Η Ευρώπη δολοφονείται κάθε μέρα

Η αλαζονεία των ισχυρών, η αμετροέπεια πρόσφατων δημοκρατιών και η ανικανότητα των νάνων ηγετών στέλνουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας το εγχείρημα που εξασφάλισε 70 χρόνια ειρήνης –τη μεγαλύτερη ιστορικά- στη ματωβαμένη  γηραιά ήπειρο των εθνικιστικών ανταγωνισμών και των αιματηρών πολέμων.

Δυστυχώς η οικονομική κρίση βρήκε την Ευρώπη ανέτοιμη, όχι μόνο θεσμικά, αλλά πρωτίστως ηθικά και ψυχικά να την αντιμετωπίσει.

Αντί οι ηγέτες της, ιδίως οι πλέον ισχυροί,  να προασπίσουν το οικοδόμημα που στηρίχτηκε στην ευρωπαϊκή ιδέα, στη δημοκρατική αλληλεγγύη και στην επιθυμία των λαών να ζήσουν ειρηνικά, επέλεξαν ανιστόρητα να προτάξουν το στενόκαρδο εθνικό όφελος, να σηκώσουν τείχη ανάμεσα στους λαούς και αντί να τους ενώσουν να τους χωρίσουν σκοτώνοντας έτσι την ψυχή της Ευρώπης, του ευρωπαίου πολίτη, των ευρωπαϊκών ιδεωδών της αλληλεγγύης, της ανεκτικότητας, του κοινού σπιτιού, του κοινού νομίσματος.

Τίποτα δεν θα είναι πια όπως πριν από την κρίση. Τίποτα δεν θα είναι όπως στα χρόνια της ευφορίας, στα χρόνια της Ενωμένης Ευρώπης όταν όλοι προσέβλεπαν σε ένα κοινό μέλλον, όταν μιλούσαν με υπερηφάνεια και  προσδοκία για την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, τον ευρωπαίο πολίτη και όχι τον Ελληνα, το Γερμανό, το Γάλλο ή τον Ολλανδό.

Οι ανόητοι εθνικισμοί, οι απαίδευτες στις έννοιες της δημοκρατίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης νέες χώρες, οι μικροπολιτικοί υπολογισμοί πολιτικών χωρίς φλόγα και όραμα που πυροβολούν την Ευρώπη για να ικανοποιήσουν το εσωτερικό κομματικό ακροατήριο, οι ανιστόρητες και προσβλητικές επιθέσεις πολιτικών ηγετών εναντίον ολόκληρων λαών, έσπειραν το μικρόβιο της διχόνοιας, της εχθρότητας, της καχυποψίας  ακόμα και του μίσους ανάμεσα στους πρώην εταίρους και πολίτες της ίδια ηπείρου, που μοιράζονταν το ίδιο όνειρο, τα ίδια ιδανικά, όμοιες επιθυμίες και προπαντός κοινές ελπίδες και οράματα.

Τώρα όλα έχουν σωριαστεί ερείπια και από τη στιγμή που η ψυχή της Ευρώπης είναι νεκρή δεν φαίνεται να υπάρχει και κάποια τεχνητή μέθοδος που θα την διατηρήσει Ενωμένη και ζωντανή.

Ενα σώμα χωρίς ψυχή δεν είναι παρά ένα μάτσο κρέας και κόκκαλα. Ένα άδειο πουκάμισο θα λέγαμε χρησιμοποιώντας μία πολυφορεμένη ποιητική έκφραση. Κι αυτό είναι σήμερα η Ευρώπη. Ένα άψυχο κατασκεύασμα που στην πραγματικότητα κανείς δεν το θέλει όπως έχει μεταλλαχθεί και κανείς δεν είναι διατεθειμένος να κάνει τις θυσίες που ενδεχομένως θα μπορούσαν να τη νεκραναστήσουν.

Κι αν τελικά παρ’ ελπίδα επιζήσει δεν θα είναι αυτό που ονειρεύτηκαν οι πρωτεργάτες, ούτε αυτό που ενέπνευσε τους λαούς στα χρόνια της αφέλειας και της αθωότητας. Θα είναι μία στυγνή ένωση συμφερόντων, χωρίς φλόγα, χωρίς έμπνευση, χωρίς ψυχή. Δεν θα είναι η Ευρώπη των λαών, αλλά ένα κατασκεύασμα των στενών και στυγνών οικονομικών συμφερόντων, των υπηρετών του μαμωνά.