Η Μέση Ανατολή αναμφίβολα είναι η βασική «πηγή» ορυκτών καυσίμων στον πλανήτη. Ακολουθούν σε δεύτερο λόγο τα εδάφη της Ρωσίας, αλλά και οι ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια.
Κάθε αναταραχή ή ανατροπή στην περιοχή στης Μέσης Ανατολής, ασφαλώς διευρύνει το χάος και τους ανεξέλεγκτους παράγοντες, που ορίζουν άμεσα ή έμμεσα, το κόστος της ενέργειας στον πλανήτη.
Αυτό δεν είναι αυθαίρετος «αφορισμός». Είναι προφανές συμπέρασμα μιας διεθνούς εμπειρίας δεκαετιών, από τότε που οι βρετανοί «ανακάλυψαν» ότι Μέση Ανατολή σημαίνει πετρέλαιο και στην συνέχεια φυσικό αέριο. Και φρόντισαν να κόψουν και να ράψουν τα σύνορα των νεόκοπων «χωρών» στην περιοχή, με βάση την διασφάλιση του δικού τους ελέγχου (και αργότερα των ΗΠΑ, αφού μεσολάβησε η αποτυχημένη απόπειρα του Χίτλερ με ένα παγκόσμιο πόλεμο) στην εξόρυξη και εκμετάλλευσή του.
Μεταπολεμικά (ιδιαίτερα μετά το 1971 και το 1989), οι αντοχές αυτών των «κατασκευασμάτων» δοκιμάζονται σκληρά. Και κάποια εξ αυτών καταρρέουν, πάντα μετά από ένα συνδυασμό εξωτερικών και εσωτερικών παρεμβάσεων.
Μέχρι πρόσφατα είχαμε τρείς τέτοιες περιπτώσεις, μία στην Λιβύη, μία στο Ιράκ και άλλη μία στο Αφγανιστάν.
Τώρα ήρθε η σειρά της Συρίας και του Μπασάρ Αλ Άσαντ, του οποίου το αεροπλάνο διαφυγής από την Δαμασκό, μετά την είσοδο των ανταρτών του Αμπού Μοχάμεντ αλ-Τζολάνι στην πόλη, φαίνεται να έχει χαθεί από τα ραντάρ… Ίσως έχει καταρριφθεί, ίσως έχει «προστατευτεί» από κάποιο ισχυρό σύστημα ελέγχου των λεγόμενων μεγάλων δυνάμεων, μιας και «όλες» είναι παρούσες με ισχυρότατες δυνάμεις και βάσεις στην Συρία και τη ευρύτερη περιοχή…
Σε κάθε περίπτωση η περίοδος «χάους», που ακολουθεί μέχρι να διαφανεί το πως θα διαμορφωθεί η επόμενη ημέρα στην περιοχή, κανείς δεν γνωρίζει το πόσο θα κρατήσει.
Η εμπειρία του Ιράκ, της Λιβύης και του Αφγανιστάν που έχουν προηγηθεί δείχνουν πως κάθε πρόβλεψη είναι επισφαλής.
Αυτή την φορά στην Συρία δεν παίζεται μόνο το παιχνίδι της γεωπολιτικής γεωγραφίας, όσο αφορά την διαθεσιμότητα και το κόστος της ενέργειας. Παίζεται το ευρύτερο παιχνίδι της στρατιωτικής ισχύος, εν όψη μεγαλύτερων αντιπαραθέσεων, που δίνει άλλη διάσταση πλέον στο πως θα εξελιχθούν τα δύο ανοικτά μέτωπα στην Ουκρανία και τον πόλεμο Ισραήλ – Ιράν.
Οι δύο ρωσικές βάσεις στην Συρία ισοδυναμούν με την ρωσική παρουσία στην Μεσόγειο, αλλά πλέον είναι κι αυτές στο τραπέζι της επόμενης ημέρας του πολέμου στην Ουκρανία. Όπως είναι και τα νέα πολιτικά μέτωπα στην Ρουμανία και την Γεωργία.
Το σκηνικό μοιάζει σαν να παίζεται στην λογική του «μία σου και μία μου» μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας στην ευρύτερη περιοχή του μετώπου της Ανατολικής Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής.
Αλλά δεν ξεχνάμε ότι αυτό το «μέτωπο» είχε διαμορφωθεί με το «κόστος» ενός παγκόσμιου πολέμου. Τώρα, μετά τις συνέπειες του 1989 μέχρι και το 2022, φαίνεται πως η «μη ειρηνική» αναδιάταξη δυνάμεων, αφορά ξανά στο «όλον» εκείνης της διευθέτησης.
Και όχι απλά την παρουσία του αλ-Τζολάνι στην Δαμασκό.
Προς το παρόν όμως έχουμε να κάνουμε με το νέο «χάος».
Και η Ελλάδα βρίσκεται ολοένα και πιο κοντά σ’ αυτό πλέον. Πολύ περισσότερο που ένας εκ των πρωταγωνιστών της ανατροπής στην Συρία είναι αναμφίβολα η Τουρκία και η ενεργή παρουσία της στην περιοχή…
