Στο μοναχολόγιο της Ιεράς Μονής Πεντέλης, με ημερομηνία 9 Μαϊου 1936, υπάρχει η ακόλουθη καταχώρηση: «Σελίς 102, αύξων αριθμός 75, όνομα κοσμικόν Δαβίδ Μπάλφουρ, όνομα εκκλησιαστικό Δημήτριος, τόπος γεννήσεως Αγγλία, ετών 35, ιερομόναχος. Ενεγράφη εντολή Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών, προερχόμενος εκ της Ρωσικής εκκλησίας, αριθμός διαταγής αρχιεπισκοπής 3197». Ήταν η πρώτη εμφάνιση του πατέρα Δημήτριου στην προπολεμική Αθήνα, ενός όμορφου και ευθυτενούς Βρετανού, γιού του λόρδου Μπάλφουρ.
Ο Δημήτριος είχε γοητευτεί από το Ορθόδοξο δόγμα σε μια επίσκεψη του στην Πολωνία, εγκατέλειψε τα εγκόσμια, έγινε μοναχός και κατέβηκε στο Άγιο Όρος. Έμεινε σχεδόν ένα χρόνο σε μια απομακρυσμένη σκήτη δίπλα στον ασκητή Σοφρώνιο, πείνασε, δίψασε, κρύωσε, προσευχήθηκε, κέρδισε την γενική εκτίμηση της μοναστικής κοινότητας κι έπειτα ήρθε στην Αθήνα μ’ ένα σωρό συστάσεις. Ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών τον τοποθέτησε στη μονή Πεντέλης και λίγο αργότερα τον έκανε εφημέριο στο μικρό εκκλησάκι που υπάρχει στην αυλή του νοσοκομείου του Ευαγγελισμού.
Ο πατέρας Δημήτριος τα επόμενα χρόνια έγινε ο πιο διάσημος παπάς της πρωτεύουσας. Το φθαρμένο καλογερικό του ράσο, η μακριά γενειάδα του, η αίγλη του Αγιορείτη, αλλά κυρίως η μόρφωση, η γλυκύτητα και η ακάματη δραστηριότητα του, γοήτευσαν την Αθηναϊκή κοινωνία. Μιλούσε θαυμάσια ελληνικά, ενώ όταν έψελνε το κοινό έμενε άφωνο από την αγγελική φωνή του. Όλες οι πόρτες ήταν ανοικτές γι αυτόν, ήταν πάντα καλεσμένος στα μεγάλα τραπέζια και στις εκδηλώσεις των πολιτικών και των επιχειρηματιών, ενώ εξομολογούσε όλες τις κυρίες της υψηλής κοινωνίας.
Μπαινόβγαινε στο παλάτι και τα υπουργεία, μιλούσε με όλους τους ισχυρούς και πάντα ζητούσε χρήματα ή εξυπηρετήσεις για το μεγάλο φιλανθρωπικό του έργο. Έμεινε ως εφημέριος στο εκκλησάκι του Ευαγγελισμού τα ταραγμένα χρόνια από το 1936 ως το 1941. Κατά τη διάρκεια του πολέμου στην Αλβανία, ξεπέρασε κάθε άλλον Έλληνα ιερωμένο σε βοήθεια προς το μέτωπο και προς τους ανθρώπους των μετόπισθεν που είχαν ανάγκες.
Μόνο που μια μέρα πριν την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα, έκπληκτοι οι επισκέπτες της εκκλησούλας του, είδαν τον πατέρα Δημήτριο να βγαίνει από το ναό κουρεμένος, ξυρισμένος, φορώντας χακί σορτσάκι και αρβύλες, να επιβιβάζεται σ’ ένα τζιπ του Αγγλικού εκστρατευτικού σώματος και να χάνεται προς τον Πειραιά. Τέσσερα χρόνια αργότερα, δυο μέρες μετά την απελευθέρωση, ένα Αγγλικό αεροπλάνο προσγειώθηκε στην Ελευσίνα, φέρνοντας έναν επιβάτη. Τον Δαβίδ Μπάλφουρ, ο οποίος αναλάμβανε επισήμως το γραφείο πολιτικών υποθέσεων της Αγγλικής πρεσβείας στην Αθήνα.
Τότε ήταν που αποκαλύφθηκε η πλήρης αλήθεια στα έκπληκτα μάτια των Αθηναίων και των Ελλήνων επισήμων. Τότε πληροφορήθηκαν ότι ο πατέρας Δημήτριος ήταν ο αρχηγός των Βρετανικών μυστικών υπηρεσιών στην Ελλάδα από το 1936. Από το μικρό του εκκλησάκι διεύθυνε τα πολυάριθμα Βρετανικά κατασκοπευτικά δίκτυα, δίχως κανένας να τον πάρει ποτέ χαμπάρι. Για να το καταφέρει είχε πάει στην Πολωνία, είχε μάθει όλο το τυπικό της Ορθόδοξης εκκλησίας, είχε χειροτονηθεί και μετά είχε περάσει πολλούς μήνες σε μια απομονωμένη σκήτη του Αγίου Όρους. Επρόκειτο για μια εκπληκτική κάλυψη, που δείχνει τον τρόπο που δούλευαν οι Βρετανοί.
Ο Μπάλφουρ έπαιξε κεντρικό ρόλο στα Δεκεμβριανά. Πήρε μέρος σ’ όλες τις κρίσιμες συσκέψεις και στη συνάντηση με τον Τσόρτσιλ, αυτός έδιωξε τον Γεώργιο Παπανδρέου από την κυβέρνηση, αυτός διόρισε τον αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό ως αντιβασιλέα για να τον εκθρονίσει ξανά λίγο αργότερα. Έμεινε στην Ελλάδα ως το 1947 και μετά έφυγε με άλλη αποστολή για τη Μέση Ανατολή. Κανένας δεν ξέρει τι ακριβώς έκανε ή κατάφερε τα χρόνια που παρίστανε τον παπά στον Ευαγγελισμό.
Κονταροχτυπιόταν υπογείως με τα κατασκοπευτικά δίκτυα των Γερμανών και των Ιταλών, καθώς η Ευρώπη ήδη καιγόταν από τον πόλεμο και στην Ελλάδα παίζονταν πολλά. Πάντως και οι Γερμανοί κάτι αντίστοιχο είχαν κάνει. Ενώ όλοι παρακολουθούσαν τους διπλωμάτες της, αρχηγός των μυστικών τους υπηρεσιών στην Ελλάδα ήταν ο Γιοχανάν Γκαμσαραγιάν, ο Αρμενοκαθολικός επίσκοπος των Αθηνών. Τα ράσα είναι εξαιρετική κάλυψη φαίνεται.
Διαβάστε εδώ κι άλλες ιστορίες με την υπογραφή του Δημήτρη Καμπουράκη, στη στήλη Μία σταγόνα ιστορία.
