Η Μπέττυ Μπαζιάνα , μιλώντας στην Εφημερίδα των Συντακτών, υπερασπίζεται τη στάση του Αλέξη Τσίπρα το δραματικό καλοκαίρι του 2015. Μιλά για τις 17 ώρες της διαπραγμάτευσης λίγο πριν από τη συμφωνία για το τρίτο Μνημόνιο. Αποκαλύπτει πως «τα τελευταία τρία χρόνια κάθε 5η Ιουλίου κλαίω από νεύρα, από οργή – ναι, κυριολεκτώ».
Δηλώνει πως «δεν είμαι οικονομολόγος για να ξέρω» τι θα γινόταν αν τότε είχε απορριφθεί η συμφωνία με τους δανειστές και η Ελλάδα είχε “σηκωθεί να φύγει”. Είναι όμως σίγουρη πως η επιλογή της άτακτης σύγκρουσης «θα έκανε τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους».
Η άλλη Μπέττυ Μπαζιάνα
Πέρα από το πολιτικό του πράγματος, η Μπέττυ Μπαζιάνα μιλά και επί προσωπικού. Για τον Αλέξη Τσίπρα και τη 17ωρη διαπραγμάτευση, για τα παιδιά τους, για τον πατέρα της που ποτέ δεν εγκατέλειψε το ΚΚΕ και για την… ΚΝΕ. Ακόμη και για το ρόλο της “Πρώτης Κυρίας” που δεν της αρέσει και τόσο. Αλλά όπως λέει, αναφερόμενη και στις συναντήσεις της με την Μπριζίτ Μακρόν και την Εμινέ Ερντογάν «μη νομίζετε, δεν μου “φορτώνουν” και πολλά τέτοια…».
Χαλαρή, με μαύρο πουκάμισο και μαύρο δερμάτινο μπουφάν, με τζιν παντελόνι και τα μαύρα γυαλιά ηλίου, η Μπέττυ Μπαζιάνα καλεί να… ρωτήσουμε τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς του για συγκεκριμένα πράγματα. Δεν είναι το μοναδικό καρφί. Υπάρχει κι ένα για τη Μαρέβα Μητσοτάκη αλλά και εκείνους που άφησαν τον ΣΥΡΙΖΑ του Μνημονίου το καλοκαίρι του ’15.
Ο Αλέξης και η 17ωρη διαπραγμάτευση
Με τι τρόπο στηρίξατε τον Αλέξη Τσίπρα στη διάρκεια εκείνης της πρώτης διαπραγμάτευσης; ερωτάται η Μπέττυ Μπαζιάνα. Και απαντά: «Όπως το ένιωθα. Ήξερα σε ποιο δρόμο βάδιζε. Ήξερα ότι αντέχει να αντιταχθεί, ότι θα το παλέψει. Αλλά αυτό που εκείνος είχε ανάγκη ήταν η στήριξη του κόσμου. Ήξερε ότι έχει την εντολή απ’ αυτόν για να αγωνιστεί. Ακόμα και σήμερα, δεν έχω καταλάβει πως μπορεί να πέρασαν αυτές οι 17 ώρες αφόρητης πίεσης. Είμαι σίγουρη όμως πως όποιος αριστερός πολίτης κι αν ήταν στη θέση του, θα έδινε μάχη όσες ώρες κι αν χρειαζόταν. (…)
Υπήρχε κι ένα ανθρώπινο στοιχείο σ’ όλο αυτό. Ένας νέος άνθρωπος που βρέθηκε σ’ αυτή τη θέση τη δεδομένη στιγμή, έχοντας το δύσκολο καθήκον να μην προδώσει το λαό που τον στήριξε. Και δεν το πρόδωσε. Εκείνον σκέφτηκε, για εκείνον έχασε χρόνο, για εκείνον αναγκάστηκε να δεχτεί μια συμφωνία που δεν την ήθελε έτσι».
Η… κερδισμένη μάχη της κλειδαρότρυπας
Η Μπέττυ Μπαζιάνα δηλώνει πως δεν παρακολουθεί πάντα τι γράφεται στον τύπο για εκείνη. Κι όταν πέφτουν στην αντίληψή της «απλώς γελάω». Δεν παραλείπει να… ρίξει τα “καρφιά” της στον Τύπο.
