Σοφοκλής Σχορτσανίτης: «Οι συμπαίκτες μου στην Εθνική αντικατέστησαν την πατρική φιγούρα»

Ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης μίλησε για την πορεία του στο μπάσκετ, τον ρατσισμό που βίωσε αλλά και για τους ανθρώπους που τον στήριξαν.

Καλεσμένος στην ΕΡΤ 1 και την εκπομπή “Στούντιο 4” ήταν ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης. Ο Big Sofo του ελληνικού μπάσκετ αναφέρθηκε στην πορεία του στο άθλημα, το πότε αγάπησε πραγματικά το μπάσκετ, τον ρατσισμό αλλά και τον Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Αναλυτικά όσα δήλωσε ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης:

Για την πορεία του: “Το έχω ξαναπεί. Πιστεύω ότι θα μπορούσα να τα πάω πολύ καλύτερα. Πιστεύω ότι έπρεπε να δείξω στο άθλημα περισσότερο σεβασμό. Να είμαι περισσότερο συνεπής και για εμένα σαν Σοφοκλής και στις ομάδες και στην πορεία μου. Έχω μετανιώσει για κάποια πράγματα. Είναι το μόνο σίγουρο αυτό. Δεν φέρθηκα στον εαυτό μου με τον τρόπο που μου αξίζει, θα μπορούσα να πω. Δεν ήμουν αρκετά πειθαρχημένος σε κάποια πράγματα. Κάποια πράγματα θα μπορούσα να τα χειριστώ καλύτερα. Αυτό που έλεγε 5 εκατ. κόσμος να μην καβαλήσεις το καλάμι και το έλεγαν συνέχεια, τότε λες μέσα σου ότι μάλλον δίκιο θα έχουν. Ίσως δεν διαχειρίστηκα καλά τις προσδοκίες των άλλων. Υπάρχει μία περίεργη σχέση ανάμεσα σε εμένα και το μπάσκετ. Υπάρχει αυτό λέμε μία σχέση αγάπη-μίσους”

Για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο: “Το 2010 έκανα προπόνηση μόνος μου, προετοιμαζόμουν για την εθνική. Κάποια στιγμή ήρθε ο Γιάννης, ήμουν με τον προπονητή μου και φίλο μου για χρόνια, Κώστα Χατζηχρήστο και μείναμε… Πάθαμε σοκ. Το καταλάβαινες μόνο και μόνο απ’ την παρουσία του ότι είναι ταλέντο. Είχε μία αύρα. Από τον τρόπο που βρισκόταν μέσα στο γήπεδο. Ήταν πάντα πολύ σοβαρός για την ηλικία του. Ελπίζω και τα μικρότερά του αδέλφια να τον ακολουθήσουν. Από τον Γιάννη μπορούν πολλά παιδιά να διδαχθούν. Προσωπικά βέβαια θεωρώ ότι τα παιδιά είναι δύσκολο να το ακολουθήσουν αυτό γιατί πολύ απλά είναι ένα εξωφρενικός σαν αθλητής κι ίσως σαν άνθρωπος. Αν θες πραγματικά να ζηλέψεις κάποιον. Αυτός είναι ο Γιάννης!“.

Για το πρόβλημα που αντιμετώπισε και το ταξίδι του στην Ελβετία: “Είχα περάσει κάτι σαν κατάθλιψη. Δεν είχα θέληση να συνεχίσω και πίστευα ότι ήταν λάθος να παίζω μπάσκετ. Ο ατζέντης μου ήταν πάντα κοντά μου. Σε όλες τις δύσκολες στιγμές μου. Είχα βρει ένα ζευγάρι ψυχολόγων που με βοήθησαν πολύ. Μιλούσαμε για όλα τα θέματα. Ήμουν και σε μία ηλικία μικρή. Ήμουν 20 ετών. Με βοήθησε αρκετά.

Στους γονείς μου δεν πήρα τότε ένα τηλέφωνο. Στον ατζέντη μου μιλούσα. Παρόλα αυτά δεν έλεγα τα πάντα, κρατούσα μέσα μου πράγματα. Ήταν κάτι σαν να λέμε “έπιασα πάτο”. Δεν αντιλήφθηκα μόνος μου τι συνέβη. Έπρεπε να πάω. Ήταν η πιο δύσκολη περίοδος. Τα αδέλφια Αγγελόπουλοι με βοήθησαν πολύ σε εκείνη την πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Θα τους ευχαριστώ για πάντα για την ευκαιρία που μου έδωσαν”.

Για το ύψος, τους φίλους και την… πατρίδα του: “Μικρός με πονούσαν τα γόνατά μου επειδή πήρα απότομο ύψος στα οκτώ μου. Την τελευταία φορά που το ένιωσα ξανά αυτό ήμουν 17 χρονών. Δεν θα έβλεπες συχνά έγχρωμους σαν εμένα.

Μετά το ύψος αυτό έγινε το κερασάκι στην τούρτα. Στα παιδικά μου χρόνια είχα πάει Αλεξανδρούπολη, Κομοτηνή και κατέληξα Καβάλα. Μετά από ένα σημείο με τις πολλές μετακομίσεις που είχαμε το συνήθισα. Έκανα πολλούς φίλους και καινούργιους φίλους. Όταν ακούω τη λέξη πατρίδα, μου έρχεται στο μυαλό μου το Γαλάτσι, εκεί που βρίσκεται δηλαδή η οικογένειά μου. Έκανα παρέες κι ας αλλάζαμε συχνά πόλεις λόγω της δουλειάς του πατέρα μου. Με τα αδέρφια μου παίζαμε μόνο ξύλο.

