Πάνος Σταθακόπουλος: Έχω έρθει πολύ κοντά με τον θάνατο, ένιωσα την ανάσα του

“Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου είδα τον θάνατο μου” αποκαλύπτει ο Πάνος Σταθακόπουλος.

Για την πλημμύρα που υπέστη το πατρικό του σπίτι, όταν εκείνος ήταν πέντε χρονών, αλλά και το σοβαρό τροχαίο ατύχημα στο οποίο και πρωταγωνίστησε αργότερα μίλησε από καρδιάς ο Πάνος Σταθακόπουλος στην εφημερίδα On Time Σαββατοκύριακο και την δημοσιογράφο Σίσσυ Μενεγάτου. 

Σε ποια ηλικία ήσουν όταν έγινε η πλημμύρα στο χωριό και μπήκε το νερό στο σπίτι σας, όπου παραλίγο να πνιγείτε και σας έσωσε η μητέρα σας και οι γείτονες που σας έβγαλαν από τα παράθυρα;

Ήμουν πέντε χρόνων. Ήταν σοκαριστικό. Το σπίτι άρχισε να γεμίζει νερά. Πιστεύω ότι η μάνα μου έδωσε δύναμη και στον πατέρα μου. Η μάνα μου είναι μια πολύ δυναμική γυναίκα, πάντα έλεγε στον πατέρα μου “θα τα καταφέρουμε”, παρόλο που πέρασαν μεγάλες δυσκολίες.

Ο πατέρας μου κάποιες στιγμές είχε απελπιστεί από τις κακουχίες της ζωής και τότε του έλεγε η μάνα μου: “Είμαστε νέοι, έχουμε την υγεία μας και τα παιδιά μας, θα αγωνιστούμε κι όλα θα πάνε καλά”. Μέχρι να ορθοποδήσουν και να αγοράσουν ένα οικόπεδο για να χτίσουν σπίτι, πέρασαν πολύ δύσκολα, αλλά δεν μας έκαναν ποτέ να νιώσουμε μίζερα.

Όλα αυτά τα χρόνια, που ήταν πολύ φτωχικά, θυμάμαι το σπίτι μας πάντα γεμάτο με συγγενείς, φίλους – τους κάναμε το τραπέζι με χαρά. Ακόμα κι όταν κινδυνέψαμε να πνιγούμε, η μάνα μου μας έκανε να το δούμε σαν παραμύθι, σαν παιχνίδι, οπότε δεν φοβηθήκαμε. Η μαμά Χρυσούλα και ο μπαμπάς Νίκος είναι οι ήρωες μας.

Έχεις κινδυνέψει δυο φορές στη ζωή σου. Την πρώτη, παιδάκι, κινδύνεψες να πνιγείς και πολύ αργότερα, ως ηθοποιός, είχες ένα σοβαρό τροχαίο. Έσκασε το λάστιχο σου στην εθνική οδό Αθηνών – Κορίνθου, έχασες τον έλεγχο του αυτοκινήτου σου και αυτό ντεραπάρισε. Εκεί ένιωσες, την… ανάσα του θανάτου;

Ναι. Έχω έρθει πολύ κοντά με τον θάνατο. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου… είδα τον θάνατο μου! Είδα αστραπιαία, σαν σε ταινία, το πως ενημέρωσαν τους γονείς μου, την κηδεία μου, τον κόσμο που είχε μαζευτεί.

Δηλαδή, μέσα σε αυτά τα δευτερόλεπτα που είπα “τελειώνω”, ήταν σαν να έβλεπα το… μετά, τον θάνατο μου! Σαν να μην ήμουν εκεί. Κι όμως, βγήκα χωρίς μια γρατζουνιά από το παράθυρο του συνοδηγού, ενώ το αυτοκίνητο διαλύθηκε.