«Τα μίντια έχουν προδιαγεγραμμένο έναν συγκεκριμένο ρόλο για τη γυναίκα του πρωθυπουργού: πως ντύνεται, πως χτενίζεται. Βαρετός και πολυπαιγμένος ρόλος. Καταλαβαίνω ότι όλα αυτά παράγονται από τα μίντια για να πουλήσουν. (…) Προτού ακόμη ο Αλέξης γίνει πρωθυπουργός είχα την ανάγκη να απομυθοποιήσω απόλυτα την κατάσταση μέσα μου. Εκείνος περπάτησε προσγειωμένος τον δρόμο προς την εξουσία, κι εγώ δίπλα του. Νομίζω έδωσα συνειδητά τη μάχη ενάντια στην κουτσομπολίστικη δημοσιότητα της κλειδαρότρυπας και την κέρδισα».
Τα παιδιά
«(…) Κάθε δεύτερη Κυριακή πηγαίνω τα παιδιά μου στο θέατρο. Μαθαίνει κανείς αν πήγα ή όχι; Πολύ νωρίς τα παιδιά βρέθηκαν στην παράδοξη θέση να βλέπουν ανθρώπους να εκθειάζουν ή να καθυβρίζουν τον πατέρα τους.
(…) Πριν ακόμα γίνει ο πατέρας τους πρωθυπουργός, έπρεπε να τους εξηγηθεί ότι η δουλειά του είναι να μιλάει προσπαθώντας να πείσει για τη γνώμη του, και άλλοι συμφωνούν μαζί του, άλλοι διαφωνούν. Και όταν ανέλαβε την εξουσία, έπρεπε να απομυθοποιηθεί η κατάσταση στα μάτια τους. Ότι ο πατέρας τους έχει μια ευθύνη που του την έδωσαν οι πολίτες με τις εκλογές, ότι παλεύει για την άποψή του, ότι στη συνέχεια κάποιος άλλος θα βρεθεί στη θέση του».
Το… “ψεύτικο” προφίλ
Η Μπέττυ Μπαζιάνα αποκαλύπτει και μια προσωπική της εμπειρία που έχει να κάνει με την… ταυτότητά της. «Με βάση το προφίλ συγγενούς μου που έχει το ίδιο όνομα και επίθετο, η Wikipedia κυκλοφορεί τη δική μου ταυτότητα. Περιγράφει εμένα, χωρίς να είμαι εγώ και δεν δέχεται και αντιρρήσεις», λέει.
Δεν είναι αυτό όμως το… μοναδικό ψέμα που την αφορά. Λέει επίσης ότι «δεν είναι αλήθεια ότι γεννήθηκα στην Καρδίτσα ή ότι ήμουν μέλος της ΚΝΕ».
Ο ρόλος της “πρώτης κυρίας”
«Εσείς παραξενεύεστε με τον ρόλο μου ως συζύγου του πρωθυπουργού, αλλά η δική μου καθημερινότητα δεν άλλαξε. Έγινα πιο προσεκτική, πιο τυπική σε ορισμένα πράγματα. Το μάτι όλων είναι εστιασμένο πάνω μου, κάθε μου κίνηση ελέγχεται αυστηρά. Αυτό για μένα είναι μια σπουδαία πρόκληση για να γίνονται συνεχώς καλύτερη. Και είναι και ένα μήνυμα: ας πορευτούμε με αξιοπρέπεια. (…) δεν ανέχομαι παραβίαση της προσωπικής μου ζωής ή παπαρατσίστικες φωτογραφίες των παιδιών μου».
