ΚΚΕ: Αποτίουμε φόρο τιμής σε όσους αγωνίστηκαν ενάντια στη Χούντα

«48 χρόνια μετά τη λεγόμενη «μεταπολίτευση» αποδεικνύεται πως η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία αποτελεί μορφή άσκησης της εξουσίας του κεφαλαίου», αναφέρει το ΚΚΕ στην ανακοίνωσή του με αφορμή την 48^η επέτειο από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και την πτώση της Χούντας.

«Πριν από 48 χρόνια, στις 24 Ιούλη 1974, αφού είχε μεσολαβήσει η τουρκική εισβολή στην Κύπρο και μετά από παζάρια που οδήγησαν στον συμβιβασμό ανάμεσα στη Χούντα και τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, με την παρέμβαση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, ηγετικά στελέχη της δικτατορίας παρέδωσαν την πολιτική εξουσία στη λεγόμενη κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Οι αιτίες της πολιτικής μεταβολής πρέπει να αναζητηθούν στην κλιμάκωση της εργατικής – λαϊκής δυσαρέσκειας απέναντι στη δικτατορία, σε συνθήκες παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, που μαζικοποιήθηκε έπειτα από την καταστολή του εργατικού – λαϊκού και νεολαιίστικου ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου» αναφέρει το ΚΚΕ σε ανακοίνωσή του.

«Η εργατική – λαϊκή δυσαρέσκεια οξύνθηκε έπειτα από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, απειλώντας να οδηγήσει σε συνολικότερη αποσταθεροποίηση της αστικής εξουσίας. Ταυτόχρονα, η εισβολή στην Κύπρο γεννούσε φόβους στην ελληνική αστική τάξη και τους διεθνείς συμμάχους της για το ξέσπασμα ενός ελληνοτουρκικού πολέμου, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε διάλυση την κρίσιμη γεωπολιτικά νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ» προσθέτει.

Το ΚΚΕ επισημαίνει πως «οι πραξικοπηματίες αποτελούσαν σάρκα από τη σάρκα του μετεμφυλιακού αστικού κράτους» και τονίζει ότι «η αστική τάξη δεν διστάζει να εναλλάσσει τις μορφές διαχείρισης της εξουσίας της, ανάλογα με τις εσωτερικές και διεθνείς προτεραιότητες και ανάγκες της, με μόνιμα θύματα την εργατική τάξη, τους βιοπαλαιστές αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους, τις γυναίκες και τους νεολαίους από τις εργατικές – λαϊκές οικογένειες».

Το ΚΚΕ αποτίει φόρο τιμής σε όσους αγωνίστηκαν ενάντια στη Χούντα, εκφράζει την υπερηφάνεια του για την αταλάντευτη στάση των μελών και στελεχών του καθώς και της ΚΝΕ, και υπογραμμίζει ότι πάνω απ’ όλα, αισθάνεται υπερήφανο «γιατί αποτέλεσε τη μοναδική πολιτική δύναμη που δεν «παζάρεψε» με τις χουντικές αρχές, αλλά επιδίωξε την ανάπτυξη του αντιδικτατορικού αγώνα και την ανατροπή της δικτατορίας των συνταγματαρχών με όρους ενός μαζικού εργατικού – λαϊκού κινήματος».

Το ΚΚΕ, συμπληρώνει η ανακοίνωση, «μελέτησε και έβγαλε βαθύτερα συμπεράσματα και για τις δικές του ευθύνες, όσον αφορά την ουτοπική αναζήτηση μιας πολιτικής συνεργασίας με τις λεγόμενες «δημοκρατικές» αστικές πολιτικές δυνάμεις για την ανάδειξη μιας φιλολαϊκής δημοκρατικής κυβερνητικής λύσης».

«Τα μηνύματα του αντιδικτατορικού αγώνα παραμένουν και σήμερα επίκαιρα, αφού τα λαϊκά προβλήματα, η φτώχεια, η ανεργία, η εκμετάλλευση, η συμμετοχή της χώρας στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς συνεχίστηκαν και στα χρόνια της λεγόμενης «μεταπολίτευσης». Οξύνονται παραπέρα στις μέρες μας, μπροστά στη νέα επερχόμενη καπιταλιστική οικονομική κρίση και στις πιθανότητες γενίκευσης του πολέμου που διεξάγεται στην Ουκρανία ανάμεσα στις στρατιωτικές δυνάμεις της Ρωσικής Ομοσπονδίας και του ΝΑΤΟ, με τη συμμετοχή στο πλευρό του τελευταίου και κρατών – μελών της ΕΕ.

