Με την κατάθεση της παιδιάτρου του Αγλαΐα Κυριάκου, Μαρίας Νικήτα, συνεχίστηκε η δίκη στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας για τις ανθρωποκτονίες των δύο μικρότερων παιδιών της οικογένειας Δασκαλάκη – Πισπιρίγκου στην Πάτρα, της Μαλένας και της Ίριδας. Κατηγορούμενη και σε αυτή τη δίκη η μητέρα των δύο κοριτσιών, Ρούλα Πισπιρίγκου.
Η μάρτυρας είναι η γιατρός που μαζί με μία νοσηλεύτρια μπήκαν πρώτες στο θάλαμο όπου νοσηλευόταν η κόρη της Ρούλας Πισπιρίγκου, η μικρή Μαλένα από την Πάτρα και βρήκαν το κοριτσάκι νεκρό. Νωρίτερα η μάρτυρας, η οποία εκείνη την ημέρα είχε εφημερία, είχε εξετάσει τη Μαλένα.
«Μία χαρά ήταν. Δεν έβλεπες κάτι. Ήταν ένα καλό παιδί, το χρώμα, η δυναμική του, το πως κάθεται, δεν είχε κάτι να προβληματίζει, ούτε ταχυκαρδία…» είπε η μάρτυρας περιγράφοντας την κατάσταση της μικρής Μαλένας λίγες ώρες πριν φύγει από τη ζωή.
Στην μάρτυρα επιδείχθηκαν μεταθανάτιες φωτογραφίες της Μαλένας προκειμένου να απαντήσει εάν εκείνη την ημέρα είδε κάποια σημάδια που είχε στο πρόσωπο της.
Πρόεδρος: Εάν αυτά τα σημάδια στη Μαλένα υπήρχαν το πρωί θα το βλέπατε;
Μάρτυρας: Εάν είχε κάτι μεγάλο θα το έβλεπα. Άρα δεν προβλημάτισε κάτι… Αυτά τα δύο θα τα πρόσεχα (στην άκρη της μυτούλας).
Η γενικότερη κλινική εικόνα της Μαλένας όλες τις ημέρες της νοσηλείας ήταν καλή. «Η Μαλένα ήταν σε καλή κατάσταση, δεν είχε κάτι να μας ανησυχεί» τόνισε η μάρτυρας ενώ σε άλλο σημείο της κατάθεσης της επισήμανε χαρακτηριστικά «στο μυαλό μας ήταν μία λευχαιμία που δεν σου δημιουργεί πρόβλημα αυτό».
Η παιδίατρος είπε πως η μικρή Μαλένα κάθ´ όλη τη διάρκεια της νοσηλείας ήταν «ένα παιδί τέλειο, δεν είχε επηρεαστεί τίποτα. Εάν έχει επηρεάσει κάτι, κάτι θα δεις, θα το δεις κίτρινο, θα κάνει εμετούς, κάτι θα σου πει ο γονιός. Είμαστε μέσα μαζί τους 24 ώρες το 24ωρο, δεν είμαστε σπίτια μας. Είμαστε εκεί και ξέρουμε. Οτιδηποτε πέσει στην αντίληψη του γιατρού κάνουμε αμέσως εξετάσεις».
Πρόεδρος: Θυμάστε πως ήταν Μαλένα;
Μάρτυρας: Θυμάμαι ότι ήταν ένα παιδί που δεν προβλημάτιζε κλινικά. Εμείς έχουμε 15-20 παιδιά, η Μαλένα ήταν στις περιπτώσεις που δεν προβληματίζουν, όλη η εβδομάδα της νοσηλείας της, δεν έδειξε κάτι που να προβληματίζει.
Ο θάνατος της Μαλένας
Η κυρία Νικήτα περιέγραψε για την ημέρα του θανάτου της Μαλένας πως βρισκόταν στο διάδρομο μαζί με μία νοσηλεύτρια και συνομιλούσαν όταν αντιλήφθηκε την κατηγορούμενη. «Εγώ ήμουν στο διάδρομο. Δε θυμάμαι από που βγήκα. Συνάντησα την νοσηλεύτρια έξω από το δωμάτιο 224, κοντοσταθήκαμε και μιλάγαμε, ήταν ώρα κοινής ησυχίας, τα μεσημέρια υπάρχει απόλυτη ηρεμία στο νοσοκομείο» περιέγραψε η μάρτυρας.
Πρόεδρος: Τι γίνεται τότε;
Μάρτυρας: Βλέπω τη μαμά. Την βλέπω να βγαίνει και να έρχεται προς το μέρος μου. Ήταν αναστατωμένη, σοκαρισμένη, είπα μέσα μου «κάτι έχει γίνει», μπορείς να καταλάβεις από τον τρόπο που έρχεται κάποιος εάν έχει συμβεί κάτι. Εκείνη τη στιγμή, η μητέρα έρχεται προς το μέρος μας, κανονικά με γρήγορο βήμα. Ερχόμενη μας λέει «το παιδί είναι μπλε, χτυπάει η αντλία». Την είδα αναστατωμένη. Και εκείνη τη στιγμή φεύγω να πάμε στο δωμάτιο, στο 217. Ήδη είχα προετοιμάσει τον εαυτό μου πως κάτι έχει συμβεί.
Πρόεδρος: Εάν έτρεχε θα την ακούγατε;
Μάρτυρας: Ναι
Πρόεδρος: Ακούσατε κάποιον να φωνάζει;
Μάρτυρας: Όχι
Πρόεδρος: Ο τόνος της φωνής της;
Μάρτυρας: Ήταν αναστατωμένη.