Ο πατέρας της
Αναφερόμενη σε εκείνους που… έφυγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του ’15, η Μπέττυ Μπαζιάνα θυμάται τον πατέρα της. «Οργανώθηκα στον ΣΥΡΙΖΑ το 1990. Ο πατέρας μου ήταν στο ΚΚΕ μέχρι τέλους. Κι όταν μετά τη διάσπαση του 1991 το ΚΚΕ αποφάσισε να φύγει από τον Συνασπισμό, εγώ παρέμεινα και οι δρόμοι μας χώρισαν. Εκείνος τότε θυμάμαι μου είπε: “Μη στενοχωριέσαι, οι άνθρωποι πάντα ξανασυναντιούνται στους δρόμους των αγώνων”. Έναν χρόνο μετά πέθανε. Μέσα στα πάθη της Αριστεράς εκείνης της εποχής, η φράση του κάθισε στην ψυχή μου σαν βάλσαμο».
Τα… “καρφιά”
Νο1: Να ρωτήσετε τον πρωθυπουργό
Στην ερώτηση τι άλλαξε προς τα αριστερά στη ζωή μας επί ΣΥΡΙΖΑ, για τις λίστες Λαγκάρντ κι άλλες, τις “παραδείσιες” καταθέσεις, το πόθεν έσχες των δικαστικών κτλ, η Μπέττυ Μπαζιάνα απάντα… ρωτήστε τον πρωθυπουργό και τους πολιτικούς. Και αφήνει αιχμές…
«Κι εγώ έχω βαρεθεί ν’ ακούω για το ΚΕΕΛΠΝΟ και για δημοσιογράφους που πληρώνονταν με κρατικό χρήμα για να στηρίζουν το παλιό πολιτικό σύστημα. Κι εγώ δεν αντέχω να βλέπω υπόδικους επιχειρηματίες να συνεχίζουν το έργο τους με θράσος. Κι εγώ αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να συζητάμε για το αν πρέπει οι δικαστικοί να δηλώνουν “πόθεν έσχες” ή όχι. Κι εγώ βλέπω δισεκατομμύρια να εξαφανίζονται σε φορολογικούς παραδείσους μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο του απρόσωπου καπιταλισμού. (…) Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση, αλλά δεν πήρε την εξουσία. Γιατί εξουσία δεν είναι ο υπουργός, αλλά ο μηχανισμός. Υπάρχουν άνθρωποι σε θέσεις – κλειδιά που εξυπηρετούν το παλιό διεφθαρμένο σύστημα. Και περιμένω κάθαρση».
Νο2: Εκείνοι που έφυγαν
«Η ιστορία της διάσπασης μας πλήγωσε όλους (…) Σύντροφοί μας ακολούθησαν μια άλλη επιλογή. Δεν επιλέγω προσωπικούς χαρακτηρισμούς, δεν κατηγορώ κανένα».
Νο3: Τα… παραδείσια τοπία
«(…) για μένα είναι ένας ξένος κόσμος. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που έδινε πολύ μεγάλη βαρύτητα στο τι άνθρωπος είσαι, ποιο είναι το αξιακό σου σύστημα. Από τον αριστερό και δάσκαλο πατέρα μου έμαθα για την αξία της μόρφωσης, για τη δύναμη της γνώσης, για την αξία της άποψης και για τον αγώνα της υπεράσπισής της, για την αξία της συλλογικότητας και του κοινού καλού. Έπρεπε να είμαι μια καλή μαθήτρια που θα σπουδάσει και θα είναι καλή στο δημόσιο πανεπιστήμιο. Αυτή είναι η προίκα μου και είμαι περήφανη για αυτήν. Αυτές τις αξίες θέλω να εμπνεύσω στα παιδιά μου. Αξίες που δεν εγγράφονται στα “πόθεν έσχες”… Ο κόσμος των παραδείσιων τόπων ανήκει σε διαφορετικό από εμένα αξιακό σύστημα. Πως είναι δυνατόν να θεωρείται αξία η απαξίωση του κοινωνικού συνόλου, η προκλητική αγνόησή του, με την αποφυγή της νόμιμης φορολόγησης. Πως είναι δυνατόν να θεωρείται αξία η ιδιώτευση, το προσωπικό κέρδος σε βάρος του κοινού καλού και του δίκιου; Πως είναι δυνατό να θεωρείται επιτυχία και αριστεία η άποψη “εγώ θα τη βολέψω και οι υπόλοιποι δεν με αφορούν”;».
Φωτογραφίες: Εφημερίδα των Συντακτών
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163