Γίνεται να χάσει μια ομάδα τη νίκη ακόμα κι όταν είναι καλύτερη ακόμα κι όταν δημιουργεί τη μία ευκαιρία μετά την άλλη. Οταν όμως παραδίδει “πνεύμα”, γήπεδο και πρωτοβουλία κινήσεων στην αντίπαλο της, τότε δικαιολογημένα ισοφαρίζεται και δεν έχει περιθώρια να τα βάζει με την ατυχία της αλλά με την αδυναμία της. Περί αυτού πρόκειται. Σχεδόν σε ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο ο Ολυμπιακός έπαιξε σαν ομάδα μικρομεσαίου βεληνεκούς που πέτυχε ένα γκολ και “γύρισε πίσω” να το κρατήσει. Η μαζική άμυνα του δευτέρου ημιχρόνου δείχνει καθαρά τα συμπτώματα βαθιάς αγωνιστικής κρίσης. Οι ελπίδες που δημιουργήθηκαν ότι σιγά – σιγά η ομάδα βγαίνει από την κρίση διαψεύστηκαν με τρόπο οδυνηρό για τους επίδοξους πρωταθλητές. Η ανύπαρκτη μεσαία γραμμή και η ατολμία του Μπάντοβιτς τον έκανα να μοιάζει στο “Παγκρήτιο” χειρότερη ομάδα από όσο είναι στην πραγματικότητα.
Ο κόουτς αντί να ζητήσει να “βγει” η άμυνα του πιο ψηλά και να ψάξει το δεύτερο γκολ στις αντεπιθέσεις έκανε το αντίθετο. Εβγαλε τον Ντάτολο κι έβαλε τον Ντομί “γυρίζοντας” εξ αντικειμένου την ομάδα πιο πίσω. Κι αντί να αξιοποιήσει από τον πάγκο τον Μήτρογλου ή τον Ζαϊρί, έβαλε τον Ντιόγκο για τον οποίο γίνονται συζητήσεις σχετικά με την επαγγελματική του ιδιότητα.
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163