Το πρώτο βήμα του Αλέξη Τσίπρα και το μεγάλο καθήκον της Αριστεράς

Ηταν χρόνια πολύ πυκνά σε γεγονότα με απρόσμενες και απρόβλεπτες ανατροπές. Ηταν χρόνια χειραφέτησης της Αριστεράς και προσγείωσης στο πεδίο της πραγματικότητας και του ρεαλισμού, που κάποιοι χαρακτήρισαν ως κωλοτούμπες.

Καλή η ουτοπία, καλή η φαντασία, αλλά δυστυχώς πολλές φορές οδηγούν στην ήττα. Το βίωσε τραυματικά η κυβέρνηση της πρώτης φοράς Αριστερά και μαζί της ο ελληνικός λαός.
Και χρειάστηκε να αλλάξει ο Αλέξης Τσίπρας σε ένα βράδυ για να αρχίσει να αλλάζει μαζί του και η Αριστερά, να αλλάζει χάρη στην ενσωμάτωση του ρεαλισμού στη σκέψη και προπαντός στην παραγωγή πολιτικής.

Η διαδικασία της αλλαγής μόλις ξεκίνησε, αλλά δεν ολοκληρώθηκε. Δεν έκανε παρά ένα βήμα και βρίσκεται σε κρίσιμο στάδιο. θα μπορούσαμε να πούμε πως η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ ακόμα κοιλοπονά. Και από τη γέννα θα εξαρτηθεί η πορεία της Αριστεράς και της χώρας γενικότερα.

Και όπως λέει ο Κομφούκιος το πρώτο βήμα είναι η αρχή ενός μεγάλου ταξιδιού. Κι αν ο Αλέξης Τσίπρας έκανε το πρώτο βήμα, θα τολμήσει να συνεχίσει το ταξίδι ή θα κολλήσει στη λάσπη με το βήμα μετέωρο;
Οσο η ιδέα της απαλλαγής της κοινωνίας από τον κρατισμό δεν γίνεται κυρίαρχη προσέγγιση και θέση από το ΣΥΡΙΖΑ και όσο οι αντίπαλοι, οι προσκολλημένοι στον κρατισμό, θα παραμένουν ισχυροί, θα ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος της οπισθοδρόμησης.
Η επιλογή της προώθησης των ιδιωτικοποιήσεων είναι θέση και δείγμα προς τη θετική κατεύθυνση, του περιορισμού δηλαδή του κράτους.

Όμως, το ζήτημα όσο σημαντικό κι΄ αν είναι παραμένει περιφερειακό. Περιμένουμε να δούμε τι θα κάνουν η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας όταν θα θελήσουν αγγίξουν τον πυρήνα του κράτους. Και ελπίζουμε να το κάνουν γρήγορα, γιατί η κοινωνία, με εξαίρεση ένα μέρος των δημοσίων υπαλλήλων, είναι ώριμη να δεχθεί την παρέμβαση, γιατί έχει αντιληφθεί ότι το διεφθαρμένο, γραφειοκρατικό και αντιαναπτυξιακό κράτος είναι το μεγάλο πρόβλημα και το ζητά ένα νέο κράτος που θα μετατραπεί σε κινητήριο δύναμη.

Θα το μεταρρυθμίσουν σε βάθος και ριζικά ώστε να καταστεί ένα λειτουργικό και παραγωγικό κράτος, βοηθός και συμπαραστάτης των δημιουργικών δυνάμεων της κοινωνίας, που θα ανοίγει διάπλατα το δρόμο και θα στηρίζει όλους εκείνους που επιθυμούν να δημιουργήσουν ή μήπως θα διατηρήσουν ένα γραφειοκρατικό Λεβιάθαν ο οποίος παρά το φτιασίδωμα, παρά τον καλλωπισμό θα συνεχίσει να καταδυναστεύει και να ταλαιπωρεί τους πολίτες και τις δυνάμεις της δημιουργίας γενικότερα και της επιχειρηματικότητας ειδικότερα, να βάζει εμπόδια, να αναιρεί και να αναστέλλει τις προσπάθειες;

Θα βάλουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τον κρατισμό και μαζί του το τέρας που καταδικάζει τη χώρα στην παρακμή ή θα κρατήσουν στη ζωή και θα ενισχύσουν τον κέρβερο των γραφειοκρατών και των διεφθαρμένων;
Από την απάντηση θα εξαρτηθεί το μέλλον της Αριστεράς, καθώς και το μέλλον της χώρας.