“Η απόφαση του Αρείου Πάγου κρίνει αμετάκλητα ότι ο γάμος των ομοφύλων που έγινε στην Τήλο δεν έχει νομική υπόσταση. Η απόφαση αγνοεί τις κοινωνικές, ιστορικές, νομολογιακές και νομοθετικές εξελίξεις για τον γάμο των ομοφύλων και τις διεργασίες που γίνονται σε παγκόσμιο πια επίπεδο καθώς και τη σύγχρονη πραγματικότητα και στηρίζεται ερμηνευτικά στον Ρωμαίο νομοδιδάσκαλο Μοδεστίνο του 3ου μ.Χ. αιώνα, που έδωσε ένα ορισμό για τον γάμο που έχει ξεπεραστεί από την πραγματικότητα εδώ και πολλά χρόνια.
Ο Άρειος Πάγος «γαντζώνεται» στις παραδοσιακές δομές της κοινωνίας και κατανοεί την έννοια της οικογένειας αντίθετα με τη δημιουργική και εξελικτική ερμηνεία του όρου από τα Δικαστήρια του Στρασβούργου, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των δυτικών κρατών.Ταυτίζει την οικογένεια με το γάμο και τη συγγένεια, αποκλείοντας κάθε άλλη μορφή συμβίωσης.
Πλέον όμως, αυτή η ταύτιση έχει ξεπεραστεί από όλη τη σύγχρονη νομολογία, που έχει καταστεί πάγια και σταθερή. Ο Άρειος Πάγος εξοβελίζει από την έννοια της οικογένειας όσους δεν είναι παντρεμένοι και δεν έχουν συγγένεια, νομολογιακή θέση που δεν συμβαδίζει με τον σύγχρονο ευρωπαϊκό νομικό πολιτισμό και μας πηγαίνει πολλά χρόνια πίσω.
Το Δικαστήριο του Στρασβούργου επέκτεινε μάλιστα την έννοια της οικογένειας περιλαμβάνοντας σ΄αυτήν και σχέσεις που δεν διαθέτουν το χαρακτηριστικό της συγκατοίκησης, καθώς και αυτές που δεν είναι σύμφωνες με την εθνική νομοθεσία. Το ομόφυλο ζευγάρι θα προσφύγει στο τελευταίο καταφύγιο που λέγεται Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στις αρχές του 2018″ τονίζει ο πληρεξούσιος δικηγόρος τους Βασίλης Χειρδάρης.
Σημειώνεται ότι ο Άρειος Πάγος έκρινε ότι η ενέργεια του εισαγγελέα της Ρόδου να ακυρώσει το γάμο «δεν αποτελεί επέμβαση στην ιδιωτική ζωή των εν λόγω προσώπων (σ.σ.: του ομόφυλου ζεύγους ) , αλλά προβλεπόμενη από το νόμο διαδικαστική ενέργεια, που αποτελεί μέτρο αναγκαίο για την προστασία της ηθικής , ενόψει του ενδιαφέροντος της Πολιτείας για την ομαλή διαμόρφωση και λειτουργία των οικογενειακών σχέσεων.
Ούτε εξάλλου, αποτελεί επέμβαση στην οικογενειακή ζωή των εν λόγω προσώπων, για το λόγο ότι κυρίως στην περίπτωση του «γάμου» δύο προσώπων του ιδίου φύλου το ζητούμενο είναι κατά πόσον υπάρχει μεταξύ των προσώπων αυτών «οικογένεια», η νομική έννοια της οποίας έχει ως σταθερά στοιχεία το γάμο και τη συγγένεια έτσι ώστε να τίθεται ζήτημα προστασίας της».
Παράλληλα, ο Άρειος Πάγος αναφέρει ότι “σε όσες Ευρωπαϊκές χώρες (Ολλανδία, Βέλγιο, Δανία,Σουηδία, Ισπανία κ.λπ.) θεσπίστηκε κατά τα τελευταία έτη ο γάμος ομόφυλων προσώπων, τούτο υπήρξε αποτέλεσμα νομοθετικής πρωτοβουλίας του εκάστοτε εθνικού νομοθέτη και όχι υποχρέωση συμμόρφωσης προς τις ρυθμίσεις του άρθρου 12 της ΕΣΔΑ”.
Και καταλήγει ο Άρειος Πάγος πως “η βούληση του Έλληνα νομοθέτη φτάνει – τουλάχιστον επί του παρόντος– μέχρι την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια, γεγονός το οποίο, κατά τους δικαστές «ανεξάρτητα από τον αντίλογο που θα μπορούσε να παραθέσει κανείς, αποτελεί την έκφραση της βούλησης της εσωτερικής έννομης τάξης , η οποία θεωρείται ότι αντανακλά τις ηθικές και κοινωνικές αξίες και παραδόσεις του ελληνικού λαού, που δεν αποδέχεται τη θέσπιση γάμου για τα ομόφυλα ζευγάρια ».
