Ένας χρόνος από την δολοφονία Χατζηκωστή

Χθες το απόγευμα στις 18:00 το απόγευμα πραγματοποιήθηκε πορεία με των εργαζομένων του συγκροτήματος Δίας και της τηλεόρασης Σίγμα, από το Συγκρότημα προς την εκκλησία των Αγίων Ομολογητών. Κρατώντας Λευκά κεριά, οι άνθρωποι του Συγκροτήματος, πορεύτηκαν σιωπηλά προς την εκκλησία, από όπου πριν ένα χρόνο είπαν το τελευταίο αντίο στον Άντη Χατζηκωστή.

“Στον παράδεισο… εκεί είσαι και δεν είσαι μόνος, έτσι θέλουμε να πιστεύουμε. Έτσι είναι, δεν γίνεται αλλιώς. Σου γράφουμε από πραγματική ανάγκη. Γιατί ναι, μας λείπεις, σε όλους μας λείπεις. Ήσουν πάντα ο αρχηγός μας. Μπροστά εσύ και οι άλλοι να ακολουθούν. Πόσο θα θέλαμε να σε ξαναδούμε, έστω και για λίγο. Πόσο θα θέλαμε να σε ακούγαμε, έστω και λίγο.

 

“Νύχτα τιμής” όπως την αποκαλούν οι φίλοι και οι συνεργάτες του Άντη, θα γίνει απόψε στο Δημοτικό Θέατρο Στροβόλου. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι και καλλιτέχνες θα είναι εκεί για να θυμηθούν τις καλές στιγμές που έζησαν με τον Άντη. Το χαμογελαστό παιδί όπως τον έλεγαν όλοι….

 

“Πέρασε κιόλας ένας χρόνος… ένας χρόνος όπου η απουσία σου, πίστεψέ μας, είναι αισθητή. Ψάχνουμε τρόπους να είμαστε κοντά σου. Όπως μπορούμε, όσο μπορούμε.
 

Σου το είπαμε, ψάχνουμε τρόπους να είμαστε κοντά σου. Όχι, όχι, δεν κλαίμε, απλώς ξεδιψούν οι αναμνήσεις μας. Λείπεις, λείπεις δυνατά, λείπεις έντονα, λείπεις απεγνωσμένα. Λείπεις και εμείς πενθούμε, όλοι πενθούμε. Εξαγνιζόμαστε με ένα δάκρυ, ανακουφιζόμαστε με μια σκέψη, λυτρωνόμαστε με ένα άγγιγμα στον ώμο. Μαζί πενθούμε και δεν ξέρω για πόσο ακόμα. Νομίζω για πάντα. Γιατί δεν είσαι απλώς μία σκέψη, ήσουν, είσαι και θα είσαι κομμάτι της ζωής μας. Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να είναι κομμάτι σε τόσες ζωές; Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να είναι πυξίδα στις σκέψεις τόσων ανθρώπων; Η παρουσία σου μας άλλαξε, η απουσία σου μας προσγείωσε. Μας προσγείωσε σε μια πραγματικότητα χωρίς εσένα. Πενθούμε και «θα πενθώ πάντα -μ’ ακούς;- για σένα, μόνος, στον Παράδεισο» έτσι γράφει ο Ελύτης…

 

«…Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται

Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’ άλλα πού πέρασαν

Εάν είναι αλήθεια…»

 

…Είναι αλήθεια, τελικά έφυγες πριν από ένα χρόνο… πες μας τα νέα σου… χαμογελάς;”

 

Με αυτό το γράμμα και τα λίγα λόγια οι αγαπημένοι φίλοι και οι συνεργάτες του Άντη Χατζηκωστή θυμούνται ένα χρόνο μετά την στυγερή δολοφονία του Κύπριου εκδότη και καναλάρχη…

 

 

1 χρόνος χωρίς εσένα…

 

 

