Απόλυτη σιωπή επικράτησε στην Μητρόπολη Αθηνών όταν ένα ένα τα τρία παιδιά της Φώφης Γεννηματά, αποφάσισαν να αποχαιρετίσουν την μητέρα τους. Ο Γιώργος, η Κατερίνα και η Αιμιλία μίλησαν όπως μιλούν τα παιδιά στην μαμά τους.
Με αξιοπρέπεια, σεμνότητα και προπάντων ανθρωπιά τα παιδιά της Φώφης Γεννηματά αναφέρθηκαν στους επικηδείους που εκφώνησαν, στον «φάρο» τους, τη στοργή και την αγάπη που τους έδειξε και την απηύθυναν το τελευταίο «αντίο».
Στη στοργή κι αγάπη της Φώφης Γεννηματά αναφέρθηκε ο γιος της, Γιώργος, επισημαίνοντας ότι η μητέρα του έγινε το υπόδειγμα για πάρα πολλούς ανθρώπους, γεγονός που επιβεβαιώνεται από την απόφαση της Πολιτείας να δημιουργηθεί πρόγραμμα με το όνομά της Φώφης Γεννηματά για προληπτικές εξετάσεις για τον καρκίνο του μαστού.
«Μας μίλαγες με ειλικρίνεια και τρυφερότητα και η σχέση με τον πατέρα μας, αλλά και ο δεσμός με τη θεία μας τη Μαίρη ήταν παράδειγμα αδελφικής αγάπης. Με την αποχώρησή του νόμιζα ότι θα έφευγαν μαζί και οι ελπίδες μου. Η οικογένεια ήταν για σένα όλη σου η ζωή, τώρα όμως πιστεύω ακόμη περισσότερο στον άνθρωπο. Κρατήθηκες με όσες δυνάμεις σου είχαν απομείνει, για να μας κρατήσεις στην αγκαλιά. Είμαι σίγουρος ότι θα μας κοιτάς με χαμόγελο πάνω εκεί από τα σύννεφα» κατέληξε ο γιος της Φώφης Γεννηματά.
Ο επικήδειος του γιού της Γιώργου
Εξίσου συγκινητικά ήταν τα λόγια και της μικρότερης κόρης της Φώφης Γεννηματά της Κατερίνας και πόσο θα λείψει σ΄όλους στην οικογένεια η συνεχής παρουσία της. «Είσαι η πιο δυνατή γυναίκα που ξέρω. Θα μας λείψεις πολύ. Θα μου λείψει το χάδι σου, το χαμόγελό σου» είπε.
Με σπασμένη φωνή από τη συγκίνηση, η μεγαλύτερη κόρη της, Αιμιλία, υπογράμμισε: «Η ζωή σου είναι οδηγός. Μια ζωή γεμάτη αλήθεια, αξιοπρέπεια κι ελπίδα. Αυτά μας έμαθες Στις τελευταίες μας κουβέντες μού είπες «1,2,3 πάμε». Και μου έδωσες τα χέρια σου για να σηκωθείς. Έτσι έφυγες, όρθια και με το κεφάλι ψηλά, όπως αρμόζει σε μια μαχήτρια. Δεν λύγισες, δεν ηττήθηκες. Μια μάχη που δεν παραδίδεις τα όπλα είναι μια μάχη κερδισμένη. Το χέρι χτυπούσες στο τραπέζι και τα πράγματα γίνονταν όπως έπρεπε. Το χέρι το χτύπησες πολλές φορές σαν κορίτσι, γυναίκα, μητέρα και κέρδισες. Δεν ήταν ποτέ σκληρό, ήταν απαλό και γεμάτο ανιδιοτέλεια. Η αγκαλιά σου ήταν ζεστή, τρυφερή, αλλά και ασπίδα δυνατή, σαν εσένα. Αυτό το οικείο άρωμα που δεν ξεκολλάει από πάνω μας, το χαμόγελό σου, το χάδι σου, το “φάμιλι” που έλεγες όταν έμπαινες στο σπίτι και κυρίως το ζεϊμπέκικο της ζωής που χόρεψες καλύτερα απ’ όλους, οδηγός για μια ζωή γεμάτη αγάπη, χαμόγελο, αλήθεια, αξιοπρέπεια και ελπίδα. Αυτά μας έμαθες και να είσαι σίγουρη ότι θα τα ακολουθήσουμε».
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163