Ο νεαρός Θεσσαλονικιός λάτρεψε την Κρήτη και την έκανε πατρίδα του. Γράφει μαντινάδες και όσοι τον έχουν γνωρίσει έχουν να πουν τα καλύτερα για τον χαρακτήρα…
Λένε ότι για να είσαι Κρητικός, οφείλεις να έχεις στο νησί τη γέννα σου και στις γωνιές της, το μεγάλωμα σου. Γνωρίσαμε όμως έναν νέο άνθρωπο, ο οποίος με δύο μαντινάδες του και το παράδειγμα της ζωής του, προσπαθεί να ανατρέψει τη συγκεκριμένη πεποίθηση για την Κρήτη. Είναι Θεσσαλονικιός, αλλά αισθάνεται Κρητικός.
«Μνια είναι η θρησκεία μου, σ΄ ένα θεό πιστεύγω, όμως πιο πάνω κι απ΄ αυτόν, την Κρήτη τη λατρεύγω. Δυο μάνες έχω λόγου μου σε τούτο τον πλανήτη, η μία που με γέννησε κι άλλη είναι η Κρήτη».
Ο Στέργιος Νεκτάριος Θεοδωρίκας, γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στο Τμήμα Ιστορίας Αρχαιολογίας του Α.Π.Θ και είναι πτυχιούχος ιστορικός. Τον χαρακτηρίζουν οι φίλοι του, οι άνθρωποι που βρίσκονται δίπλα του σε όλη την πορεία της ζωής του μέχρι σήμερα, ως ένα δώρο για όσους τον γνωρίζουν αλλά και ως ένα πανάκριβο δώρο για την Κρήτη.
Ο Στέργιος είναι τετραπληγικός, συνάνθρωπος μας με συγκεκριμένες ανάγκες που όμως, κατά κοινή ομολογία, έχει το χάρισμα να σκορπά διάθεση, χαμόγελο, αγάπη για τη ζωή κυρίως όμως, να εκφράζεται μέσα από τον 15σύλλαβο εξαιτίας της ανεξήγητης αγάπης του, λατρείας του λένε όλοι, για την Κρήτη.
Ακόμη και εργασίες του, ιστορικής έρευνας, τις έχει αφηγηθεί με δεκαπεντασύλλαβο. Οι καθηγητές του όπως διαπίστωσε το ΑΠΕ-ΜΠΕ, είχαν αφεθεί στη λαχτάρα του Στέργιου να εκφράζεται με λέξεις που παραπέμπουν σε Κρητικό, αν και δεν ήταν, με ιδιωματισμούς και την κρητική διάλεκτο. Μάλιστα ο Κυριάκος Χατζηκυριακίδης επικ. καθηγητής Έδρας Ποντιακών Σπουδών στο Α.Π.Θ δηλώνει πως: «Η δεξιότητα του Στέργιου στον δεκαπεντασύλλαβο γεννάει υπέροχα έργα λόγου και κάθε ένα από αυτά αξιοποιείται, δημοσιεύεται, γίνεται κτήμα όλων μας».
Ο Στέργιος Θεοδωρίκας 25 ετών σήμερα, σε πολλά μέρη, χωριά και κωμοπόλεις της Κρήτης, είναι ένα αγαπημένο παιδί με αγνή όπως ανέφεραν στο Πρακτορείο, ψυχή, με βαθιά γνώση για όλα όσα έχουν σχέση με την Κρήτη. Ο Ανωγειανός ιερέας Ανδρέας Κεφαλογιάννης ανέφερε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ πως παρακολουθώντας τη σχέση του Στέργιου με Ανωγειανούς και όχι μόνο μαντιναδολόγους, «…χαμογελάει η ψυχή μου διότι διακρίνω το θαύμα του θεού και της ζωής όταν αυτό μετουσιώνεται σε δύναμη ανεξάντλητη η οποία ως φωτεινό παράδειγμα μπορεί ακόμη και να αλλάξει τις σκέψεις και το πώς προσεγγίζουμε εμείς οι τυπικοί άνθρωποι τη ζωή.
