Εκεί ο ίδιος έβοσκε τα κατσίκια του έως και τον Απρίλιο του 2004. Σήμερα είναι 91 ετών και διηγείται στους νεότερους τα βιώματά του, από τότε που του έκαναν απόνερα στη βάρκα οι τουρκικές ακταιωροί, με σκοπό να του βουλιάξουν το ψαράδικο και να μην φθάσει στην ελληνική χούφτα γης, την οποία τόσο αγαπά.
Μιλώντας στην εφημερίδα «Έθνος της Κυριακής», από το σπίτι του στην Κάλυμνο δηλώνει ότι αρχικά ο ίδιος και στη συνέχεια τα παιδιά του θα μπορούσαν να συνεχίσουν και μετά το 2004 να βόσκουν τα κατσίκια τους στα Ίμια, αρκεί να είχαν τη στήριξη της πολιτείας:
«Μετέφερα για πρώτη φορά τα ζώα μου στη νησίδα το 1984. Έπαιρνα τη βάρκα μου από την Κάλυμνο και πήγαινα εκεί για να τα φροντίζω. Παράλληλα μπορούσα να ψαρεύω. Σταμάτησα για λίγο λόγω της κρίσης του 1996.
Μετά, όμως, συνέχισα. Πήγαινα τουλάχιστον δύο με τρεις φορές την εβδομάδα. Με βοηθούσαν πότε τα αγόρια μου και πότε η γυναίκα μου. Τότε έπαιρνα σύνταξη 700 ευρώ τον μήνα. Με αυτήν έπρεπε να ζήσω.
Μου έδιναν και ένα μικρό ποσό από τον Δήμο και έτσι μπορούσα, έστω με δυσκολίες, να βοσκώ τα πρόβατά μου. Κάποια στιγμή, κοντά στο 2004, έπαψαν να μου δίνουν χρήματα για να καλύπτω μέρος των εξόδων μου, κυρίως τα πετρέλαια για τη βάρκα».
Το άγρυπνο μάτι της Άγκυρας στα Ίμια
Ο 91χρονος κυρ-Αντώνης το πήρε στην αρχή εγωιστικά: «Σκέφτηκα ότι δεν θα κάνω σε κανέναν τη χάρη να σταματήσω. Γιατί να μη βοηθήσω το κράτος μου; Η αλήθεια είναι ότι στενοχωρήθηκα πολύ.
Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει πρόθεση στήριξης, τότε αναγκαστικά αποσύρθηκα. Άντεχα τότε για κάποια χρόνια ακόμα. Μετά θα μπορούσαν να αναλάβουν τα παιδιά μου. Το λέει η ψυχή τους. Άλλωστε, δεν ήταν λίγες οι φορές που τα έπαιρνα μαζί μου. Ήξεραν τι πρέπει να κάνουν και αγαπούσαν τον τόπο τους».
Σαν σήμερα θυμάται –όπως λέει– την τελευταία φορά που ανέβηκε στη νησίδα το 2004. Προϋπόθεση ήταν να συνοδεύεται από λιμενικούς του τοπικού Λιμεναρχείου, καθώς οι Τούρκοι είχαν εντείνει την προκλητικότητά τους:
«Οι λιμενικοί μού είπαν ότι δεν μπορώ να ανέβω μόνος μου στα Ίμια. Εγώ τους απάντησα ότι δεν χρειάζομαι συνοδεία. Είχα ακόμα κάποια κατσίκια εκεί. Δεν με ενδιέφερε αν συναντούσα Τούρκους. Εγώ θα έκανα τη δουλειά μου. “Το σκέφτηκες καλά;” μου είπαν. Τελικά πήγαμε μαζί. Πράγματι προσπάθησαν να μας εμποδίσουν».
“Σκυλί που γαβγίζει δεν δαγκώνει”
Η προσπάθεια εμβολισμού του πλοίου ανοιχτής θαλάσσης «Γαύδος» σχολιάζεται από τον Αντώνη Βεζυρόπουλο με μία φράση: «Σκυλί που γαβγίζει δεν δαγκώνει».
Ο ίδιος είχε βρεθεί πολλές φορές στην ίδια θέση με τους λιμενικούς που επανδρώνουν τα σκάφη του ΛΣ και αντιμετωπίζουν την τουρκική εχθρότητα:
«Με θυμάμαι να ταξιδεύω με τη βάρκα μου για τη νησίδα και να έρχονται δίπλα μου μεγάλα τουρκικά σκάφη κάνοντας ελιγμούς. Σαν τώρα θυμάμαι τα άσπρα μεγάλα πλωτά τους. Δημιούργησαν απόνερα με σκοπό να με βουλιάξουν.
Η βάρκα μου ήταν πολύ μικρή σε σχέση με τα δικά τους σκάφη. Έδειχναν να μην τους ενδιαφέρει αν πέσω στη θάλασσα και πνιγώ από τα κύματα. Τους έδειχνα, όμως, από την πλευρά μου ότι είχα το σθένος να συνεχίσω.
Έκανα σαν να μην υπάρχουν. Συνέχιζα να ταξιδεύω προς τον προορισμό μου. Μου είχε τύχει πολλές φορές να βρίσκομαι πάνω στη βραχονησίδα και να περνούν από πάνω μου αεροσκάφη και ελικόπτερα. Σήμερα είμαι 91 ετών. Αν μου έλεγαν να πάω ξανά στα Ίμια, θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη…».
Πηγή: Εφημερίδα Έθνος της Κυριακής
