Εκεί, γύρω από τη λίμνη, την παραμονή της γιορτής συγκεντρωθήκαν όπως κάθε χρόνο μικροί και μεγάλοι και είναι αυτή η συγκέντρωση των γενεών που κρατάει ζωντανή τη μνήμη και την ανάγκη για επικοινωνία του παππού με τον πατέρα και τον εγγονό. Κατά βάθος είναι η ανάγκη να επικοινωνήσουν με την ιστορία τους, με το παρελθόν τους, που τους μαζεύει όλους γύρω από τα νερά της λίμνης της Αγίας Βαρβάρας.
Είναι η χαρά του μικρού να τηρήσει το έθιμο που γνώρισε από τον πατέρα του κι αυτός με τη σειρά του από τον δικό του πατέρα. Είναι η επιθυμία να στείλει μια ευχή στο χθες για να πάρει μια χαρά στο αύριο. Είναι η ικανοποίηση της κατασκευής του μικρού καραβιού που θα μεταφέρει τη δική του ευχή στο κέντρο της λίμνης. Είναι η περηφάνια όλων, όταν η ομαδική δουλειά για να κατασκευαστεί το «καραβάκι των ευχών» φτάνει στο τέλος της. Τότε, έρχεται η ώρα το καραβάκι να φωτιστεί με κεράκια και να πέσει στη λίμνη για να κάνει ένα μικρό ταξίδι μεταφέροντας ευχές, προσδοκίες, όνειρα, ελπίδες.
Τα καραβάκια των ευχών τα τελευταία χρόνια έχουν μετατραπεί σε μια μεγάλη γιορτή, γύρω από τα νερά της Αγίας Βαρβάρας με επίκεντρο τον περικαλλή μικρό ναό της Αγίας που και φέτος δέχθηκε χιλιάδες πιστούς.
Το ταξίδι του θρύλου και των παραδόσεων
Σύμφωνα με τον θρύλο πού τυλίγει τις πηγές της πόλης, κατά τούς βυζαντινούς χρόνους υπήρχε, στον χώρο όπου βρίσκεται σήμερα η λίμνη, ένα εκκλησάκι αφιερωμένο στην Αγία Βαρβάρα. Οι Τούρκοι, όταν κατέλαβαν την πόλη το 1380, το γκρέμισαν και στη θέση του προσπάθησαν να φτιάξουν ένα τζαμί. Με θαύμα, όμως, της Αγίας Βαρβάρας κατά την ημέρα της γιορτής της πλημμύρισε η περιοχή και το τζαμί δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.
Από τότε, ἡ Αγία Βαρβάρα έγινε πολιούχος της Δράμας και ακριβώς απέναντι από τη λίμνη με τα θεμέλια, χτίστηκε η καινούρια εκκλησία.
Τον θρύλο αυτό ακολούθησε το έθιμο με τα καραβάκια, οι εκδοχές του οποίου είναι δύο. Σύμφωνα με την πρώτη, την παραμονή του εορτασμού, μετά τη λιτανεία, ὁ κόσμος έστελνε στο βυθισμένο εκκλησάκι το κεράκι του για την Αγία πάνω σ’ ένα σανίδι από ξύλο. Η δεύτερη εκδοχή βασίζεται στο ότι η Αγία Βαρβάρα, εκτός από προστάτιδα τού Πυροβολικού ήταν και προστάτιδα των κοριτσιών. Έτσι, όλα τα ελεύθερα κορίτσια στις 3 Δεκεμβρίου, όταν σκοτείνιαζε, άναβαν κεριά στον ανατολικό τοίχο της λίμνης. Κάποιες κοπέλες έβαζαν τα κεράκια τους πάνω σε σανίδες ξύλου και μαζί με μία ευχή τα έστελναν στο βυθισμένο εκκλησάκι τής Άγιας Βαρβάρας.
