Το μεταναστευτικό είναι ένα πολύ δύσκολο θέμα για κάθε εμπλεκόμενη χώρα. Έχει «ρίξει» κυβερνήσεις, έχει αναδείξει ακραίες φωνές, έχει προκαλέσει κοινωνικές ταραχές. Και δυστυχώς σταμάτησε να αποτελεί πρόβλημα μόνο στα κράτη που ακολούθησαν τη «σκληρή γραμμή», δηλαδή εκείνες που έκλεισαν τα σύνορα τους και παραβιάζοντας συμφωνίες και όρους ανθρωπισμού δε δέχθηκαν πρόσφυγες ή μετανάστες.

Στην Ελλάδα, που έχουμε και παράδοση να μη μπορούμε να λύσουμε ούτε τα… εύκολα, αυτό το τόσο σύνθετο πρόβλημα μοιάζει απλώς άλυτο. Η πολιτική μας όλα τα τελευταία χρόνια εκπέμπει αντιφατικά μηνύματα, παλινωδεί, φοβάται το πολιτικό κόστος, εξοργίζει τοπικές κοινωνίες και δημιουργεί τελικά άθλιες συνθήκες και για τους πρόσφυγες και για τους μόνιμους κατοίκους.

Ποια λοιπόν μπορεί να είναι η λύση; Προφανώς η απάντηση είναι πολύ δύσκολη. Όποια κι αν είναι όμως αυτή η λύση θα έχει κόστος. Είτε στο προφίλ ανθρωπιάς που κάθε κυβέρνηση επιθυμεί εφ’ όσον επιλέξει τη «σκληρή γραμμή» είτε στους πολίτες –ψηφοφόρους της χώρας αν βαδίσει το δρόμο της ανοχής στις αφίξεις.

Το χειρότερο όμως είναι η απραξία ή η παλινωδία. Γιατί το πρόβλημα δε θα λυθεί από μόνο του. Μόνο θα κακοφορμίζει.

Η σημερινή κυβέρνηση εμφανίστηκε ανέτοιμη για την αντιμετώπιση του. Κι ακόμα δεν έχει πείσει ότι έχει σχέδιο και χρονοδιάγραμμα. Όλους δεν μπορεί να τους ικανοποιήσει…

Κινδυνεύει όμως να μην ικανοποιήσει κανέναν. Κι αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να εισπράξει.

Επιπλέον ο χρόνος παίζει το δικό του ιδιαίτερο ρόλο. Όσο δεν υπάρχει σαφές σχέδιο παγιώνεται στην κοινωνία η άποψη ότι η κυβέρνηση αδυνατεί. Και αν η λύση έρθει αργά θα έχει ακυρωθεί επικοινωνιακά από την ήδη διαμορφωμένη πεποίθηση.

Είναι κάτι που πολλές κυβερνήσεις αντιμετώπισαν αλλά δεν έγινε μάθημα στις επόμενες…