Σφιχτά το τιμόνι πατέρα

Τελικά η μέρα ήταν η προτελευταία του Αυγούστου.

Χρόνια τώρα στη μάχη που έδινε αναρωτιόμουν ποσό θα έχει την ίδια δύναμη.

Πότε θα κουραστεί. Πότε θα τα παρατήσει. Πότε η αρρώστια θα τον καταβάλει.

Πότε θα τον ακούσω για τελευταία φορά.

Κι έτσι όπως αγωνίστηκε σε όλη του τη ζωή χωρίς ποτέ να διαμαρτυρηθεί, έτσι αγωνίστηκε ως το τέλος. Πολύ. Σκληρά. Και με το κεφάλι ψηλά. Όρθιος ως το τέλος.

Αυτός ήταν ο πατέρας μου.

Κράτησε για χρόνια και για ώρες ατέλειωτες, κάθε μέρα, το τιμόνι σφιχτά και σίγουρα.

Αυτό το τιμόνι που μας μεγάλωσε, την αδερφή μου και μένα. Αυτό το τιμόνι που μας έμαθε γράμματα και ζωή.

Του οφείλω την ύπαρξη μου. Την προσωπικότητα μου. Σ’ αυτόν και τη μητέρα μου που του στάθηκε βράχος σχεδόν 60 χρόνια.

Μου έμαθε να αγωνίζομαι. Να μη διαμαρτύρομαι μόνο αλλά να παλεύω. Να μην περιμένω τα έτοιμα και τα εύκολα αλλά να δουλεύω ασταμάτητα.

Γιατί τίποτα στη δική του ζωή δεν ήταν εύκολο. Παιδί του πολέμου. Νέος που έφυγε απ’ το νησί μετά το μεγάλο σεισμό για να βρει δρόμο στη μεγάλη πόλη.

Αγωνιστής της δημοκρατίας. Αυτός ήταν.

Σπουδαίος πατέρας. Κι ακόμα πιο σπουδαίος παππούς. Με τόση αγάπη για τα εγγόνια του που κάθε μέρα με εξέπληττε.

Ο απλός καθημερινός άνθρωπος που στα μάτια μου δικαίωσε κάθε λόγο της ύπαρξης του.

Καλό ταξίδι πατέρα. Καλή αντάμωση….

Νίκος Χαράλαμπου Ευαγγελάτος