Όταν έπαιζα έξω με τους φίλους μου με βρήκαν και μου ζήτησαν να πάω στον Ηρακλή τότε στην Καβάλα. Δεν μου άρεσε, δεν με τραβούσε κάτι στο μπάσκετ. Είχα καλούς προπονητές και φίλους στον Ηρακλή Καβάλας. Ο πρώτος μου προπονητής με βοήθησε πολύ. Ερχόταν από το σπίτι μου να με πάρει να πάμε στην προπόνηση. “Με έπαιρνε τηλέφωνο και μου έλεγε κατέβα, είμαι κάτω απ’ το σπίτι του“.

Για τα πρώτα του χρόνια στον χώρο κι αν σκέφτηκε να τα παρατήσει: “Ήμουν 13-14 ετών και είχα φτάσει στο σημείο να παίζω στην ανδρική ομάδα. Πίστευα ότι δεν ήταν αυτή η ηλικία για να έπαιζα στο ανδρικό. Σε τέτοιες μικρές ηλικίες, πάντα θες να βρίσκεσαι με τους φίλους σου, μετά από ένα σημείο στα 15 μου, είναι η πρώτη φορά που τ’ άκουσα κανονικά, που μου τα έχωσαν.

Στις ομάδες με αντιμετώπιζαν σαν ενήλικα. Δεν σκέφτηκα να τα παρατήσω όμως. Στα 15 μου είχαν την ευκαιρία να συνεργαστώ με πολλούς σημαντικούς ανθρώπους. Με κάλεσαν στην εθνική τότε και γνώρισα τα πιο σημαντικά άτομα που έχω γνωρίσει. Τα παιδιά της εθνικής αντικατέστησαν κατά πολύ τότε την πατρική φιγούρα γιατί ο πατέρας μου πηγαινοερχόταν στο Καμερούν εκείνη την εποχή. Όλα εκείνα τα παιδιά τα ευχαριστώ πολύ”.

Για το πότε αγάπησε το μπάσκετ: “Καλή ερώτηση. Θυμάμαι ότι ήταν μία στιγμή που έκανα όλα αυτά που έκανα με τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης, δούλευα πάρα πολύ. Νομίζω η πρώτη φορά που αγάπησα το άθλημα, ήταν τότε με την εθνική ομάδα. Τότε επειδή είχα αυτό το ύψος και τον όγκο, πίστεψα πηγαίνοντας στην εθνική ότι θα ήταν εύκολο. Μέχρι που πήγα με την εθνική ανδρών και με έβαλαν στην θέση μου”.

Για το πότε ένιωσα ότι το έχει με το μπάσκετ και η σχέση του με τον Λάζαρο Παπαδόπουλο: “Σε μία προπόνηση στον Ηρακλή Θεσσαλονίκης, κατάφερα κι έβαλα στον Λάζαρο Παπαδόπουλο καλάθι, εύκολα, αντρίκια. Το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ. Εκεί ένιωσα ότι το έχω. Ο Λάζαρος είναι φίλος μου, αδερφός μου, μέντοράς μου. Με προστάτευε πολύ. Τον έχω πάρα πολύ ψηλά. Κάποια στιγμή μάλιστα μου έδωσε συγχαρητήρια για το καλάθι που του έβαλα, μου είπε “μπράβο Σοφοκλή, αλλά τώρα πρέπει να σε αντιμετωπίσω κι γω σαν άντρα”, με αντιμετώπισε σαν μικρό”.

Ποιος τον πίστεψε από την πρώτη στιγμή που τον είδε: “Αυτός που πίστεψε από την πρώτη στιγμή σε εμένα ήταν ο ατζέντης μου, ο Παναγιώτης Καπάζογλου. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα ιδέα, ήμουν ακόμη στην Καβάλα. Υπήρχε μία συζήτηση γύρω από το όνομά μου για το που θα αγωνιστώ την επόμενη σεζόν. Εμφανίζεται λοιπόν στο σπίτι στην Καβάλα, μίλησε και στην μητέρα μου. Οι γονείς μου δεν ήθελαν να φύγω να πάω σε άλλη πόλη. Δεν καταλάβαιναν την πορεία μου στο μπάσκετ. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα”.

Για την εντύπωση κάποιων ότι δεν κόπιασε και τα βρήκε εύκολα και τον ρατσισμό: “Αυτοί που το λένε είναι ο κόσμος που δεν καταλαβαίνει το άθλημα. Δεν γίνεται να φτάσεις σε τέτοιο σημείο στην καριέρα σου χωρίς να δουλέψεις, να κοπιάσεις, να περάσεις ώρες στο γήπεδο κάνοντας προπόνηση. Υπάρχουν πολλοί που μπορούν να σου πάρουν τη θέση οποιαδήποτε στιγμή. Έχω δουλέψει πάρα πολύ σε όλα τα κομμάτια του αθλήματος. Όλα έχουν σημασία”.

Για το χρώμα μου δέχθηκα ρατσισμό. Όχι τόσο όσο δέχθηκαν άλλοι. Πιστεύω οι συμπαίκτες μου με προστάτεψαν. Η συμπεριφορά του κόσμου αλλάζει όταν είσαι πετυχημένος και γνωστός. Υπήρχαν φορές που δεν καταλάβαινα γιατί με πλησίαζαν οι άνθρωποι”.