«Πέρασε ένας χρόνος. Ένας χρόνος κενός, χωρίς εσένα. Σε νιώθω να είσαι ακόμα δίπλα μου, να περνάς κάθε πρωί από το γραφείο μου και να νοιάζεσαι αν πραγματικά είμαι καλά, να με καθοδηγείς στα δύσκολα, να μου λες μπράβο και πραγματικά να το εννοείς. Μου λείπει όμως το καλημέρα σου, η γλυκιά σου παρουσία στο διπλανό γραφείο, ο ενθουσιασμός και το πάθος σου για τη ζωή. Ζήσαμε μαζί 15 χρόνια, τόσο γεμάτα, τόσο έντονα, τόσο μαγικά… και η ερώτηση είναι τώρα πώς συνεχίζουμε χωρίς τον Άντη; Η απάντηση δυστυχώς είναι τόσο απλή: Ποτέ πια δεν θα μπορέσουμε να ξαναζήσουμε στη μαγεία που εσύ μας χάριζες και να νιώσουμε το πάθος σου για τη ζωή που το μοίραζες σε όλους μας».

 

 

«Ο Άντης είναι κάθε μέρα δίπλα μου. Νομίζω ότι κανένας δεν μπορεί να πιστέψει ότι δεν ζει πια. Περιμένουμε όλοι να ακούσουμε το τηλέφωνο να χτυπά ή να τον δούμε να μπαίνει από την πόρτα. Και μόνο ένας άνθρωπος με τόσο μεγάλη καρδιά και τόσο δυνατή προσωπικότητα μπορεί ακόμα κι όταν έχει φύγει, να είναι εδώ».

 

 

«Ο Άντης ήταν μοναδικός. Ήταν μορφωμένος, αλλά δεν ήταν η μόρφωσή του που τον έκανε να ξεχωρίζει. Ήταν πολύ καλός επιχειρηματίας, με διορατικότητα και όραμα, αλλά δεν ήταν η επιχειρηματικότητά του που τον έκανε να ξεχωρίζει. Μιλούσε ωραία και ουσιαστικά, αλλά δεν ήταν η ρητορική του δεινότητα που τον έκανε να ξεχωρίζει. Αυτό που τελικά έκανε τον Άντη ξεχωριστό και μοναδικό ήταν η ενέργεια με την οποία ζούσε. Η δίψα του για ζωή, για καινούργιες ιδέες, καινούργιες γνωριμίες, καινούργιες φιλοσοφίες και εμπειρίες. Ήταν η ενέργεια και η αγάπη με την οποία επένδυε στις φιλίες του και ειδικά στις δύο του κορούλες».

 

 

«Ακόμη και σήμερα, ένα χρόνο μετά, εύχομαι αυτό που ζούμε να είναι ένας περαστικός εφιάλτης. Για όλους εμάς που γνωρίσαμε τον Άντη από κοντά και είχαμε την τύχη να συνεργαστούμε μαζί του, η απουσία του είναι ένα γεγονός που έχει σημαδέψει τη ζωή μας. Μέσα σε ένα βράδυ, χάσαμε το φίλο, τον αδελφό, τον εκπαιδευτή, το συνεργάτη και τον ηγέτη αυτού του οργανισμού. Ο ρόλος του Άντη στη ζωή μας ήταν και είναι πολυσύνθετος, ρόλος που δύσκολα μπορεί να περιγράψει κάποιος. Ήταν ο άνθρωπος ο οποίος με τα δικά του ξεχωριστά χαρίσματα, ενέπνεε, συμβούλευε και καθοδηγούσε τους γύρω του. Σε αυτήν τη ζωή, υπάρχουν μερικοί άνθρωποι -μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού- που μετά που τους γνωρίζεις, τους θυμάσαι για πάντα. Όσα χρόνια και αν περάσουν, όσα χρόνια και αν ζήσεις, τους έχεις στη σκέψη σου και η παρουσία τους σημαδεύει για πάντα τη ζωή σου. Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν ο Άντης. Όλα τα πιο πάνω αποτελούν για εμάς τα καλύτερα εφόδια για να προχωρήσουμε τόσο στην επαγγελματική όσο και στην προσωπική μας ζωή. Δική μας υποχρέωση είναι να συνεχίσουμε να βαδίζουμε στο δρόμο που ο ίδιος χάραξε, δουλεύοντας με ακόμη περισσότερο ζήλο και αφοσίωση».