Ο Στέργιος είναι βροντόφωνος όχι γιατί δεν μπορεί να ελέγξει την ένταση της φωνής του, αλλά διότι είναι η προσωπική του σειρήνα για να προκαλέσει επιστράτευση των δικών μας αισθήσεων που έχουν αδρανήσει σε πολλούς, λόγω της υπερβολής που μας διακρίνει σε σχέση με την ύλη και την προσπάθεια να κατακτήσουμε έναν κόσμο που δεν έχει ανάγκη από κατακτητές».
Ο καλλιτέχνης της κρητικής μουσικής Αντώνης Κουκλινός τον χαρακτηρίζει ως ζωντανή εγκυκλοπαίδεια κι ο ίδιος ο Στέργιος δεν υπολείπεται στο να καταθέσει στη κουβέντα του με το ΑΠΕ-ΜΠΕ ότι, είναι γνώστης όλων των πρωτομαστόρων της κρητικής μουσικής και των μαντιναδολόγων. Άλλωστε ένα από πλέον συνηθισμένα μετερίζια που διατηρεί, είναι η τακτική του επικοινωνία με κάθε τρόπο, με μαντιναδολόγους του νησιού με τους οποίους ξεκινάει και ολοκληρώνει ολόκληρους διαλόγους με αντικρυστές μαντινάδες όπως λέγονται, αυτές δηλαδή που λέει μία μαντινάδα ο ένας και απαντάει με μαντινάδα ο άλλος.
Ο Στέργιος Θεοδωρίκας, ως μωρό και μέχρι τα 2,5 χρόνια του είχε δυνατούς μυϊκούς πόνους, με τη μητέρα του Ελένη που είναι Μικρασιάτισα, στην προσπάθεια της να ηρεμήσει το παιδί, του τραγουδούσε τραγούδια του Νίκου Ξυλούρη. Όπως η ίδια μας αφηγείται, «…διαπίστωσα πως μόνο με την κρητική μουσική και με λόγια νανουρίσματος από τραγούδια κρητικά ηρεμούσε, γαλήνευε και μπορούσα να τον βοηθήσω να χαλαρώσουν οι μυς του από την υπερτονία».
Ο ίδιος λέει: «Πολλοί δε γνωρίζουν ότι καθώς μεγάλωνα άκουγα και ροκ μουσική… όμως για μένα η Κρήτη, τα ακούσματα της, η ταυτότητα της, ήθη έθιμα και μιλιά ήταν εκείνα που με όριζαν ως πρόσωπο και καθόριζαν την κάθε μέρα μου». Μιλάει αγγλικά και γερμανικά, διαβάζει, ερευνά, μελετάει θέματα που έχουν σχέση με την ιστορία και δείχνοντας με το δάκτυλο του τον ίδιο, λέει με χαρά «…ό,τι θες από ιστορία σε μένα. Δεν κωλώνουμε στις γνώσεις».
Η μητέρα του εξηγεί στο Πρακτορείο πως: «Πολλοί επειδή ακούνε τον Στέργιο να μιλάει με την κρητική διάλεκτο, να σκέφτεται ως Κρητικός, πιστεύουν ότι έχει προσηλωθεί μόνο εκεί. Δεν είναι αλήθεια. Η Κρήτη είναι Ελλάδα, οι Κρητικοί αγαπούν τον τόπο τους άρα αγαπούν την Ελλάδα. Ο Στέργιος από μικρό παιδί είχε αγάπη για την πατρίδα του και γνωρίζοντας πως Μακεδονία και Κρήτη είχαν δώσει μεγάλους αγώνες για την Ελευθερία και τη δημοκρατία, είχαν βρεθεί για χρόνια κάτω από υποδούλωση και κατοχή, έχει μία ιδιαίτερη ευαισθησία γιατί όχι να πω και λατρεία».
