την σύμπραξη των φωτεινότερων εγκεφάλων και των πολιτικών ηγετών υψηλού διαμετρήματος. Ακόμα και τότε δεν είναι βέβαιο ότι θα αποφεύγαμε την χρεοκοπία. Ακόμα κι αν είχαμε ηγέτες του εκτοπίσματος ενός Ελευθερίου Βενιζέλου η ενός Κωνσταντίνου Καραμανλή και πάλι είναι αμφίβολο αν θα μπορούσαμε να ξεφύγουμε από το σημερινό αδιέξοδο.
Ας μην ξεχνάμε ότι το 1897 η Ελλάδα χρεοκόπησε έχοντας στο τιμόνι της μια από τις σημαντικότερες πολιτικές φυσιογνωμίες, που κατά γενική ομολογία έχει αναδείξει, τον Χαρίλαο Τρικούπη. Όμως η απογοήτευση μας είναι πολύ μεγαλύτερη όταν διαπιστώνουμε ότι το επίπεδο της πολιτικής μας ηγεσίας είναι πολύ κατώτερο των τραγικών και κρίσιμων περιστάσεων, που διέρχεται ο τόπος. Χαμηλού επιπέδου πολιτικοί, φοβισμένοι κι ανεπαρκείς, που έχουν ανδρωθεί πολιτικά στα εύκολα χρόνια του ακατάσχετου δανεισμού, σήμερα καλούνται να διαχειρισθούν μια κατάσταση, που τους ξεπερνά. Και περνούν κάτω από τον πήχη. Συγκλονιστική απόδειξη αυτό, που συνέβη τις τελευταίες μέρες με την εξαιρετικά παράλογη συζήτηση για την «αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας και της δημόσιας γης.
Είδαμε κι ακούσαμε με ανησυχία έναν φοβισμένο και προδήλως ανήμπορο πρωθυπουργό, τον Γιώργο Παπανδρέου να ανακρούει έντρομος πρύμναν μπροστά στις δημόσιες αντιδράσεις και να εξαγγέλει ότι θα φέρει, άκουσον άκουσον, νόμο, που θα απαγορεύει την πώληση δημοσίων γαιών. Είδαμε κι ακούσαμε έναν λαϊκιστή κι επιπόλαιο αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τον Αντώνη Σαμαρά, που σε λίγους μήνες ενδεχομένως να είναι στο τιμόνι της χώρας, να καταγγέλλει με υστερία την κυβέρνηση για «ξεπούλημα» της δημόσιας περιουσίας, με ύφος που ξεπερνούσε ακόμα κι αυτόν του Τσίπρα και της Παπαρήγα. Κι όμως ήταν ο ίδιος ο κ. Σαμαράς, που πριν από λίγους μήνες μας διαβεβαίωνε ότι θα μηδένιζε μέσα σε ενάμιση χρόνο το δημοσιονομικό έλλειμμα, το μεγαλύτερο στην ευρωζώνη, αξιοποιώντας τη δημόσια ακίνητη περιουσία.
Προφανώς, περνούν το λαό για κάφρους, και νομίζουν ότι μπορούν να συνεχίζουν να πολιτεύονται με τον δημαγωγικό και λαϊκίστικο τρόπο του παρελθόντος. Κι αυτό μας τρομοκρατεί. Με τέτοιου είδους ηγεσία πολύ φοβόμαστε ότι η κατάρρευση είναι αναπόφευκτη. Καθώς η μόνη μας ελπίδα θα ήταν μια στιβαρή και αποφασιστική ηγεσία, που θα προχωρούσε στις μεγάλες αλλαγές χωρίς να υπολογίζει το όποιο πολιτικό κόστος. Κι όμως αυτή σήμερα δεν υπάρχει. Και τα νούμερα φυσικά δεν βγαίνουν. Υπό τις παρούσες συνθήκες η χρεοκοπία είναι προ των θυρών, ενδεχόμενως ακόμα κι αν εγκριθεί στις προσεχείς εβδομάδες το γερμανικό σχέδιο για την επαναγορά του ελληνικού χρέους.
Να σκεφτούμε μόνον ότι ακόμα κι αν υλοποιηθεί το σχέδιο αυτό, είναι βέβαιο ότι το επιτόκιο δεν μπορεί να είναι μικρότερο του 3%, αφού πλέον ούτε καν η Γερμανία δεν μπορεί να δανεισθεί με πολύ μικρότερο επιτόκιο. Ακόμα λοιπόν κι αν από το 5%, με το οποίο μας δανείζει σήμερα η τρόϊκα πέσουμε στο 3%, οι συνολικοί τόκοι για την επόμενη πενταετία θα είναι πάνω από 50 δις ευρώ.
Κι αυτά τα ποσά χωρίς να λογαριάζουμε τα τεράστια ποσά, που απαιτούνται για την πληρωμή μισθών και συντάξεων, για τα χρεολύσια, για τη λειτουργία του κράτους, για τις αμυντικές του δαπάνες, για την λειτουργία των δημοσίων σχολείων και πανεπιστημίων, για την πληρωμή του επιδόματος ανεργίας, που θα μεγαλώνει συνεχώς λόγω της τρομακτικής αύξησης των ανέργων, για τη λειτουργία των νοσοκομείων, για την επιδότηση των δημοσίων μέσων μεταφοράς κοκ. Δηλαδή, με λίγα λόγια, τα νούμερα δεν βγαίνουν.
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163