Τίποτα δεν είχε αλλάξει μέχρι χθες, σ’ αυτά που προκάλεσαν την μεγάλη χρηματιστηριακή κατρακύλα, που σε λίγες μέρες, θα αποκαλούμε «κραχ».
Η δυναμική της επερχόμενης ύφεσης στις ΗΠΑ, το φρένο στην διοχέτευσης ρευστότητας μέσω του γιαπωνέζικου carry trade στην αναχρηματοδότηση του αμερικάνικου χρέους και η απουσία κινήσεων από τις Κεντρικές Τράπεζες που να καταλαγιάζουν την συναλλαγματική αναταραχή, ορίζουν κυριολεκτικά την ποιότητα και το εύρος της πτώσης που έχει πλέον διαστάσεις «κραχ».
Οι απαντήσεις είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορούν να προέλθουν από τις κυβερνήσεις και ειδικά από εκείνες που συνεχίζουν να επιβιώνουν με την αναχρηματοδότηση και επέκταση του χρέους τους, όπως οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία και η πλειονότητα των χωρών της Ευρωζώνης.
Οι απαντήσεις αναμένονται για άλλη μια φορά από τις κατ’ επίφαση «ανεξάρτητες» κεντρικές τράπεζες στις οποίες έχει δοθεί κατ’ αποκλειστικότητα το δικαίωμα να παρεμβαίνουν στο κόστος (επιτόκια) και την διαθεσιμότητα (ρευστότητα) του χρήματος.
Το μεγάλο ερώτημα όμως αυτή την φορά – και σε διαφορά με το 2008 ή το 2020 – είναι αν μπορούν να το κάνουν, ή ακόμα περισσότερο αν εκτιμούν ότι πρέπει να αφήσουν να συμβαίνει για κάποιο διάστημα ακόμα. Γιατί; Γιατί η παρούσα καταστροφή κεφαλαίων μέσω των χρηματιστηριακών αγορών, τους δίνει το αποτέλεσμα που δεν έχουν καταφέρει να πετύχουν με την κατακόρυφη αύξηση των επιτοκίων και την αντιστροφή του QE (ποσοτική χαλάρωση) που επιχειρούν εδώ και ενάμιση χρόνο.
Σ’ αυτή την λογική, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι τόσο ο κ. Πάουελ (Fed), όσο και οι άνθρωποι που αποφασίζουν τι θα πρέπει να πει ή να κάνει η κα Λαγκάρντ (ΕΚΤ), θα περιμένουν μερικά 24ωρα ακόμα με τις αγορές να …τρέχουν αίμα, πριν αποφασίσουν να πάρουν τον έλεγχο της κατάστασης στις αγορές συναλλάγματος και στις χρηματαγορές.
Όμως μία τέτοια επιλογή θα μπορούσε να οδηγήσει – όπως δείχνουν αυτά που συμβαίνουν με τις τραπεζικές μετοχές – σε μία ασφυκτική πίεση στο τραπεζικό σύστημα που θα δοκιμάσει τις αμφίβολες αντοχές των τραπεζών, λόγω της «σκοτεινής» και ανεξέλεγκτης σχέσης τους με το σκιώδες χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Ήδη ένα κανάλι αυτής της σχέσης, αυτό που τροφοδοτούσε με μηδενικού κόστους ρευστότητα το σύστημα μέσω του carry trade γιεν – δολαρίου δοκιμάζεται στα όρια της απειλητικής ενεργοποίησης εκατοντάδων δισ. δολ. margin call ανά πάσα στιγμή σε επώνυμα funds και Αμοιβαία Κεφάλαια. Το ίδιο συμβαίνει – χωρίς κανείς να γνωρίζει από τις κεντρικές τράπεζες το μέγεθος – με τα στοιχήματα των επιτοκιακών και συναλλαγματικών παραγώγων ανάμεσα στο γιεν το δολάριο και το ευρώ. Όλα αυτά τα «στοιχήματα» είναι ανοικτά και απειλούν με αναπάντεχα αποτελέσματα κάθε στιγμή που περνάει.
Εξού και το γεγονός ότι εκπρόσωποι «σοβαρών» επενδυτών funds όπως εκείνα που διαχειρίζεται ο Γουώρεν Μπάφετ και άλλοι λιγότερο επώνυμοι «συνάδελφοί» του, έχουν «τρέξει» να ξεφορτωθούν μετοχές πολλών εκατοντάδων δισ. δολ. από την άνοιξη και μετά, ειδικά στις εταιρείες υψηλής τεχνολογίας, όταν άρχισαν να διακρίνουν την βεβαιότητα στα σημάδια επερχόμενης ύφεσης στην αμερικάνικη οικονομία.
Η μαζική έξοδος επίσης από τα κρυπτονομίσματα είναι ενδεικτική των ροών κεφαλαίου αφ’ ενός μακριά από τα assets υψηλού ρίσκου και αφ’ εταίρου προς την ρευστοποίηση κερδών για την κάλυψη των ασφυκτικών margin call στα ανοικτά στοιχήματα των παραγώγων. Ακόμα και ο ακλόνητος χρυσός δεν έχει γλιτώσει από μερικές ρευστοποιήσεις τα τελευταία 24ωρα προκειμένου τα υπέρογκα κέρδη που έχει εξασφαλίσει στους επενδυτές του να καλύψουν επικίνδυνες «τρύπες» σε επικίνδυνα επενδυτικά στοιχήματα στο χρηματιστήριο.
Μπροστά σ’ αυτό το δίλημμα, η απάντηση στο ερώτημα «τι κάνω τώρα», του κεντρικού τραπεζίτη, είτε της Fed, είτε της ΕΚΤ, είτε της BoE και της BoJ, είναι το κρίσιμο ζήτημα από το οποίο όλα κρέμονται από δω και πέρα…
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163