Ο ίδιος τη διακόπτει λέγοντας μας πως: «Λατρεία έχω σε όλους τους ανθρώπους. Δεν αγαπώ μόνο την πατρίδα μου, αγαπώ και σέβομαι τους πάντες. Κι αυτό θέλω να το γράψεις. Ο κόσμος πρέπει να χαμογελάει, να τραγουδάει, να λέει συνέχεια πως όλα θα πάνε καλά. Θέλω να πω σε όλα τα παιδιά και τους συνομήλικους μου, πως ο σεβασμός προς τον δίπλα μας κι η προσπάθεια που πρέπει να κάνουμε οι νέοι ώστε να δίνουμε χαρά σε όποιον μπορούμε, μας βοηθάει να ξεπερνάμε πιο εύκολα τα προβλήματα. Έχουμε υποχρέωση ο ένας προς τον άλλον να δίνουμε και να παίρνουμε δύναμη. Αν ξεχάσεις να το γράψεις αυτό σημαίνει ότι δεν θες το καλό των νέων ανθρώπων», λέει και ξεκαρδίζεται στα γέλια.
Προσπαθώ με διακριτικό τρόπο να τον ρωτήσω για τα παιδικά του χρόνια, τις μαθητικές του στιγμές, ως έφηβος πώς ήταν η ζωή του. Κοιτάει βαθιά στα μάτια και λέει: «Να ξέρεις ότι η λύπηση είναι αρρώστια κι αυτό το κάτεχα από μικιό κοπέλι. Το είχαν καταλάβει όλοι. Στη γειτονιά, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, παντού. Πάντα μου, λέω τη μαντινάδα “Άνθρωπος άπου αγαπά ειλικρινά τσοι άλλους, πρέπει να κατατάσσεται πάντοντε στσι μεγάλους…” μα λέω κι ακόμα μία μαντινάδα. “Εγώ ΄μαι τ΄ασκημόπαπο που λεν τα παραμύθια, κι όμως ο κόσμος μου γρινιά ότι δεν είν΄αλήθεια”».
Ως φοιτητής οι καθηγητές του είχαν ενθουσιασμό και έκπληξη διότι, για το Νόμο της Γόρτυνας έγραψε την εργασία του στον δεκαπεντασύλλαβο, για την Καταστροφή της Σμύρνης έγραψε την εργασία στον δεκαπεντασύλλαβο, εργασία η οποία μελοποιήθηκε από τον Βαλάντη Χρυσό. Στίχοι του Στέργιου έχουν μελοποιηθεί κι έχουν γίνει τραγούδια. Είναι πολυγραφότατος και όλα, σε σχέση με την Κρήτη.
Η καθημερινότητα του είναι να δημιουργεί βιντεάκια με θέμα τις μαντινάδες, κάνοντας φυσιοθεραπεία, γυμναστική, δημιουργεί μαντινάδες και στην υπερπροσπάθεια του για να κινηθεί και να μπορέσει να περπατήσει σωστά -όπως είπε στο ΑΠΕ ΜΠΕ ότι είναι το όνειρο του- μιλάει ακόμα και στο Θεό με μαντινάδες. «Το όνειρο μου είναι να περπατήσω σωστά, αλλά σε ό,τι με αφορά τα έχω αφήσει στο θεό. Έχω μπαντονιάρει τον εαυτό μου, όπως λένε στην Κρήτη διότι έχω ακόμη ένα μεγαλύτερο όνειρο.
Να έρθει η ειρήνη και η ισότητα στον κόσμο. Θωρείς ίντα γίνεται με τσοι πολέμους; Λέω, φωνάζω, έε εεε θέε μου ας είναι ο τελευταίο πόλεμος. Είμαι υπερασπιστής της ειρήνης όσο και αν μου λένε ότι εγώ είμαι μαχητής. Δεν θέλω σου λέω πόλεμο. Δεν αγωνιώ δεν τον φοβάμαι, απλώς και για να γίνει κατανοητό, τον σιχαίνομαι. Τι δεν καταλαβαίνουμε οι άνθρωποι. Το αύριο είναι άγνωστο για όλους μας, όλοι το ξέρουν αυτό κι όμως κάποιοι παίρνουν απόφαση να σκοτώσουν ο ένας τον άλλον».