Η εικόνα που αντίκρισε η παιδίατρος όταν μπήκε στο δωμάτιο την σόκαρε όπως είπε. «Ήταν στα πλάγια η θέση του παιδιού στο κρεβάτι. Το πρόσωπο του ήταν προς το παράθυρο. Δε θυμάμαι εάν ήταν τελείως σκεπασμένο ή μισοσκεπασμένο. Γυρνάμε το παιδί ανάσκελα. Θυμάμαι ότι η νοσηλεύτρια το γύρισε. Είναι σοκ όλο αυτό, ακόμα και πέντε χρόνια μετά. Θυμάμαι ότι ήταν πολύ ωχρό. Δεν ανέπνεε. Αμέσως ανοίγω ενστικτωδώς τα μάτια της και ήταν μυδριασμένο. Ακούω να δω ότι δεν έχει παλμό. Κοιτάω στο χέρι, σφυγμό…
Είδα ταυτόχρονα ότι το παιδί ήταν χαλαρό. Δεν έβαζε δύναμη, ήταν λυμένο. Η νοσηλεύτρια έπαιρνε πιέσεις, έβαλε οξυγόνο, είδε εάν είχε κορεσμό. Εγώ ταυτόχρονα παρατηρούσα το κλινικό κομμάτι. Αυτά γίνονται ενστικτωδώς. Αυτά κράτησαν κλάσματα δευτερολέπτου. Εγώ συνειδητοποιώ ότι κάτι δεν έχει πάει καλά. Δεν είναι ζωντανό. Ήταν μία σοκαριστική κατάσταση εκείνη τη στιγμή. Δεν μου έχει τύχει ξανά «καλό παιδί» να φύγει έτσι. Πήρα μονάδα και είπα «έχω παιδί που έχει πεθάνει, ελάτε γρήγορα». Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν πως θα μπορούσε να είναι ένα επεισόδιο σπασμών, να έχει κάνει υποτονία και δίνω φάρμακο και ξεκινούν ΚΑΡΠΑ αμέσως. Το έδωσα σαν πρώτη βοήθεια. Ξεκινάμε ΚΑΡΠΑ και ΑΜΠΟΥ» περιέγραψε η μάρτυρας.
Για τη Ρούλα Πισπιρίγκου και τον Μάνο Δασκαλάκη η μάρτυρας είπε πως ήταν σοκαρισμένοι. «Σοκαρισμένοι, άνθρωποι που χάνουν το παιδί τους. Θυμάμαι ότι κάποια στιγμή η μητέρα έβαλε τα χέρια στο κεφάλι. Έδειχνε ότι ήταν κάτι που δεν το περίμενε. Ενημερώνουμε πως πρέπει να γίνει νεκροψία-νεκροτομή. Θυμάμαι μία αντίδραση, δεν θέλανε, δεν κατάλαβα καλά. Παίρνω τηλέφωνο και την διευθύντρια μου την κυρία Μπάκα. Δεν μπορεί να το πιστέψει και εκείνη. Ήρθε η κυρία Μπάκα και ανέλαβε αυτό το ρόλο να μιλήσει με τους γονείς» τόνισε η μάρτυρας.
Πρόεδρος: Σας ρώτησαν τι έγινε και έφυγε το παιδί;
Μάρτυρας: Όχι. Μετά από 1-2 ώρες, μάζεψαν τα πράγματα τους και ήρθαν και μας χαιρέτησαν και μας ευχαρίστησαν. Ήταν ευγενικοί, σωστοί απέναντι μας, δεν αντιλήφθηκα κάτι να με στρέσαρε στην συμπεριφορά τους.
Η μάρτυρας διέψευσε κάποιους ισχυρισμούς της κατηγορούμενης στο απολογητικό της υπόμνημα σχετικά το πόσο άμεσα ανταποκρίθηκαν στην έκκληση της για βοήθεια και τόνισε πως ουδέποτε η κατηγορούμενη την έπιασε από το μπράτσο και της είπε «κάνε κάτι». Η μάρτυρας ανέφερε χαρακτηριστικά «εγώ μπήκα μέσα και έκανα τη δουλειά μου» και πρόσθεσε «δεν μου έκανε αίσθηση στο τέλος κάτι να με προβληματίσει, ήταν στεναχωρημένοι, πονεμένοι, μας χαιρέτησαν και έφυγαν» είπε η μάρτυρας.
Απαντώντας σε ερωτήσεις της υποστήριξης της κατηγορίας η μάρτυρας χαρακτήρισε τον θάνατο της Μαλένας «αιφνίδιο», δηλαδή, όπως εξήγησε, είναι ένας θάνατος που «δεν τον περιμένεις και δεν ξέρεις που οφείλεται».
Η μάρτυρας τόνισε ότι οι γιατροί προβληματίστηκαν για το θάνατο της μικρής Μαλένας και μάλιστα πάρα πολύ. «Το συζητήσαμε, προβληματιστήκαμε με πάρα πολύ, περιμέναμε την ιατροδικαστική και μας έκανε εντύπωση διότι δεν το είχαμε δει. Μετά πληροφορηθήκαμε και για το άλλο παιδί και λέμε «λες να ήταν κάτι κληρονομικό;». Ήμασταν όλοι προβληματισμένοι και απορημένοι» είπε η μάρτυρας.
Συν. Υπ: Είναι σύνηθες οι γονείς που χάνουν ένα παιδί να έρχονται και να σας ευχαριστούν;
Μάρτυρας: Ναι έρχονται και μας ευχαριστούν βεβαίως. Έτσι είναι το σύνηθες.
Η δίκη συνεχίζεται στις 20 Μαΐου.
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163