Αιχμάλωτοι των μύθων

Το γεγονός φαινομενικά υποδηλώνει την πλήρη απώλεια αυτοματισμού σε μια αγκυλωμένη συγκυβέρνηση που εξακολουθεί να αυγατίζει το υπουργικό δυναμικό της , αφού οι διευθετήσεις πρόσθεσαν έναν ακόμη υφυπουργό στο σχήμα . Μοιάζει πλέον ο κυβερνητικός συρμός σαν τα βαρυφορτωμένα τραίνα των παλιών εποχών που οι επιβάτες κρέμονταν από εξωτερικά χερούλια και τα μισά σώματα εξείχαν από τις ανοιχτές πόρτες.

Από την άλλη όμως οι μετακινήσεις αφορούν σε καίρια υπουργεία και παραπέμπουν σε κάποια μέριμνα, που πονηρεύει για το ενδεχόμενο επίκλησης μείζονος λόγου προσεχώς ώστε να παραταθεί το διάστημα ως τις εκλογές. Ο υφυπουργός που προστίθεται στο σχήμα είναι ο Ελ. Οικονόμου μέχρι πριν πέντε μήνες αρχηγός της Αστυνομίας και μέχρι χθες γενικός γραμματέας δημόσιας τάξης. Η ραγδαία ανέλιξη του, εξασφαλίζει υπουργό παντός καιρού από υπηρεσιακού έως κανονικού σε περίπτωση νέας μετεκλογικής συγκυβέρνησης.

Στη κυβέρνηση παραμένει και ο Μαν. ΄Οθωνας ,ως επιπλέον υφυπουργός του Μιχ. Χρυσοχοίδη , ασχέτως αν στο εθνικό συμβούλιο προ ημερών τον αποδοκίμασε και αποχώρησε επιδεικτικά με άλλους. Αν μη τι άλλο θα έχει μια χρονική ευελιξία να ασχοληθεί με τα προεκλογικά του χωρίς να έχει πολιτικό προϊστάμενο τον μέχρι πρότινος υπηρεσιακό υφιστάμενο του.

Όσο για τον Μιχ. Χρυσοχοίδη , τον πολιτικό πολυτραυματία των ημερών λόγω της μνημειώδους δήλωσης του ,περί μη αναγνωσθέντος πρώτου μνημονίου και της άκυρης εκκίνησης του στην κούρσα διαδοχής , ανεβαίνει ξανά στην Κατεχάκη, μετά το 1999 και το 2009. Το 2003 έφυγε τροπαιούχος έτοιμος να αλλάξει τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ και επέστρεψε δέκα χρόνια μετά αλλοτριωμένος από τον μύθο του . Και το φθινόπωρο του 2010 έφυγε με την δολοφονία του υπασπιστή του, παραδίδοντας στην κυβέρνηση την διαχείριση του κοινωνικού θυμού από το πρώτο μνημόνιο. Αλίμονο αν επιστρέφει τώρα ωθούμενος από την πίεση των …δαιμόνων του.

Αυτή η ευθύνη, της διαχείρισης του κοινωνικού θυμού, ανατέθηκε πριν από 17 μήνες στον Χρ. Παπουτσή , που αιχμάλωτος του δικού του προσωπικού του μύθου, δεν έπαψε να οχυρώνεται στιγμή πίσω από στρατηγούς και εισαγγελείς και να αναπτύσσει την θεωρία ότι ο πολιτικός δεν επιχειρεί. Ξεχνά όμως ότι με την πολιτική στάση και κατεύθυνση που δίνει ο κάθε υπουργός, διαμορφώνει κάθε πτυχή των επιχειρήσεων, ειδικώς σε κράτη όπως το δικό μας, που ουδέποτε είχαν υγιείς αυτόνομες δομές στην λειτουργία των μηχανισμών τους.

Σε κάθε περίπτωση η διαχείριση φλεγόντων θεμάτων που συνοδεύονται από εκτεταμένο κοινωνικό μετασχηματισμό (φτωχοποίηση, περιθωριοποίηση, ανέχεια, οργή, ακραίες αντιδράσεις, εγκληματικότητα, αδυναμία απονομής δικαίου, παροχής κοινωνικής πρόνοιας) απαιτούσε και απαιτεί υπουργούς απελευθερωμένους από ναρκισσισμούς, μύθους και δαίμονες.