…το οποίο αυτή τη στιγμή δεν διαθέτει αρχιπλοιάρχους που να πληρούν τα τυπικά προσόντα για να προαχθούν στο βαθμό του υποναυάρχου και να καλύψουν τις κενές θέσεις! Έτσι το ΑΝΣ θα πορευθεί με “σύνθεση ανάγκης” που λέμε και στο ποδόσφαιρο μέχρι κάποιοι αρχιπλοίαρχοι να συμπληρώσουν την απαιτούμενη διετία στο βαθμό τους και να προαχθούν! Γιατί όμως αυτή η επιδημία φυγής;
Δεν είναι μυστικό ότι το κλίμα στο Πεντάγωνο, μεταξύ ενστόλων και πολιτικής ηγεσίας δεν είναι ευχάριστο. Το ηγετικό δίδυμο του υπουργείου Άμυνας, ο Βαγγέλης Βενιζέλος και ο Πάνος Μπεγλίτης, επιχείρησαν από τη πρώτη στιγμή που ανέλαβαν τα καθήκοντά τους να συμμαζέψουν τις λειτουργικές δαπάνες του υπουργείου Άμυνας. Αποστολή διόλου εύκολη αν αποδεχτούμε ότι το 70 % αυτών των δαπανών αφορά στη μισθοδοσία του προσωπικού! Γι΄ αυτό όμως δεν ευθύνονται οι ένστολοι, αλλά όλες οι κυβερνήσεις από τη μεταπολίτευση και μετά οι οποίες δεν τόλμησαν να δημιουργήσουν ένα στρατό μικρό, ευέλικτο, σύγχρονο και οικονομικό στα μέτρα της ελληνικής πραγματικότητας. Έναν στρατό για τον οποίο όλα αυτά τα χρόνια ακούμε από τον εκάστοτε υπουργό ότι ΘΑ φτιαχτεί, αλλά πάντα μένει στα σχέδια. Κι έτσι συνεχίζουμε με 11 αντιστρατήγους, 56 υποστράτηγους και πάει λέγοντας, όταν ο βρετανικός στρατός για παράδειγμα…βολεύεται με πέντε αντιστρατήγους!
Η “χημεία” μεταξύ των στρατιωτικών και της πολιτικής ηγεσίας από την αρχή δεν ήταν η καλύτερη. Η “στοχοποίηση” προνομίων των στρατιωτικών προκάλεσε τις πρώτες αψιμαχίες .Υπήρξαν κάποιοι στρατιωτικοί της παλιάς σχολής που δεν μπορούσαν να δεχτούν ότι θα έπρεπε να αποχωριστούν το υπηρεσιακό αυτοκίνητο και το φαντάρο οδηγό. Ωστόσο, οι περικοπές σ΄ αυτό το επίπεδο των “προνομίων” δεν θα μπορούσαν να γίνουν αντικείμενο σοβαρής συζήτησης. Τα πραγματικά δύσκολα για την πολιτική ηγεσία του Πενταγώνου άρχισαν όταν οι περικοπές άγγιξαν για τα καλά τις τσέπες των στρατιωτικών, με τη περικοπή επιδομάτων και άλλων αποδοχών που επί δεκαετίες ελάμβαναν. Το αποκορύφωμα ήταν η μείωση του επιδόματος επικινδυνότητας σε στελέχη των Ειδικών Δυνάμεων και πιλότους της ΠΑ. Η αγωνία για τη όσο το δυνατόν γρηγορότερη και μεγαλύτερη περικοπή δαπανών οδήγησε σε απερίσκεπτες υπερβολές που θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί. Το αποτέλεσμα αυτών των υπερβολών ήταν ότι και το οικονομικό κέρδος δεν ήταν δα και τόσο μεγάλο και οι στρατιωτικοί ένοιωσαν τελείως απαξιωμένοι.
