Πόσες φορές μετά από ένα καλό μεσημεριανό ύπνο έχουμε ξυπνήσει και ζητάμε απεγνωσμένα κάποιο γλυκό ή πόσες φορές ένα χειμωνιάτικο απόγευμα δεν ανατρέξαμε απεγνωσμένα στο περίπτερο για μια σοκολάτα.;
Πόσες φορές άλλωστε ανοίξαμε το ψυγείο για να πάρουμε ένα κομμάτι τυρί και ψωμί και αμέσως μετά θέλαμε να φαμε και κάποιο γλυκό και που ίσως να συνεχίσαμε να εναλλάσσουμε τη μία μετά την άλλη αλμυρές και γλυκές τροφές.
Μήπως δεν μας έχει συμβεί και σε περιπτώσεις που νιώθουμε κουρασμένοι να πέφτουμε με τα μούτρα σε οποιαδήποτε τροφή βρούμε μπροστά μας. Γιατί άραγε είναι στιγμές που το ένστικτό μας, μας οδηγεί ανεξέλενκτα προς κάποιες συγκεκριμένες τροφές;
Κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής είχε παρατηρηθεί το φαινόμενο κάποιων παιδιών που έξυναν τους ασβεστωμένους τοίχους με τα νύχια τους και κατάπιναν τα ξύσματα. Στη μακρινή Ινδία αλλά και σε άλλους τόπους παρατηρήθηκαν κάποια παιδιά που έβαζαν χώμα στο στόμα τους και το μασουλούσαν.
Ήταν το βαθύτερο ανθρώπινο ένστικτο της επιβίωσης του ανθρώπου που οδηγούσε τ α μεν πρώτα να πάρουν το ασβέστιο που τους έλειπε αφού δεν ήταν δυνατό να πιουν γάλα , τα δε δεύτερα για προσλάβουν ικανές ποσότητες μετάλλων και ιχνοστοιχείων που δεν κάλυπτε η φτωχή σε ποικιλία διατροφή τους. Αντίστοιχα φαινόμενα έχουν παρατηρηθεί πολλές φορές σε ομάδες ατόμων που υποσιτίζονται καθώς παρακινούνται από το ένστικτο της επιβίωσης.
Όταν όμως παρατηρούνται αντίστοιχα φαινόμενα σε ομάδες ατόμων σε «κοινωνίες αφθονίας» τότε τι συμπεράσματα μπορεί να βγάλει κάποιος;
Σήμερα παρατηρούνται στον πλανήτη μας δύο μορφές υποσιτισμού. Η πρώτη και ευνόητη, σε λαούς που λίγο πριν τη νέα χιλιετία εξακολουθούν να υποσιτίζονται λόγο της έλλειψης τροφίμων και νερού και απ τη άλλη πλευρά παρουσιάζεται το κωμικοτραγικό φαινόμενο ατόμων όπου οι επιλογές των τροφών είναι πλούσιες σε θερμίδες μα απελπιστικά στερημένες από τα πολύτιμα θρεπτικά συστατικά των τροφών που θα συνεχίσουν το «έργο της ζωής»
Παρατηρούμε συχνά ανθρώπους γύρω μας που στο καθημερινό κυνήγι του χρήματος, της επαγγελματικής επιτυχίας και τα καταξίωσης περιφρονούν τη φροντίδα του ενός και μόνο συμμάχου τους, της καλής υγείας του σώματός τους. Και επειδή εδώ έχει απόλυτα να κάνει με τη λαϊκή ρήση πως «ότι αφήνεις στη τύχη του σ’ αφήνει κι αυτό» δεν αργούν να έλθουν ακόμα και σε πολύ νεαρές ηλικίες προβλήματα όπως αυξημένα επίπεδα χοληστερίνης, τριγλυκεριδίων, αρτηριακής πίεσης, ζαχάρου που μαζί με το στρες, το καθημερινό άγχος, το κάπνισμα, και τις υποβαθμισμένες τροφές οδηγού με μαθηματική ακρίβεια σε εμφράγματα του μυοκαρδίου, εγκεφαλικά, εμφάνιση καρκινωμάτων.
Και το αστείο είναι πως «όλοι αυτοί οι άνθρωποι» που υπάρχουν και ζουν γύρω μας – ας μου συγχωρεθεί η έκφραση – έχουν «την αυτοπεποίθηση του ηλίθιου» γιατί αγνοούν του κινδύνους που τους περιμένουν, είτε γιατί πιστεύουν πως αυτοί θα τη γλιτώσουν.
Ο ανθρώπινος οργανισμός είναι το τελειότερο δημιούργημα της φύσης η οποία απαιτεί όλα τα πλάσματά της να λειτουργούν σε αρμονία με το περιβάλλον τους. Έτσι δεν αποδέχεται τελικά όλους αυτούς που νομίζουν πως μπορούν για πολύ καιρό να καταπατούν τις βασικές ανάγκες του ανθρώπινου οργανισμού, που η ίδια η φύση έχει θεσπίσει, όπως η σωστά επιλεγμένη διατροφή, η ψυχική και πνευματική ηρεμία, ο επαρκής ύπνος και άλλα. .
Πριν οδηγηθεί όμως ο ανθρώπινος οργανισμός σε ανεπανόρθωτες βλάβες για την υγεία του αρχίζει και μας δείχνει από πολύ νωρίς τα σημάδια που πρέπει να προσέξουμε ‘ώστε να προλάβουμε τα χειρότερα.
Επιμέλεια :
Ιωάννης Σουπιός,
Διαιτολόγος – Διατροφολόγος
Αντιπρόεδρος Ινστιτούτου Διατροφικών Μελετών & Ερευνών (Ι.Δ.Μ.Ε.)
Ευάγγελος Ζουμπανέας
Διαιτολόγος – Διατροφολόγος
Πρόεδρος Ινστιτούτου Διατροφικών Μελετών & Ερευνών (Ι.Δ.Μ.Ε.)
