Νίκος Μουρατίδης: Ζούμε σε μια εντελώς αντιστάρ εποχή

«Είναι μεγάλη ηλιθιότητα με όλα αυτά που περνά ο πλανήτης να το παίζεις σταρ», λέει ο Νίκος Μουρατίδης.

Για την έννοια του σταρ απάντησε ο Νίκος Μουρατίδης σε συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό ΟΚ και τη Φανή Πλατσατούρα.

Τελικά τι κάνει κάποιον σταρ;

Ένα μεγάλο μέρος είναι το ταλέντο. Και μετά είναι η εργατικότητα. Να σ’ το πω και λίγο χαριτωμένα; «Που…ά, τσαχπινιά και ξυράφι μυαλό». Αυτό κάνει έναν σταρ. Δεν μπορείς να ‘σαι βαρετός, δεν μπορείς να ‘σαι άτολμος, δεν μπορείς να αντιγράφεις αυτά που κάνουν οι άλλοι. Ας πούμε, θυμάμαι τον Μαζωνάκη.

Είχαμε πάει κάπου για ψώνια και τότε ήταν της μόδας τα παντελόνια με τις εξωτερικές τσέπες. Του λέω «πάρε και ένα τέτοιο» και μου απαντά: «Αυτό το έχουν βάλει όλοι, εγώ δεν θα το βάλω ποτέ». Και άλλη μια ιστορία, πάλι με τον Μαζωνάκη, που μου διηγήθηκε αρχές της γνωριμίας μας και έπαιξε καθοριστικό ρόλο μέσα μου.

Ήταν 15 χρόνων –μαθητής σχολείου– και τα Σαββατοκύριακα τραγουδούσε σε μια χασαποταβέρνα. Πήγε λοιπόν μια φορά στο Rex να δει τη Μαρινέλλα στο καμαρίνι της και της είπε «xαίρω πολύ, συνάδελφος». Λέω «είπες, καλέ, στη Μαρινέλλα 15 χρόνων ότι είσαι συνάδελφος;». Τότε σκέφτηκα από μέσα μου «αυτός θα γίνει!».

Πιστεύετε πως η σημερινή εποχή ευνοεί την ύπαρξη σταρ;

Κατά τη γνώμη μου, ζούμε σε μια εντελώς αντιστάρ εποχή. Και είναι μεγάλη ηλιθιότητα με όλα αυτά που περνά ο πλανήτης να το παίζεις σταρ. Είναι γελοίο, αν μη τι άλλο. Επίσης, φθίνουν τα ταλέντα. Έχουν μικρύνει. Δεν υπάρχει, για παράδειγμα, στις μέρες μας αυτό που έκανε κάποτε η Μούσχουρη. Να φύγει μικρό κορίτσι –και υπέρβαρο– στο εξωτερικό και να σαρώσει.

Ναι, η Μούσχουρη πήγε το 1962 στη Νέα Υόρκη –με τα αγγλικά της να είναι σε επίπεδο «good morning»– και βρήκε τον Κουίνσι Τζόουνς (σ.σ. βραβευμένο Αμερικανό παραγωγό) για να της κάνει δίσκο. Τον είχε δει σε μια συναυλία, είχαν πει ένα «γεια» και βάλθηκε να κάνει δίσκο μαζί του.

Και την είχε έξι μήνες εκεί –μέχρι να τελειοποιήσει τα αγγλικά της και να πάρει μια «μυρωδιά» της πόλης– και της έκανε μια δισκάρα μετά. Ποιος το επιχειρεί σήμερα αυτό; Θέλει τόλμη!