Η Κωνσταντινούπολη «μεταμορφώνεται» σε δευτερόλεπτα. Από τους τρελούς ρυθμούς… στη σιγή. Η Πόλη σωπαίνει και είναι η στιγμή που οι Τούρκοι ξεχνούν τις μεταξύ τους διαφορές και «ενώνονται» με την φωνή του μουεζίνη. Γιατί η θρησκεία είναι αυτή που τους δένει, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.
Η θρησκεία λειτουργεί ως η νέα εθνική συνείδηση των Τούρκων. Ένα «επίτευγμα» του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος βασίζει όλα αυτά τα χρόνια την διακυβέρνησή του πάνω σε αυτό το σύστημα συντηρητισμού και εθνικισμού.
Παρακολουθώντας από κοντά δύο ομιλίες του παρατήρησα τον τρόπο που απευθύνεται στους οπαδούς του. Μιλάει αργά, καθαρά. Δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις αυτή η αίσθηση, αλλά μου ήρθε στο μυαλό η εικόνα ενός στοργικού πατέρα που μιλά στα παιδιά του. Καθόλου τυχαίο, φυσικά, μιας και κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες για να γίνει ο νέος… πατέρας των Τούρκων.
Ωστόσο, ο Κεμάλ Ατατούρκ θα συνεχίζει να τον… καταδιώκει με τα προφητικά λόγια του: “Αδύναμος είναι ο ηγέτης που χρειάζεται τη θρησκεία για να στηρίξει τη διακυβέρνησή του. Κάνοντάς το αυτό, είναι σαν να κλείνει τον λαό σε μία παγίδα. Ο λαός μου θα μάθει τις αρχές της Δημοκρατίας, τις επιταγές της Αλήθειας και τις διδασκαλίες της Επιστήμης”.
Φαίνεται, πως ο τουρκικός λαός έχει πέσει σε μια – εξαιρετικά καλά- οργανωμένη παγίδα, από την οποία θα είναι πάρα πολύ δύσκολο να βγει. Όχι μόνο γιατί έχει έναν πανέξυπνο ηγέτη. Αλλά γιατί, τελικά, ίσως να μην θέλει να βγει από αυτήν την παγίδα…
