου, δηλαδή παιδιά βουτηγμένα στην ανασφάλεια γιατί δουλεύουν μια μέρα ή δυο τη βδομάδα και δεν ξέρουν αν και την επόμενη φορά θα ξαναέχουν δουλειά. Που όμως ονειρεύονται Μυκόνους και λαιφ σταιλ και θεωρούν πως τους χρωστά η κοινωνία.
Οι φτωχοί κι οι μισθωτοί κι οι απολυμένοι έχουν στην τεράστια πλειοψηφία τους και αξιοπρέπεια και περηφάνια, την λεβεντιά του μόχθου τους. Κι όση πίκρα και να μαζεύουν τζάμπα μάγκες με γιαούρτια δεν καταντούν.
Αυτό λοιπόν το μικτό κοινό της αντικοινωνικής διαμαρτυρίας, χωρίς κανένα δικαίωμα να θεωρεί πως εκπροσωπεί κάτι περισσότερο από την εξαθλίωση του, χωρίς ελαφρυντικό αγανάκτησης, έχει πια καταλάβει τους δρόμους και τις πλατείες.
Όλοι οι υπόλοιποι έχουμε ένα κεκτημένο να υπερασπίσουμε. Την ελευθερία της έκφρασης, το δημοκρατικό κεκτημένο της μεταπολίτευσης, που με αγώνες και αίμα , με ζωές ανθρώπων κι όχι με γιαούρτια και Τραγκικούς βολεμένους κατακτήθηκε.
Κι ας υπάρχει άχτι και οργή για το ποιοι μας έφεραν ως εδώ. Με γιαούρτια και φασισμό σίγουρα δεν θα προχωρήσουμε παραπέρα
Έρχονται εκλογές. Θα είναι εκλογές φόβου και τρόμου; Θα ηττηθεί η δημοκρατία;
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163