Ύβρις για τους νεκρούς, ασέβεια για τους ζωντανούς

«Και πού είναι το παράξενο;», θ’ αναρωτηθεί κάποιος, δεδομένου πως τα τελευταία χρόνια έχουν έλθει δεκάδες τέτοιοι νόμοι που ουσιαστικά ενθαρρύνουν τις παρανομίες δεκαετιών.

Μισό λεπτό, όμως. Την πρώτη φορά στη Μάνδρα, με τους 24 νεκρούς, έτυχε. Έφταιγαν τα αυθαίρετα που συνοψίζουν τις «αμαρτίες» του παλαιού πολιτικού συστήματος. Τη δεύτερη φορά στο Μάτι, με 99 νεκρούς, δεν… πέτυχε. Έφταιγαν για μια ακόμη φορά τα αυθαίρετα και οι κακοί προηγούμενοι, μέχρι που η κατακραυγή ήταν τέτοια, ώστε και η κυβέρνηση υποχρεώθηκε σε αναδίπλωση.

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ωστόσο, έδωσε την υπόσχεση ότι το ζήτημα των αυθαιρέτων θα κλείσει εδώ. Και είχε πει, σε ομιλία του στο Λαύριο, στις αρχές Αυγούστου, σχεδόν 20 μέρες μετά την τραγωδία στο Μάτι, πως αυτό είναι το χρέος της κυβέρνησης απέναντι στους νεκρούς, αλλά και στις επόμενες γενιές: να βάλει τέλος στην αυθαίρετη δόμηση.

Έκτοτε, είδαμε κανα-δυο μάντρες να γκρεμίζονται κι όλα καλά, όλα ωραία. Έρχεται λοιπόν τώρα η ίδια κυβέρνηση να νομιμοποιήσει τα αυθαίρετα, ακολουθώντας την πεπατημένη και το knowhow των προηγούμενων. Αυτών που η ίδια κατηγορούσε τόσο καιρό. Κι ο λόγος; Είναι σαφώς προεκλογικός – ανεξαρτήτως του πότε θα στηθούν οι κάλπες, αν και τέτοια τεχνάσματα μαρτυρούν πως ο χρόνος ως τις εκλογές μπορεί να είναι και πιο λίγος απ’ ό,τι είχαμε εκτιμήσει όλοι αρχικά.

Αν δεν είχαν προηγηθεί οι τραγωδίες στη Μάνδρα και το Μάτι, απλώς θα συζητούσαμε το θέμα στη λογική του «να’ χαμε, να λέγαμε». Επειδή, όμως, οι ίδιοι οι κυβερνώντες χρησιμοποίησαν τη ρητορική που χρησιμοποίησαν – συμπεριλαμβανομένου του Αλέξη Τσίπρα – τα πράγματα είναι πιο σοβαρά. Κι αν πάρουμε τοις μετρητοίς τα λόγια του πρωθυπουργού, είναι ύβρις απέναντι στους νεκρούς και ασέβεια απέναντι στις επόμενες γενιές.

Κι αν το πολιτικό κόστος για να γκρεμίσεις πράγματι αυθαίρετα κι όχι μάντρες είναι μεγάλο, λίγους μήνες πριν από τις εκλογές, απλώς μην κάνεις τίποτα. Δεν χρειάζεται, όμως, να φέρνεις και διάταξη για τη νομιμοποίησή τους με παράβολο και πρόστιμο. Δεν διαφέρεις τότε από τους άλλους. Γίνεται απλώς ίδιος κι εξίσου κυνικός. Διαψεύδοντας εν τέλει αυτούς που σε ψήφισαν, πιστεύοντας το αντίθετο.