 

 

«Μας λείπεις, Άντη… Μας λείπει το χαμόγελό σου, το βλέμμα σου, η ενέργειά σου, οι συμβουλές σου, τα βιβλία που μας έδινες. Μας λείπεις τόσο πολύ, αλλά ξέρεις κάτι, με ένα μαγικό τρόπο είσαι δίπλα μας, είσαι κοντά μας… σε κάθε δύσκολη στιγμή εσύ με συμβουλεύεις, σε κάθε δύσκολη απόφαση εσύ μου δείχνεις το δρόμο, σε κάθε στιγμή προβληματισμού… είσαι εκεί! Κάθε απόφαση, κάθε σκέψη, κάθε πράξη μου έχει κάτι δικό σου. Και έτσι συνεχίζουμε, με το ίδιο χαμόγελο, το ίδιο όραμα και τα ίδια όνειρα, που θα έχουν πάντα κάτι από εσένα…».

 

 

«Ένας χρόνος χωρίς τον Άντη και μου λείπει καθημερινά. Μου λείπει ο ενθουσιασμός του. Πάντα ενθουσιαζόταν με τον κόσμο, με projects και ό,τι έκανε, το έκανε με την ψυχή του. Ο ενθουσιασμός του για τη ζωή ήταν για μένα ένα από τα χαρακτηριστικά του που μου λείπει πολύ και δεν το βρίσκεις συχνά στους ανθρώπους. Είχε μονίμως μία ενέργεια που δεν συνάντησα ποτέ σε κανέναν άλλο άνθρωπο. Η καλοσύνη του ήταν ένα από τα πολλά χαρακτηριστικά του που θαύμαζα. Ήταν πάντα εκεί και για εμένα και για όλο τον κόσμο. Αφιέρωνε πολύτιμο χρόνο σε όλους έμας, ήρθε ακόμη και στην Αγγλία για να συζητήσουμε σαν φίλοι. Η κατανόηση που είχε ήταν αξιοθαύμαστη. Η περιπέτεια υπήρχε στη ζωή μας με τον Άντη ακόμα και στα ταξίδια μας. Ήταν πάντα πρώτος από τον καιρό του σχολείου και ήταν ο αρχηγός μας. Ήταν πάντα πρωτεργάτης. Πολλές φορές ασυναίσθητα θέλω να τον πάρω τηλέφωνο. Είναι πολύ δύσκολο».

 

 

«Άντη, γεια σου. Παρακάτω γράφω κάποιες λέξεις που σε αφορούν. Άλλωστε, πάντα τις καθόριζες και σε καθόριζαν. Αυτό συνεχίζει να συμβαίνει… Αντήχηση, αγάπη, αλλαγή, ανατροπή, σύνθεση, σύνδεση, καλοσύνη, αναζήτηση, μεθόδευση, δράση, αντίδραση, χαμόγελο, θάλασσα, παλίρροια, άμπωτη, έμπνευση, παιδικότητα, ενθουσιασμός, ταπεινότητα, αντίληψη, αίσθηση, ανάπτυξη, μελέτη, βουνό, ανατολή, δύση, αέρας, γη, ήλιος, φεγγάρι, ουρανός, αστέρι, μεγαλείο, εξέλιξη, παρελθόν, παρόν, μέλλον, πάντα, πίστη. Κλείνω, είμαι σίγουρος πως πρόλαβες να τα κάνεις όλα ιδιαίτερα εκεί πάνω. Εδώ εξακολουθείς. Μας λείπεις…».

