«Θέλω να αντιμετωπίζω τη δουλειά μου με αυτή την ψευδαίσθηση της τέχνης», εξηγεί ο Ιωάννης Παπαζήσης.
Για το φαινόμενο των followers ως κριτήριο επιλογής για μια σειρά ή μια παράσταση αλλά και για τον ψυχοθεραπευτικό ρόλο της υποκριτικής μίλησε, μεταξύ άλλων, ο Ιωάννης Παπαζήσης στο περιοδικό Λοιπόν και τον δημοσιογράφο Ανδρέα Θεοδώρου.
Η υποκριτική λειτούργησε ψυχοθεραπευτικά για εσένα;
Δεν ξέρω. Δεν χρησιμοποιώ τη δουλειά μου ως ψυχοθεραπεία. Αυτά που ακούω κατά καιρούς δεν μου αρέσουν. Θέλω να αντιμετωπίζω τη δουλειά μου με αυτή την ψευδαίσθηση της τέχνης. Θέλω να πιστεύω ότι είμαι καλλιτέχνης, ότι μπορώ να κάτσω μπροστά από ένα πίνακα 3 ώρες για να τον αναλύω.
Στην Ελλάδα πιστεύουν ότι οι ηθοποιοί είμαστε κάτι νούμερα που βγαίνουμε στην τηλεόραση, βγάζουμε λεφτά και το παίζουμε μάγκες στο Instagram. Δεν θέλω να πιστεύω κάτι τέτοιο. Αντιμετωπίζω τη δουλειά μου ως τέχνη.
Βλέπουμε πάντως ότι οι followers στο Instagram αποτελούν κριτήριο για να πάρει κάποιος μια δουλειά.
Αυτά είναι σημεία των καιρών. Σαφέστατα ισχύει αλλά και εμείς που δεν έχουμε τους followers παραμένουμε εδώ. Φαντάζομαι ότι οι παραγωγοί χρησιμοποιούν αυτό το πράγμα, γιατί είναι καινούργια διαφήμιση. Όταν ένα παιδί ανεβάζει ένα στόρι και το βλέπουν 200.000 άτομα, αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς να το κάνεις εύκολα.
Στο θέατρο βέβαια δεν μεταφράζονται οι followers με τα εισιτήρια, για αυτό και οι παραγωγοί κάνουν έναν συνδυασμό του να “κλέψουν” από κάποιους ανθρώπους τη δημοφιλία και να φέρουν κάποιους άλλους που θα σύρουν το καράβι. Θέλω να πιστεύω ότι είμαι από εκείνους που σέρνουν το καράβι.
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163