Μιλώντας στο ΑΠΕ ΜΠΕ ο πατέρας του Στέργιου, Δημήτρης, δήλωσε περήφανος και χαρούμενος τόσο για το «…χάρισμα που του έδωσε ο Θεός και η Παναγία σχετικά με την άνεση του να δημιουργεί δεκαπεντασύλλαβο, χωρίς να είναι Κρητικής καταγωγής», όσο όμως και για το γεγονός ότι ο γιος του είναι ένας θαρραλέος και αισιόδοξος μαχητής της ζωής. «Είμαι περήφανος για όλα όσα έχει καταφέρει στη ζωή του, από διακρίσεις διεθνώς όπως το Χρυσό Παγκόσμιο Μετάλλιο στη βαφή Ιστορικής Μινιατούρας, τις σπουδές του, κάτοχος σήμερα πια πτυχίου Ιστορικού – Αρχαιολογικού από το ΑΠΘ, με ειδικότητα Ιστορικός, τη συγγραφή βιβλίων και τόσες άλλες μικρές ή μεγαλύτερες επιτυχίες, που κάνουν τόσο τον ίδιο όσο και εμάς ως γονείς του, περήφανους. Όλα αυτά σκεφτείτε ως τετραπληγικός».
Ακούγοντας τον Στέργιο και βλέποντας τον, χαμογελαστό και με πείσμα για τη ζωή, ο πατέρας του, θέλησε να εκφράσει ένα τεράστιο όπως είπε, παράπονο για τους φορείς και τις υπηρεσίες που «φυσιολογικά θα έπρεπε να δείχνουν πιο ζεστό, πιο σοβαρό ενδιαφέρον για περιπτώσεις ατόμων όπως ο Στέργιος και όχι μόνο. Σκεφτείτε πως έκαναν πράξη τη φοβερή σκέψη επί περιόδου covid να κλείσουν αρχικά τα θεραπευτήρια ΑΜΕΑ και αργότερα να τα ανοίξουν με περιορισμένο αριθμό.
Αυτό μας κατάστρεψε κινητικά. Είκοσι χρόνια φυσιοθεραπείας και επεμβάσεων, 45.000 ευρώ στο σύνολο των θεραπειών και συνεδριών, επί συνόλου πήγαν χαμένα. Ό,τι είχαμε και δεν είχαμε, εξανεμίστηκε. Λυπάμαι τόσο πολύ για καταστάσεις που βιώνουμε αλλά κυρίως για το πώς αυτές τις εισπράττει ο Στέργιος και δεν θέλω ο νεαρός αυτός να αντιλαμβάνεται έτσι την πατρίδα του. Είμαι σε πλήρη θέση να πω ότι η πρόνοια σε διαδικασίες είναι ανύπαρκτη. Θα φέρω ένα παράδειγμα. Για να ανανεώσω την κάρτα στάθμευσης ΑΜΕΑ στον γιο μου, που έχει τετραπληγική αναπηρία 80% εφ΄ όρου ζωής, πρέπει να τρέχω ένα μήνα για χαρτιά. Φυσικά δεν το έκανα, το άφησα διότι δεν ήθελα να αφήσω την αξιοπρέπεια μας κυρίως όμως, του ανθρώπου αυτού που τόσο ουσιωδώς και χαμογελαστά, αγωνίζεται».
Θέλοντας να έχει τον τελευταίο λόγο στην κουβέντα του με το ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Στέργιος Θεοδωρίκας είπε του στίχους από ένα του τραγούδι για την ισότητα και την ειρήνη.
«Πάντοτε ελπίζω πως μπορεί μνια μέρα να ξυπνήσω, κι όπως σε ονειρεύγομαι κόσμε να σ΄αντικρύσω. Μοναδικό σου μέλημα να είναι η Ειρήνη, να μην αφήνεις πόλεμος ουδέποτε να γίνει. Κρίμα στα τόσα θύματα που χάνονται ανά μέρα κράθιε το (γ)κόσμο ειρηνικό θεέ μου και πατέρα. Κάμε το θεέ μου να γενεί το όνειρο μου αλήθεια, πόβγαλε κάθε όχτρητα ΄πο βλέμματα και στήθια».
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163