Πολύ αργά για δάκρυα!

Κοντεύει να κλείσει 10ετία στην Ελλάδα – πιο σωστά στον πάγκο της Ελλάδας γιατί τους 10 από τους 12 μήνες βρίσκεται στη Γερμανία – και όχι μόνο δεν καταδέχτηκε να μάθει 50 λέξεις στα ελληνικά για να δίνει μερικές βασικές οδηγίες στους παίκτες, αλλά δεν χρησιμοποιεί όταν απευθύνεται σε αυτύς ούτε καν τα φτωχά αγγλικά του για να έχει μία στοιχειώδη επαφή μαζί τους. Τα πάντα γίνονται μέσω Τοπαλίδη. Αυτός είναι που μεταφράζει από τα γερμανικά στα ελληνικά, αυτός και που “φιλτράρει” κατά το δοκούν όπου πιστεύει πως χρειάζεται τις χοντράδες που πετάει καμιά φορά ο Χερ Οτο.

Βλέποντας το καράβι να βουλιάζει και τον εαυτό του ως καπετάνιο να μην μπορεί να κάνει πολλά πράγματα για να το σώσει, στην ομιλία της Δευτέρας ο Ρεχάγκελ αποφάσισε να παίξει ένα τελευταίο χαρτί μήπως και αλλάξει την ψυχολογία. Είπε στους παίκτες πως ότι κι αν γράφεται και λέγεται οι σχέσεις που έχει μαζί τους δεν θα χαλάσουν ποτέ και πως πρέπει να μείνουν ως το τέλος της διοργάνωσης ενωμένοι γιατί σε λίγες μέρες, όταν η Εθνική ομάδα αποκλειστεί μπορεί να μην είναι πια μαζί τους…
Προσπάθησε να μιλήσει στην ψυχή τους και να ενεργοποιήσει αυτό που δεν έχει μετάφραση στα γερμανικά και σε καμία άλλη γλώσσα του κόσμου: Το φιλότιμο.

Ομως για να μιλήσεις στην ψυχή κάποιου πρέπει να τον ξέρεις καλά, να ξέρεις τη νοοτροπία του, την κουλτούρα του και κυρίως να του μιλάς απευθείας κι όχι μέσω ενός διερμηνέα που οι ίδιοι οι παίκτες δεν εμπιστεύονται. Ο Ρεχάγκελ προσπάθησε να τους φορτίσει συναισθηματικά και ουσιαστικά τους ζήτησε για πρώτη φορά να παίξουν και για εκείνον, για την υστεροφημία του. Μόνο που ο Κατσουράνης, ο Καραγκούνης και οι άλλοι παλιοί θέλουν να παίξουν πρώτα από όλα για τη δική τους υστεροφημία και οι νεότεροι δεν έχουν καμία ηθική υποχρέωση απέναντι στο Γερμανό για να σκιστούν για εκείνον. Ο απόμακρος και σνομπ σε βαθμό παραξηγήσεως προς τους Ελληνες Ρεχάγκελ προσπάθησε να βγάλει συναίσθημα, όμως αυτές τις σχέσεις είτε τις καλλιεργείς με τη συμπεριφορά σου σε βάθος χρόνου, είτε δεν τις επικαλείσαι ποτέ.