Σημειώνει ακόμα ότι «το καπιταλιστικό κράτος αποδεικνύει καθημερινά ότι δεν βρίσκεται υπεράνω των τάξεων, αλλά ότι είναι όργανο προσηλωμένο στην εξυπηρέτηση των καπιταλιστικών συμφερόντων και επομένως εχθρικό απέναντι στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα».

Το ΚΚΕ διδάσκεται από την ιστορία της περιόδου, τιμά με πράξεις τους αγωνιστές και μάρτυρες του αντιδικτατορικού αγώνα. Είναι στην πρώτη γραμμή για τη συγκρότηση μιας μεγάλης κοινωνικής συμμαχίας, με πανελλαδική διάσταση, σε αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση και στόχο να οργανωθεί ο λαός, να αποδείξει την πραγματική δύναμη αντεπίθεσής του που μπορεί να ανατρέψει τα διάφορα σε βάρος του «σενάρια», για να γίνει πράξη το πέρασμα των μέσων παραγωγής και της πολιτικής εξουσίας στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της, η αποδέσμευση της χώρας από τις αντιδραστικές συμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ».

Αποτίει φόρο τιμής σε όσους αγωνίστηκαν ενάντια στη Χούντα, εκφράζει την υπερηφάνεια του για την αταλάντευτη στάση των μελών και στελεχών του καθώς και της ΚΝΕ, και υπογραμμίζει ότι πάνω απ’ όλα, αισθάνεται υπερήφανο «γιατί αποτέλεσε τη μοναδική πολιτική δύναμη που δεν «παζάρεψε» με τις χουντικές αρχές, αλλά επιδίωξε την ανάπτυξη του αντιδικτατορικού αγώνα και την ανατροπή της δικτατορίας των συνταγματαρχών με όρους ενός μαζικού εργατικού – λαϊκού κινήματος».

Όλη η ανακοίνωση του ΚΚΕ

Πριν από 48 χρόνια, στις 24 Ιούλη 1974, αφού είχε μεσολαβήσει η τουρκική εισβολή στην Κύπρο και μετά από παζάρια που οδήγησαν στο συμβιβασμό ανάμεσα στη Χούντα και τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, με την παρέμβαση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, ηγετικά στελέχη της δικτατορίας παρέδωσαν την πολιτική εξουσία στη λεγόμενη κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Οι αιτίες της πολιτικής μεταβολής πρέπει να αναζητηθούν στην κλιμάκωση της εργατικής-λαϊκής δυσαρέσκειας απέναντι στη δικτατορία, σε συνθήκες παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, που μαζικοποιήθηκε έπειτα από την καταστολή του εργατικού – λαϊκού και νεολαιίστικου ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου.

Η εργατική – λαϊκή δυσαρέσκεια οξύνθηκε έπειτα από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, απειλώντας να οδηγήσει σε συνολικότερη αποσταθεροποίηση της αστικής εξουσίας. Ταυτόχρονα, η εισβολή στην Κύπρο γεννούσε φόβους στην ελληνική αστική τάξη και τους διεθνείς συμμάχους της για το ξέσπασμα ενός ελληνοτουρκικού πολέμου, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε διάλυση την κρίσιμη γεωπολιτικά νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ.

Οι πραξικοπηματίες αποτελούσαν σάρκα από τη σάρκα του μετεμφυλιακού αστικού κράτους, μετείχαν στους μηχανισμούς που είχε διαμορφώσει για την καταστολή του εργατικού – λαϊκού κινήματος, στο πλάι των αστικών πολιτικών δυνάμεων, με την πρωτοβουλία και την κάλυψή τους, προκειμένου να χτυπηθεί το εργατικό – λαϊκό κίνημα, όλοι όσοι σήκωσαν κεφάλι στα χρόνια της ΕΑΜικής Αντίστασης και του αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Ήταν οι ίδιοι που επιχείρησαν να δώσουν διέξοδο στα αδιέξοδα του μετεμφυλιακού αστικού πολιτικού συστήματος και αυτοί που παρέδωσαν και πάλι την εξουσία στις αστικές πολιτικές δυνάμεις.

