Ο παππούς της, Γιάννης Χατζηανέστης, μίλησε στο newsIT.gr για τις δύσκολες ώρες που περνάει η οικογένεια…
“Κατανοείτε ότι είναι μια πολύ δύσκολη ώρα για όλη την οικογένεια και ειδικά για τους γονείς και παραπέρα, για τους παππούδες και για όλη την ευρύτερη οικογένεια, που μέχρι χθες, προχθές το είχαμε στο σπίτι μας μέσα και έπαιζε και γελούσε, μαζί με τα υπόλοιπα εγγόνια και σήμερα να βλέπουμε να γίνεται ένας κακός χαμός σε όλη την Ελλάδα για τούτο το περιστατικό, που ήταν ο μοναδικός θάνατος μικρού παιδιού από γρίπη, όπως τώρα στοιχειοθετείται, σιγά, σιγά. Επέλεξε το δικό μας το παιδί να χτυπήσει αυτό το κακό, από όλη την Ελλάδα. Είναι συγκλονιστικό το γεγονός, να “φύγει” ένα παιδάκι, μέσα σε λίγες ώρες, χωρίς να παρουσιάσει συμπτώματα περίεργα, πέραν αυτών στα οποία οι γιατροί βάζουν κάποια όρια ανησυχίας.
“Ένας συνηθισμένος πυρετός, που μάλιστα δεν ήταν μεγάλος, ο πυρετός αυξήθηκε μόνο την Κυριακή, που τότε έτρεξαν οι γονείς, κατευθείαν στο νοσοκομείο και εκεί αντιμετωπίστηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Δεν έχουμε κανένα παράπονο από τους γιατρούς, αλλά φαίνεται πως ήταν κάτι πέρα από τις δικές τους τις δυνάμεις και, ίσως, πέρα και από τις δυνάμεις του παιδιού. Είχε καταβληθεί τόσο πολύ… δεν ξέρουμε ακόμα, περιμένουμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων να δούμε αν ήταν συνδυασμός γρίπης και μηνιγγιτιδόκοκκου.
[read4more]
Όλα αυτά μας έχουν ανησυχήσει, μας έχουν θορυβήσει, μας έχουν καταβαραθρώσει. Είναι ένας ιδιαίτερος πόνος αυτός, οι γονείς να χάνουν το παιδί τους. Και ένας ιδιαίτερος πόνος, όπως τον βιώνω εγώ. Για έναν παππού που μέχρι χθες την είχε στα γόνατά του και χθες την είδε μέσα σε ένα φέρετρο. Βιώνουμε μια τραγωδία. Ελπίζουμε να είναι το μοναδικό θύμα. Γιατί έχει όλος ο κόσμος παιδιά και τα αγαπάμε όλα. Δεν θέλουμε να συμβεί σε κανέναν ό,τι συνέβη σε εμάς, Ας προστατεύει ο Θεός και η Παναγία όλα τα παιδάκια του κόσμου να μην έχουν αυτήν τη μοίρα. Οι γονείς ας προσέχουν τα παιδιά τους και με την παραμικρή ανησυχία ας μιλήσουν με το γιατρό… και πάλι, σας λέω, ο γιατρός δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, δεν είχε να μας πει κάτι ιδιαίτερο. Τι να πω; Τυχερό, σε πολλά εισαγωγικά φαίνεται πως ‘ήταν το παιδί μας, να πρωτεύσει και σε αυτό…
“Μακάρι η εγγονή μου να αποτελέσει την απαρχή μιας έρευνας”
“Εύχομαι ο χαμός του παιδιού μας να δώσει ένα έναυσμα για παραπέρα έρευνα, από επιστημονικής πλευράς, αλλά και από την πλευρά της πολιτείας, για να μην υπάρξει άλλο θύμα. Και πρέπει να βρεθούν δικλείδες ασφαλείας για να μπορεί ο κόσμος, όχι να πανικοβάλλεται, αλλά να προσέχει. Μακάρι η εγγονή μου να αποτελέσει την απαρχή μιας έρευνας, θα ήταν, ίσως, μια δικαίωση για τη μνήμη της.
Έχω και άλλο ένα εγγόνι από το γιο μου, είναι μεγαλύτερο, πάει στην τρίτη δημοτικού. Έχω και άλλα δυο εγγόνια από τον άλλο μου γιο. Ευτυχώς, υπάρχουν και αυτά, αλλά θα ήταν ιεροσυλία να πει κανείς ότι αναπληρώνουν το κενό του μωρού μας που χάθηκε. Κάθε ένα από τα εγγόνια μου είναι ένα ξεχωριστό κόσμημα πάνω στο στέμμα της ευτυχίας που μας κοσμεί και η θέση της εγγονής μου θα είναι πάντα αδειανή και, όπως λέμε εδώ στην Κρήτη, ο λάκκος βαθύς.
Η μαντινάδα του παππού
“Το όμορφο το όνομά σου ψιθυρίζω, Εύχαρις και τον πόνο μου κοιμίζω.
Νανούρισμα μου μοιάζει, όπως το λέω και τότε, λίγο χαλαρώνω και δεν κλαίω.
Έλα στα γόνατά μου να σε πάρω, έλα στα γόνατά μου να σε πάρω,
“παππού” να ακούσω από τα ολόγλυκά σου χείλη.
Έλα στα γόνατά μου, φιλιά να με γεμίσεις, πριν κρεπάρω,
Εύχαρις, ανθοδέσμη του Απρίλη.
(Τον Απρίλιο είχε γεννηθεί το μωρό μου…)”
