Η αγωνία για το εργασιακό

που πλήττει την ελληνική οικονομία, ενισχύθηκε με το προεδρικό διάταγμα, που προωθεί η κυβέρνηση και με το οποίο κακά τα ψέματα διευκολύνονται οι απολύσεις. Οι περισσότεροι φοβούνται ότι με τον τρόπο αυτό θα αυξηθούν οι πιθανότητες να απολυθούν και μάλιστα με χαμηλότερες αποζημιώσεις από αυτές, που είχαν συνηθίσει. Και μάλλον ο φόβος τους είναι δικαιολογημένος.
 
Είναι προφανές ότι σε μια οικονομία, που βυθίζεται στην ύφεση εξαιτίας της αναποτελεσματικότητας της να προσελκύσει επενδύσεις και να διαμορφώσει πλαίσιο λειτουργίας ανταγωνιστικών συνθηκών, η ανεργία στο προσεχές διάστημα θα αυξηθεί σημαντικά, όπως ο ίδιος ο υπουργός Εργασίας Ανδρέας Λοβέρδος έχει παραδεχθεί προβλέποντας αύξηση ακόμα και στο ένα εκατομμύριο των ανέργων. Κι είναι προφανές ότι σε μια χώρα, όπως η Ελλάδα, που είναι περιορισμένες οι δυνατότητες προστασίας των ανέργων, το πρόβλημα θα καταστεί εξαιρετικά πιεστικό το επόμενο διάστημα. 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στην μεγάλη οικονομική θύελλα, που έρχεται, οι πλέον απροστάτευτοι δεν θα είναι ούτε οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο ούτε οι συνταξιούχοι, που έστω και κουτσουρεμένη θα συνεχίσουν να παίρνουν την σύνταξη και τον μισθό τους. Αυτοί, που θα βιώσουν οδυνηρά την οικονομική κατάρρευση θα είναι οι άνεργοι, που δεν θα έχουν οποιοδήποτε εισόδημα και θα κινδυνεύσουν να βρεθούν στο κοινωνικό περιθώριο, ιδίως εκείνοι που θα απολυθούν και θα είναι μεγάλης ηλικίας, άνω των 50 ετών, με ελάχιστες πιθανότητες να ξαναβρουν εργασία και δίχως να έχουν συμπληρώσει τα απαραίτητα χρόνια για να βγουν στην σύνταξη.

Όμως εκ των πραγμάτων το τίμημα, που θα υποχρεωθούμε να πληρώσουμε για να αντιμετωπίσουμε το μείζον πρόβλημα, που μας έχει φέρει ένα βήμα πριν από την καταστροφή είναι κι η ανεργία. Χωρίς αυξημένη ανεργία τα επόμενα χρόνια δεν υπάρχει τρόπος να διαμορφωθούν οι συνθήκες για να υπάρξει αφενός δημοσιονομική εξυγίανση αλλά και πλαίσιο ανταγωνιστικότερων συνθηκών στην ιδιωτική οικονομία, που επί χρόνια έχουμε παραλείψει να την ενισχύσουμε και να την απογειώσουμε, όπως είχαμε υποχρέωση. Και βεβαίως τώρα θα πληρώσουν οι άνεργοι με τον πλέον αρνητικό κι επώδυνο τρόπο.

Πρέπει όμως να σκεφτούμε ποιοι θα κινδυνεύσουν με απόλυση. Στην Ελλάδα δεν διαθέτουμε μεγάλες βιομηχανίες με χιλιάδες εργαζόμενους. Οι περισσότερες επιχειρήσεις είναι μικρές, βιοτεχνίες και καταστήματα, που απασχολούν συνήθως λιγότερους από 20 εργαζόμενους. Αυτές οι επιχειρήσεις ήδη διέρχονται εξαιρετικά δυσχερή περίοδο και κινδυνεύουν να κλείσουν. Ενδεχομένως αν είχαν την δυνατότητα να απολύσουν λίγους από τους εργαζόμενους τους να μπορούσαν να σώσουν τις εργασίες των άλλων και να επιβιώσουν. Ας μην ξεχνάμε ότι ένας εργοδότης, εκτός κι αν είναι σαδιστής, απολύει κάποιον μόνον αν δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες της επιχείρησης του η αν δεν μπορεί να τον πληρώνει πλέον, λόγω της κρίσης. Συνεπώς, τα μέτρα δεν είναι άσπρα η μαύρα. Η κατάσταση είναι πολύ πιο σύνθετη. Και χρειάζεται συγκροτημένη πολιτική για να ξεφύγουμε από τα σημερινά αδιέξοδα.