Ινδία: “Ελπίδα” από γονείς που έχασαν τα παιδιά τους στο τσουνάμι του 2004

Ο Καριμπίραν Παραμεσβαράν και η σύζυγός του Τσουνταμάνι στην Ινδία σκεφτόντουσαν την αυτοκτονία όταν έχασαν τρία παιδιά τους από το τσουνάμι που προκλήθηκε από τον ισχυρό σεισμό των 9,1 βαθμών πριν από 15 χρόνια.

Μερικές μέρες μετά τον θάνατο του μικρού γιου τους και δύο θυγατέρων τους ηλικίας 5, 9 και 12 το ζευγάρι βγήκε από το σπίτι του σε πόλη στην νότια Ινδία για να περπατήσει σε κάποια κοντινά χωριά.

“Είδαμε πολλά παιδιά που στεκόντουσαν στην άκρη του δρόμου, χωρίς στέγη, χωρίς γονείς”, δήλωσε στο Reuters η Τσουνταμάνι. “Σκέφτηκα τότε, εγώ έχασα τα παιδιά μου, γιατί δεν παίρνω αυτά τα παιδιά και να τους προσφέρω στέγη”.

Αρχικά το ζευγάρι, το οποίο είχε κι άλλα δύο αγόρια, πήρε σπίτι του τέσσερα ορφανά παιδιά. Λίγο μετά μετέτρεψε το σπίτι του σε ορφανοτροφείο και του έδωσε το όνομα “Ναμπικάι”, το οποίο σημαίνει “ελπίδα” στα Ταμίλ. Σε μερικές μέρες, ο αριθμός των παιδιών αυξήθηκε σε 36 και το ζευγάρι είχε βρει έναν σκοπό.

Περισσότεροι από 6.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν στην παράκτια Ναγκαπατίναμ στην οποία ζουν, την χειρότερα πληγείσα περιοχή στην Ινδία, στην οποία σχεδόν 9.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στην ενδοχώρα και σχεδόν 42.000 έμειναν άστεγοι.

Ο Παραμεσβαράν, διευθυντικό στέλεχος ως μηχανικός, και η Τσουνταμάνι, διευθύντρια πτέρυγας εταιρείας ασφαλειών ζωής, φροντίζουν έκτοτε 45 ορφανά παιδιά στο “Ναμπικάι” και έχουν χτίσει δύο κτίρια, ένα για τα κορίτσια και ένα για τα αγόρια, για να τα στεγάσουν. Στην αρχή ξεκίνησαν χρησιμοποιώντας κυρίως δικούς τους πόρους, αλλά στη συνέχεια βοήθησαν και φίλοι.

Τώρα πια πολλά από τα μεγαλύτερα παιδιά του “Ναμπικάι” έχουν φύγει, μερικά για ανώτερες σπουδές. Κάποια από αυτά έχουν βρει δουλειές σε πολυεθνικές εταιρείες.

Η 21χρονη Σανγκίθα, ένα από τα ορφανά του τσουνάμι, επέστρεψε για να δουλέψει στο ορφανοτροφείο αφού πήρε πτυχίο στην πληροφορική.

“Γύρισα στο ‘Ναμπικάι’ για να υπηρετήσω τα παιδιά”, είπε.

Ο 54χρονος Παραμεσβαράν κοιτάζει τώρα πίσω τη ζωή τους με την Τσουμαντάνι έχοντας μια αίσθηση ικανοποίησης.

“Η αποστολή αυτή είναι για μια ζωή, όσο η γη γυρίζει, επειδή θέλουμε να τιμήσουμε τα δικά μας παιδιά”, δήλωσε.