Όμως ακόμη κι έτσι η σχέση των κ.Βενιζέλου και Μπεγλίτη θα μπορούσε απλά να είναι μία δύσκολη σχέση, χωρίς όμως εκρήξεις όπως η “λευκή απεργία” των πιλότων ή οι τρεις παραιτήσεις υποναυάρχων. Το λάδι στη φωτιά το έριξαν άθελά τους οι δύο υπουργοί με κάποιες ατυχείς τοποθετήσεις τους, οι οποίες θεωρήθηκαν τουλάχιστον μειωτικές από τους ένστολους. Ο χαρακτηρισμός των στρατιωτικών ως “δημοσίων υπαλλήλων”, μπορεί στους απλούς πολίτες να θεωρείται φυσιολογικός, όχι όμως και στους ένστολους οι οποίοι πιστεύουν ότι επιτελούν ένα έργο που ξεπερνά αυτό του “δημοσίου υπαλλήλου”. Ο χαρακτηρισμός μιας παρουσίασης για τα στρατιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα, ως “παιδαριώδους”, από τον υπουργό Άμυνας οδήγησε σε παραίτηση τον υποναύαρχο Σ.Φενέκο ο οποίος αντικαταστάθηκε από τον Α.Παπαϊώννου που σήμερα παραιτήθηκε υποστηρίζοντας ουσιαστικά σε αναφορά του ότι το Ανώτατο Ναυτικό Συμβούλιου δεν λειτουργεί όπως πρέπει.
Η αλήθεια είναι ότι οι αξιωματικοί αισθάνονται εγκλωβισμένοι. Όχι λόγω των οικονομικών περικοπών, αλλά επειδή δεν έχουν κατανοήσει ποια ακριβώς είναι η θέση τους στο σύστημα εξουσίας. Το “στίγμα” της Χούντας έχει εδώ και πάρα πολλά χρόνια ξεθωριάσει, αλλά κάθε φορά που κάποιος ένστολος εκφράζει άποψη μέσω παραίτησης, κάποιοι θυμούνται τα παλιά, επιπλήττοντας τον παραιτηθέντα ότι δήθεν “μπλέκει στην πολιτική”. Όσοι προτιμούν τη σιωπηλή παραμονή στο στράτευμα, χωρίς να εκφράζουν απόψεις και αντιρρήσεις για αυστηρώς στρατιωτικά θέματα, ζουν με την αγωνία ότι αν κάτι δεν πάει καλά, θα κληθούν να απολογηθούν γιατί δεν μίλησαν και δεν προειδοποίησαν τους πολιτικούς τους προϊσταμένους που δεν μπορούν να γνωρίζουν τα πάντα!
Με απλά λόγια για να σταματήσουν οι ναύαρχοι, οι στρατηγοί και οι πτέραρχοι να βρίσκονται στα πρόθυρα νευρικής κρίσης θα πρέπει να αποφασίσουμε όχι μόνο πόσους απ΄αυτούς πραγματικά χρειαζόμαστε, αλλά και πως ακριβώς τους θέλουμε: τους θέλουμε να έχουν άποψη για τα αμιγώς στρατιωτικά θέματα για τα οποία η πολιτική ηγεσία θα λαμβάνει τις τελικές αποφάσεις ή τους θέλουμε απλά για να πλαισιώνουν τον εκάστοτε υπουργό στο πλάνο της στρατιωτικής παρέλασης. Η πραγματικότητα δείχνει ότι ειδικά τα τελευταία χρόνια έχουμε επιλέξει το δεύτερο μοντέλο. Το 2005 για παράδειγμα όταν η κυβέρνηση Καραμανλή αποφάσιζε την αγορά 30 αεροσκαφών, κάποιοι …ξέχασαν να ενημερώσουν τον τότε Αρχηγό της ΠΑ, ο οποίος έμαθε για την αγορά κατά τη διάρκεια επίσημης συνόδου των αρχηγών των χωρών μελών του ΝΑΤΟ, στη Βρετανία! Απίστευτο κι όμως πέρα για πέρα αληθινό.
Διαβάστε: Πόλεμος επιστολών με αιχμές μεταξύ ναυάρχων και Α/ΓΕΝ
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163