Η δικτατορία «πάτησε» στο Σύνταγμα του 1952, παρέλαβε έτοιμο το νομικό οπλοστάσιο διώξεων του εργατικού – λαϊκού και κομμουνιστικού κινήματος που είχαν διαμορφώσει οι προδικτατορικές κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις, τον ΑΝ 509 του 1947, το καθεστώς των φυλακίσεων και της εξορίας, το φακέλωμα των αγωνιστών, τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, τα σχέδια για την αντιμετώπιση του εργατικού – λαϊκού κινήματος κλπ. Έτοιμο παρέλαβε και το χυδαίο αντικομμουνισμό που χαρακτήριζε τον επίσημο λόγο και την προπαγάνδα των αστικών πολιτικών δυνάμεων και τη λειτουργία του αστικού κράτους.

Οι επικεφαλής της δικτατορίας μοιράζονταν τους ίδιους φόβους με τους ηγέτες των αστικών πολιτικών κομμάτων για τη δράση του εργατικού – λαϊκού παράγοντα. Γι’ αυτό και σε όλη τη διάρκεια της δικτατορίας δε διακόπηκαν ποτέ οι δίαυλοι επικοινωνίας ανάμεσά τους, ούτε και οι κοινές αναζητήσεις για τον κατάλληλο χρόνο και τρόπο επιστροφής στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Τα προηγούμενα αποδεικνύουν ότι η αστική τάξη δεν διστάζει να εναλλάσσει τις μορφές διαχείρισης της εξουσίας της, ανάλογα με τις εσωτερικές και διεθνείς προτεραιότητες και ανάγκες της, με μόνιμα θύματα την εργατική τάξη, τους βιοπαλαιστές αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους, τις γυναίκες και τους νεολαίους από τις εργατικές – λαϊκές οικογένειες.

Η σημερινή επέτειος φέρνει στη μνήμη όλους εκείνους που αγωνίστηκαν ενάντια στη Χούντα, όλους εκείνους που συνελήφθησαν, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, όλους όσοι δολοφονήθηκαν. Το ΚΚΕ τιμά και στέκεται με απεριόριστο σεβασμό μπροστά στις θυσίες τους και στο παράδειγμα ζωής που προσέφεραν στις νεότερες γενιές.

Το ΚΚΕ αισθάνεται περήφανο για την αταλάντευτη στάση των μελών και στελεχών του, καθώς και της ΚΝΕ, που αποτέλεσαν την καρδιά του αντιδικτατορικού αγώνα, που προσέφεραν ανείπωτες θυσίες σε αυτόν, γράφοντας νέες λαμπρές σελίδες στην ιστορία του Κόμματος.

Πάνω απ’ όλα, αισθάνεται υπερήφανο γιατί αποτέλεσε τη μοναδική πολιτική δύναμη που δεν “παζάρεψε” με τις χουντικές αρχές, αλλά επιδίωξε την ανάπτυξη του αντιδικτατορικού αγώνα και την ανατροπή της δικτατορίας των συνταγματαρχών με όρους ενός μαζικού εργατικού – λαϊκού κινήματος.

Οι δυνατότητες του εργατικού – λαϊκού κινήματος φανερώθηκαν στη διάρκεια της κατάληψης του Πολυτεχνείου και των άλλων κινητοποιήσεων των ίδιων ημερών, που σμπαράλιασαν τη λεγόμενη «φιλελευθεροποίηση» της Χούντας, τα σχέδια μασκαρέματός της, που είχαν γίνει αποδεκτά τόσο από παράγοντες, πολιτικούς προγόνους της σημερινής Νέας Δημοκρατίας, όσο και από οπορτουνιστικές δυνάμεις, πολιτικούς προγόνους του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ.

