Είναι από εκείνους που πέταξαν και ποτέ ξανά δεν κατέβηκαν στη μέτρια γη. Τους απόκοτους νέους, Αγωνιστές της αντίστασης, τους μεγάλους Ηττημένους του εμφύλιου, τους επικούς Καταδικασμένους της φυλακής.
Για όσους έκαναν αυτή τη διαδρομή, τώρα πια το ξέρουμε , δεν υπήρχε μέλλον. Μόνο αστείρευτη ανάγκη να αλλάξεις το παρόν. Είτε αναθεωρώντας σταθερά, επίμονα κι επίπονα, διυλίζοντας τη Ζωή σου για να αντέξεις και να δώσεις νόημα στο σήμερα είτε κοιτώντας πίσω γιατί δεν αντέχεις να δεις μπροστά.
Το πρώτο το λένε Κύρκο. Το άλλο ΚΚΕ.
Το 1961 ο Λεωνίδας τάχθηκε υπέρ της κατάργησης των παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ. Πίστεψε στην ΕΔΑ προσπάθησε πάλι, με τον Ηλιού και τον τότε νεαρό και συμμαθητή του Ανδρέα Παπανδρέου να οργανώσει δημοκρατικό μέτωπο. Δεν έκρυβε την αριστερά. Έδινε στις ιδέες της, τον ρεαλισμό του μεγάλου, του μαζικού. Έτσι νόμιζε.
114, Κυπρος-Ενωση, Λαμπράκης, αποστασία του σκούπισαν τα σχέδια. Δικτατορία.
Οι άλλοι είχαν δίκιο.
Το 1968 ο Λεωνίδας τάχθηκε λυσσαλέα με το γραφείο Εσωτερικού στη διάσπαση του ΚΚΕ. Αίτημα μια αριστερά, όπου η ηθική της δύναμη θα συντονίζεται με την πολιτική της παρουσία ώστε να φέρνει πιο χειροπιαστά στη ζωή των πολιτών τα οράματα του ανθρώπινου σοσιαλισμού.
Το ΚΚΕ Εσωτερικού ενέπνευσε αλλά έσβησε.
Το ιερατείο της Μόσχας δικαιώθηκε.
To 1974 o Λεωνίδας πρότεινε την πολιτική της ΕΑΔΕ (Εθνική Αντιδικτατορική Ενότητα). Την συσπείρωση , οριζόντια από τα κόμματα , των «φωτισμένων» δυνάμεων, των αξιόλογων, προσώπων και ιδεών που ο κάθε χώρος διέθετε και που η κοινή αντι-δικτατορική δράση είχε αναδείξει και φέρει κοντά. Ώστε η μεταπολίτευση να χτιστεί στη δημοκρατική βάση της ουσίας της, δηλαδή του στοχασμού και του διαλόγου, της διαπραγμάτευσης, που σήμερα λέμε συναίνεση.
Στις 18 σοσιαλισμό. ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο τον αντιφωνούσαν τα πλήθη.
Να γίνει Ενωμένη να γίνει Αριστερά κραύγαζαν οι Χρύσανθοι του κόμματός του. Καραμανλής ή τανκς τραγουδούσε ο Μίκης.
Πολιτικά αυτοί είχαν δίκιο.
Το 1984 ο Λεωνίδας έπαιζε φυσαρμόνικα στο Σύνταγμα.
Αυτό είχε να αντιτάξει πλέον στην τηλεοπτική – σήμερα πια θα λέγαμε σοβιετική- υπερπαραγωγή των Carmina Burana.
Τα Carmina κυβέρνησαν και κυρίως πότισαν την δημοκρατία μας.
Το 1989 ο Λεωνίδας συμφώνησε, πρωτοστάτησε στην σύντομη κυβέρνηση Ν.Δ. – Συνασπισμού.
Καταγράφηκε σαν βρώμικο ’89.
Οι σταθμοί λοιπόν του πολιτικού Λεωνίδα, έχουν τρία κοινά στοιχεία.
Την σταθερή πεποίθηση ότι η Αριστερά είναι κυβερνητική δύναμη, αλλιώς δεν έχει νόημα η πολιτική της. ΕΔΑ, ΕΑΔΕ, 89.
Την πίστη στην παράταξη, Αριστερά, όχι στο σχήμα, το κομματικό μόρφωμα της περιόδου.
Ενιαίο ΚΚΕ 1941, ΚΚΕ εσωτερικού 1968, ΕΑΡ 1985, Συνασπισμός 1989, Δημοκρατική Αριστερά 2010.
Την βεβαιότητα πως η πολιτική είναι ηθικός τρόπος ζωής, αυτονόητη θυσία του προσωπικού στο κοινό, ώστε να αξίζει να πατάς το χνάρι σου στη γη. Και τις αμείλικτες αντιφάσεις αυτής της άποψης του τις καλοσώριζε με δυο παράφορους έρωτες : τη σύντροφό του Καλή και τη φυσαρμόνικα.
Ναι ο Λεωνίδας δεν ήταν ποτέ με τη μεριά των νικητών, ποτέ majore.
Όσο κι αν το λαχτάρησε , όσο κι αν το προσπάθησε.
Όμως ο ίδιος σαν πρόσωπο , όπως και η πιο σημαντική συνεισφορά του, το ΚΚΕ Εσωτερικού, ήταν το πιο μεγάλο μινόρε της μεταπολίτευσης.
Γλυκό, λυπημένο, λυρικό, αξέχαστο. Για να είσαι άνθρωπος στην αυγή ή το ηλιοβασίλεμα.
Τις άλλες ώρες της ημέρας η ζωή είναι αλλού. Είναι;
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163