 

 

 

«Μου φαίνεται αδιανόητο ένα χρόνο μετά πως δεν θα ξαναδούμε τον Άντη. Είναι περισσότερο οδυνηρό τώρα. Σκέφτομαι συνέχεια την οικογένειά του, τη γυναίκα του, τους γονείς και τα παιδιά του. Λείπουν από τη ζωή μου τα τηλέφωνά του, τα μηνύματά του, οι πλάκες που κάναμε μεταξύ μας. Δεν το χωράει ακόμη ο νους μου. Δυστυχώς δεν αξιώθηκα να τον αποχαιρετήσω στην κηδεία του, λόγω πολύ σημαντικών επαγγελματικών υποχρεώσεων. Ήρθα όμως πριν από λίγους μήνες και τον είδα…».

 

 

«Ήταν τιμή μου που υπήρξα μία μικρή στιγμή στη ζωή του φίλου Άντη. Γελάσαμε, χαρήκαμε, διασκεδάσαμε, αλλά κυρίως δημιουργήσαμε. Το στενόχωρο είναι ότι δεν προλάβαμε να ολοκληρώσουμε όλες τις σκέψεις, τις ιδέες και τα όνειρα που κάναμε. Δυστυχώς, ο καιρός πήρε άδικα και βιαστικά τον οραματιστή Άντη. Δυστυχώς, σε μια εποχή που άνθρωποι όπως τον Άντη είναι απαραίτητοι, αυτός απουσιάζει. Εύχομαι όσοι γνωρίσαμε το όραμά του να συνεχίσουμε με τον ίδιο ρομαντισμό και πάθος να αλλάξουμε κάτι. Να αλλάξουμε τον κόσμο, όπως συχνά μου έλεγε. Από τη μεριά μου, επειδή ξέρω ότι με βλέπει και σίγουρα χαμογελά, του δίνω το λόγο μου. Άντη, θα συνεχίσω, αλλά μου λείπεις φίλε. Πολύ…».

 

 

«Ένα χρόνο μετά τον άδικο χαμό του, όλοι οι φίλοι και οι συνεργάτες του νιώθουμε πως ο Άντης βρίσκεται κοντά μας. Είναι αδύνατο για όλους εμάς που τον γνωρίσαμε, να πιστέψουμε ότι λείπει. Το πνεύμα του, η αγάπη του, το κέφι του για ζωή βρίσκονται μέσα μας και μας ακολουθούν παντού, δεν μπορούμε να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι δεν είναι μαζί μας. Όμως, ΕΙΝΑΙ μαζί μας, διότι η παρουσία του έχει μείνει ανεξίτηλη μέσα στην καρδιά μας. Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ το χαμόγελο του Άντη και το θετικό του πνεύμα. Θα είναι μέσα μου για πάντα».

 

 

 

«Η απουσία ενός φίλου είναι πάντα επίπονη. Σου λείπουν τα αστεία… οι πλάκες, οι κώδικες επικοινωνίας. Λείπει ο Άντης, μία έντονη απουσία… ηχηρή. Τα λόγια περιττεύουν όταν φεύγει έτσι ένας τόσο αγαπημένος φίλος. Ο Άντης ήταν ο πιο καθαρός, έντιμος, ευθύς και συνάμα γλυκός άνθρωπος, αληθινός φίλος. Αυτό και μόνο τον καθιστά αθάνατο στις καρδιές μας. Τα γιατί δεν σωπαίνουν ποτέ, ελπίζω να αποδοθεί δικαιοσύνη και με αυτόν τον τρόπο να γαληνέψει η ψυχή του».

 

 

«Όσα χρόνια και αν περάσουν, η μνήμη του Άντη θα είναι πάντα ζωντανή. Ο Κύπριος φίλος χωρίς να μας ενοχλήσει ποτέ, ήταν παρών. Και στα καλά και στα κακά. Η παρουσία του, έστω και στη μνήμη μας, πάντα θα μας βοηθά να πηγαίνουμε τη ζωή μας ένα βήμα μπροστά. Τον αγαπήσαμε πολύ και αυτόν και την οικογένειά του και θα είναι πάντα ζωντανοί μέσα στην καρδιά μας».