Το ΚΚΕ, στηριζόμενο στους αγωνιστικούς του δεσμούς με τις εργατικές – λαϊκές δυνάμεις επέβαλε μεταδικτατορικά τη de facto νομιμοποίηση, υποχρέωσε τη μεταδικτατορική πολιτική εξουσία να αποσύρει πολλά από τα αντιδραστικά νομοθετήματα της Χούντας, ανάγκασε να οδηγηθούν σε δίκη ορισμένοι πρωταίτιοι του καθεστώτος, άνοιξε το δρόμο για περισσότερες δυνατότητες στη συνδικαλιστική δράση και στην πολιτική συσπείρωση με το ΚΚΕ.

Ωστόσο, το μαζικό εργατικό – λαϊκό κίνημα δεν μπόρεσε να αμφισβητήσει την ίδια την καπιταλιστική εξουσία, που αποτέλεσε μήτρα της δικτατορίας. Οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, που ανέλαβαν τη διακυβέρνηση μετά τη δικτατορία, ευθύνονται για το ανεκπλήρωτο των περισσότερων αιτημάτων του αντιδικτατορικού αγώνα. Ένα μεγάλο κομμάτι των πρωτοστατών και συνεργατών της Χούντας δεν τιμωρήθηκαν ποτέ, όπως δεν τιμωρήθηκαν και οι υπαίτιοι της κυπριακής τραγωδίας, ενώ οι καπιταλιστές υποστηρικτές της συνέχισαν απρόσκοπτοι την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, κάτω από το μανδύα πλέον του αστικού κοινοβουλίου.

Το ΚΚΕ στην πορεία, ιδιαίτερα μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, μελέτησε και έβγαλε βαθύτερα συμπεράσματα και για τις δικές του ευθύνες, όσον αφορά την ουτοπική αναζήτηση μιας πολιτικής συνεργασίας με τις λεγόμενες «δημοκρατικές» αστικές πολιτικές δυνάμεις για την ανάδειξη μιας φιλολαϊκής δημοκρατικής κυβερνητικής λύσης.

Τα μηνύματα του αντιδικτατορικού αγώνα παραμένουν και σήμερα επίκαιρα, αφού τα λαϊκά προβλήματα, η φτώχεια, η ανεργία, η εκμετάλλευση, η συμμετοχή της χώρας στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς συνεχίστηκαν και στα χρόνια της λεγόμενης «μεταπολίτευσης». Οξύνονται παραπέρα στις μέρες μας, μπροστά στη νέα επερχόμενη καπιταλιστική οικονομική κρίση και στις πιθανότητες γενίκευσης του πολέμου που διεξάγεται στην Ουκρανία ανάμεσα στις στρατιωτικές δυνάμεις της Ρωσικής Ομοσπονδίας και του ΝΑΤΟ, με τη συμμετοχή στο πλευρό του τελευταίου και κρατών – μελών της ΕΕ.

48 χρόνια μετά από τη λεγόμενη «μεταπολίτευση» αποδεικνύεται καθημερινά πως η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία αποτελεί μορφή άσκησης της εξουσίας του κεφαλαίου, περισσότερο ευέλικτη στην ενσωμάτωση των εργατικών – λαϊκών αντιδράσεων, συνδυαζόμενη -όποτε χρειαστεί- με την οξυμένη καταστολή και την περιστολή των λαϊκών ελευθεριών και δίχως η αστική τάξη να παραιτείται ποτέ από το ενδεχόμενο δικτατορικών «λύσεων». Μόνο τα τελευταία χρόνια, οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, με τη συνδρομή και του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, μετέτρεψαν σε ιδιώνυμο αδίκημα τις διαμαρτυρίες ενάντια στους πλειστηριασμούς, επέβαλαν ασφυκτικούς περιορισμούς στην κήρυξη απεργίας και στην πραγματοποίηση διαδηλώσεων, προώθησαν τις διώξεις ενάντια στους αγωνιζόμενους αγρότες και μαθητές και ενσωμάτωσαν όλες τις αντεργατικές και αντιαγροτικές κατευθύνσεις της ευρωενωσιακής νομοθεσίας.

