Ζένια Μπονάτσου: “Το σπίτι στο Πόρτο Ράφτη είναι γεμάτο αναμνήσεις”

Όσα εξομολογήθηκε η Ζένια Μπονάτσου σε συνέντευξη της!

Μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης παραχώρησε η Ζένια Μπονάτσου στο περιοδικό ΟΚ και τον Γιάννη Πουλόπουλο. Μέσα σε όλα αναφέρθηκε στην αγαπημένη της γιαγιά, Ζωή Λάσκαρη ενώ απάντησε επίσης και για τη διαμάχη που υπήρχε μεταξύ της μητέρας της και της θείας της για το σπίτι στο Πόρτο Ράφτη.

Έχεις κληρονομήσει κάτι από τον χαρακτήρα της;

Αυτό που μου λένε όσοι μας γνώριζαν είναι ότι είμαστε και οι δύο απόλυτες στις απόψεις μας και ισχυρογνώμονες. (Γελάει.)

Έχεις κρατήσει κάποιο από τα προσωπικά της αντικείμενα;

Πολλά. Και ρούχα και αξεσουάρ. Καταρχάς, έχω κρατήσει την ταμπακιέρα της με τα τελευταία επτά τσιγάρα που είχε στην τσάντα της και δεν πρόλαβε να τα καπνίσει. Επειδή η γιαγιά μου ήταν λάτρις του τσιγάρου, η ταμπακιέρα της ήταν σαν προέκταση του χεριού της. Έχει ξεφτίσει λίγο στην άκρη γιατί τη χρησιμοποιούσε συχνά, αλλά για εμένα συμβολίζει τις στιγμές που χαλάρωνε, γι’ αυτό και έχει ιδιαίτερη συναισθηματική αξία. Και επειδή της άρεσε να φοράει δύο ίδια βραχιόλια στο δεξί και στο αριστερό χέρι, έχω κρατήσει και δύο λευκά δερμάτινα περικάρπια, γιατί το λευκό ήταν το αγαπημένο της χρώμα. Αυτά τα δύο αντι κείμενα είναι για εμένα πολύ σημαντικά και κάθε φορά που τα κοιτάζω τη φέρνω κατευθείαν στο μυαλό μου.

Πηγαίνεις στο σπίτι στο Πόρτο Ράφτη όπου μένατε μαζί;

Εννοείται ότι πηγαίνω, αλλά μου είναι δύσκολο. Είναι ένα σπίτι γεμάτο αναμνήσεις. Μην ξεχνάς ότι εκεί μέναμε η γιαγιά μου, ο παππούς μου, η θεία μου, η μητέρα μου κι εγώ. Όταν ξαφνικά εκεί που ήταν ένα σπίτι γεμάτο ζωή, πας και το βλέπεις άδειο, δεν μπορείς να μη στενοχωριέσαι. Ακόμα κι αν πάω με φίλους μου, επειδή γύρω μου υπάρχουν αντικείμενα που όλο και κάτι μου θυμίζουν, δεν αισθάνομαι ότι θα περάσω καλά.

Τελικά το σπίτι αυτό θα το κρατήσετε ή θα το πουλήσετε;

Προς το παρόν το κρατάμε.

Σε ρωτάω γιατί για αυτό το σπίτι είχαν έρθει σε αντιπαράθεση η μητέρα σου με τη θεία σου.

Όλα αυτά έχουν λυθεί και ανήκουν στο παρελθόν.

Μετά τον θάνατό της, σου ήταν εύκολο, ειδικά στην αρχή, να τη βλέπεις στην τηλεόραση ή αμέσως γύριζες κανάλι;

Γενικότερα δεν παρακολουθώ πολλή τηλεόραση. Αλλά επειδή έγιναν όλα πολύ γρήγορα και στο σπίτι επικρατούσε ένας πανικός, ήμουν αυτή που προσπαθούσε να διατηρήσει την ψυχραιμία της για να βοηθήσει και τους υπόλοιπους να σταθούν στα πόδια τους. Το ίδιο είχε συμβεί και με τον πατέρα μου. Έβλεπα όλους γύρω μου να είναι σε κατάσταση σοκ και προσπαθούσα να τους ηρεμήσω. Όταν είσαι παιδί, δεν έχεις την αίσθηση του φόβου και νομίζω ότι όλοι το καταλαβαίνουμε μεγαλώνοντας. Δεν σου λέω ότι ήμουν ο βράχος που στήριξε την οικογένεια, αλλά με θυμάμαι να λέω στη μητέρα μου που έκλαιγε: «Μαμά, μη στενοχωριέσαι. Ο μπαμπάς είναι ψηλά και μας προστατεύει. Είναι ο αρχηγός των αγγέλων». Ακόμα και τώρα η μητέρα μου μου λέει ότι δεν πίστευε ότι αντί να με παρηγορήσει εκείνη, ήμουν εγώ αυτή που προσπαθούσε να την ηρεμήσει.