Το σχόλιο του Γιάννη Λοβέρδου

πώς μπορεί να χρεοκοπήσει μια χώρα που διαθέτει κάτι τόσο μεγαλειώδες, όπως η Ακρόπολη. 

Ασφαλώς ο αρθρογράφος έχει απόλυτο δίκιο όταν αποκαλεί την Ακρόπολη μεγαλειώδη. Είναι το μοναδικό σύμβολο του οικουμενικού πολιτισμού, του οικουμενικού ελληνισμού. Κι υπό την έννοια αυτή είναι μοναδική στον κόσμο ολόκληρο. 

Πουθενά αλλού στον πλανήτη μας, ούτε στην Κίνα με το εντυπωσιακό Σινικό Τείχος, ούτε στην Αίγυπτο με την πυραμίδα του Χέοπα και την Σφίγγα, δεν υφίστανται αντίστοιχα μνημεία. Διότι δεν διακρίνονται μόνον για την απαράμιλλη αισθητική αλλά και τεχνική τους τα μνημεία της Ακρόπολης, από το Ερέχθειο μέχρι τον Παρθενώνα, αλλά γιατί εκπροσωπούν έναν μεγάλο πολιτισμό, που πρώτος έκανε το μεγάλο βήμα να αναπτύξει την ανθρώπινη σκέψη και την κριτική ικανότητα πέρα από την στείρα χειραγώγηση της ανθρώπινης οντότητας και προσωπικότητας από ιερατεία και μάντεις. Γι’ αυτό κι ο ελληνικός, και μάλιστα ο αθηναϊκός πολιτισμός, είναι μοναδικός. Γιατί ανέπτυξε την σκέψη και τη φιλοσοφία και δι’ αυτών τις πανανθρώπινες αξίες της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Υπό την έννοια αυτή η Ακρόπολις και τα μνημεία της δεν ανήκουν σε κανένα. Ανήκουν σε όλο τον κόσμο διαχρονικά. Γιατί αποτελούν το πρώτιστο σύμβολο των πανανθρώπινων αξιών. Και σίγουρα δεν ανήκουν στους σύγχρονους έλληνες και στο ελληνικό κράτος και μόνον. Εμείς, οι σημερινοί έλληνες, που κατοικούμε σε αυτή την χώρα, που γέννησε ίσως τον σημαντικότερο πολιτισμό στην ιστορία της ανθρωπότητας, έχουμε την μεγάλη τιμή να έχουμε εκ των πραγμάτων το καθήκον να προστατεύουμε και να φυλάττουμε από τη φθορά και τη διαφθορά τα μνημεία της Ακρόπολης. Όμως δυστυχώς και στον τομέα αυτό αποτυγχάνουμε. Κι αποτυγχάνουμε οικτρά. 

Εχουμε γράψει ξανά ότι η μεγάλη, βαθιά κρίση, που διέρχεται σήμερα η πατρίδα μας δεν είναι μόνον οικονομική. Την οικονομική χρεοκοπία και την προφανή χρεοκοπία του πολιτικού μας συστήματος, ενδεχομένως να μπορούσαμε να την αντιμετωπίσουμε. Δεν μπορούμε όμως να αντιμετωπίσουμε την κοινωνική χρεοκοπία, την έκπτωση αξιών κι οραμάτων, την έλλειψη προοπτικής κι ανθρωπιάς, που διακατέχουν την κοινωνία μας. 

Κι η αλήθεια αυτή επιβεβαιώνεται καθημερινά με αφορμή τον τρόπο με τον οποίον, χωρίς να έχουμε το δικαίωμα, κόμματα και συντεχνίες αντιμετωπίζουν την Ακρόπολη κλείνοντας την και παρουσιάζοντας την ως κουρελαρία με πανό με εμπρηστικά συνθήματα και εκδηλώσεις γεμάτες ασχημία, όπως ο προ ολίγων ημερών προπηλακισμός του προέδρου της Δημοκρατίας πάνω στον Ιερό Βράχο από μια χούφτα απολυμένων συμβασιούχων, που όσα δίκια κι αν έχουν για τα εργασιακά η άλλα αιτήματα τους, δεν έχουν δικαίωμα να προβαίνουν σε τέτοιου είδους πράξεις, αμαυρώνοντας τον Βράχο της Ακρόπολης και τα σύμβολα του.

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, δυό ελληνόπουλα, ο Σιάντος κι ο Γλέζος δεν άντεξαν να βλέπουν την σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό, που συμβόλιζε ακριβώς τα αντίθετα με το σύμβολο του Παρθενώνα νοήματα και αξίες, δηλαδή τον φασισμό και τον σκοταδισμό, να κυματίζει πάνω στον Ιερό Βράχο. Και προέβησαν σε μια από τις πιο ηρωικές ενέργειες της αντίστασης κατεβάζοντας το ναζιστικό σύμβολο από την Ακρόπολη. Σήμερα 70 περίπου χρόνια μετά, εμείς οι απόγονοι του Περικλέους, του Ικτίνου, του Καλλικράτη, του Φειδία βιάζουμε το σύμβολο αυτό με ανάλογο τρόπο. Ο λαϊκισμός, ο ψευτο-ακτιβισμός, ο πολιτικός σκοταδισμός αμαυρώνουν την Ακρόπολη. Και αυτή η κοινωνία, που δεν μπορεί να σεβαστεί την μοναδική πολιτιστική της κληρονομία είναι δυστυχώς καταδικασμένη στην χρεοκοπία, οικονομική, πολιτική αλλά κυρίως ηθική.