Το καπιταλιστικό κράτος αποδεικνύει καθημερινά ότι δεν βρίσκεται υπεράνω των τάξεων, αλλά ότι είναι όργανο προσηλωμένο στην εξυπηρέτηση των καπιταλιστικών συμφερόντων και επομένως εχθρικό απέναντι στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Τα παχιά λόγια των σοσιαλδημοκρατικών (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, ΜΕΡΑ25 κ.ά.) και φιλελεύθερων κομμάτων (ΝΔ κλπ.) και των άλλων αστικών επιτελείων περί «ελευθερίας» και «δημοκρατίας» σκοντάφτουν στη σκληρή πραγματικότητα που βιώνει καθημερινά ο εργαζόμενος λαός στη δουλειά και τη ζωή του, αντιμετωπίζοντας την ταξική εκμετάλλευση, την κυβερνητική και εργοδοτική τρομοκρατία, την ταξική δικαιοσύνη, τις άμεσες και έμμεσες συνέπειες από τη συμμετοχή στις διακρατικές καπιταλιστικές συμμαχίες (ΗΠΑ, ΕΕ) και τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και πολέμους.

Το καπιταλιστικό κράτος έχει συνέχεια, όσες μορφές διαχείρισης και αν αλλάξουν, όσες κυβερνήσεις και με όποιες διακηρύξεις και αν εκλέγονται, με όποιο προσωπείο και αν εμφανίζονται για να αποσπούν την στήριξη και την ανοχή τμημάτων του λαού, αξιοποιώντας πότε το «μαστίγιο» και πότε το «καρότο».

Σήμερα, πίσω από τη στρατηγική του κεφαλαίου -παρά τις διαφορές στις αποχρώσεις- στοιχίζονται όλα τα αστικά κόμματα, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και ο ΣΥΡΙΖΑ, παρουσιάζοντάς την ως «εθνικό συμφέρον»!

Αυτά τα κόμματα στηρίζουν το Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ, το νέο υπερμνημόνιο για τον λαό, στηρίζουν την στρατηγική του κεφαλαίου για την λεγόμενη «πράσινη» και «ψηφιακή» μετάβαση που την πλήρωσαν και θα την πληρώσουν ακόμα περισσότερο οι λαοί με νέα βάρη, νέα χαράτσια και νέα πακέτα στήριξης αποκλειστικά για τους μεγάλους ομίλους.

Εκφράζοντας τα συμφέροντα των καπιταλιστών και τις επιδιώξεις τους για γεωπολιτική αναβάθμιση του ελληνικού καπιταλιστικού κράτους, γέμισαν και συνεχίζουν να γεμίζουν τη χώρα με ΝΑΤΟϊκες βάσεις στηρίζουν την όλο και πιο βαθειά εμπλοκή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία και γενικότερα στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Αναπόσπαστο κομμάτι της εμπλοκής είναι τα όλο και μεγαλύτερα εξοπλιστικά προγράμματα, οι αντιθέσεις με την τουρκική αστική τάξη και τα παζάρια μαζί της για τη λεγόμενη «συνεκμετάλλευση» στο Αιγαίο, οι διπλωματικές διεργασίες στο Κυπριακό που αποσκοπούν στην επίσημη αναγνώριση μιας μορφής διχοτόμησης της Κύπρου.

Η ιστορία της περιόδου της δικτατορίας και ειδικότερα τα τραγικά γεγονότα του 1974 στην Κύπρο, η τουρκική εισβολή και κατοχή που διαιωνίζεται ως σήμερα, διδάσκουν ότι η εμπλοκή της χώρας στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς όχι μόνο δεν προσφέρει «ασφάλεια» στον λαό μας (όπως ισχυρίζεται το σύνολο των αστικών πολιτικών δυνάμεων), αλλά τον μετατρέπει σε στόχο, την ίδια στιγμή που πλήττει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.

Το ΚΚΕ διδάσκεται από την ιστορία της περιόδου τιμά με πράξεις τους αγωνιστές και μάρτυρες του αντιδικτατορικού αγώνα. Είναι στην πρώτη γραμμή για τη συγκρότηση μιας μεγάλης κοινωνικής συμμαχίας, με πανελλαδική διάσταση, σε αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση και στόχο να οργανωθεί ο λαός, να αποδείξει την πραγματική δύναμη αντεπίθεσής του που μπορεί να ανατρέψει τα διάφορα σε βάρος του «σενάρια», για να γίνει πράξη το πέρασμα των μέσων παραγωγής και της πολιτικής εξουσίας στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της, η αποδέσμευση της χώρας από τις αντιδραστικές συμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.