‘Oχι. Η «κακιά στιγμή» δεν είναι η στιγμή που ο κακοποιητής προβαίνει σε μία εγκληματική πράξη.
Η «κακιά στιγμή» είναι η κλιμάκωση, το αποτέλεσμα άλλων «μαύρων» στιγμών που έχουν προηγηθεί και έχουν μείνει κρυμμένες στο σκοτάδι.
Μπορεί τα «θύματα» να μαθαίνουν ίσως, να ζουν τη βία και τη φρίκη ως… «κανονικότητα», να πείθονται ότι ήταν μια… «κακιά στιγμή» του θύτη, μια στιγμή αδυναμίας… Μπορεί η επίθεση «αγάπης», που συνήθως ακολουθεί, να τους «τυφλώνει» – είναι η συνήθης «παγίδα» αυτή που στήνει ο κακοποιητής – όμως ΟΧΙ!
Το «σκοτάδι» δεν είναι η κανονικότητα, η επιβολή εξουσίας δεν είναι κανονικότητα, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για παιδιά….
Κανονικότητα είναι η ελευθερία να ορίζει κάποιος το κορμί του και την ψυχή του!
Σε αυτόν τον «λαβύρινθο» των σκέψεων με έβαλε η πρόσφατη υπόθεση του «αστυνομικού της Βουλής», όπως τον αποκαλούμε. Μια υπόθεση που για άλλη μία φορά «ξεμπρόστιασε» την έλλειψη θωράκισης και προστασίας των παιδιών και άλλων όποιων θυμάτων εγκληματικών πράξεων, είτε πρόκειται για γυναίκες (που στη συντριπτική πλειοψηφία γυναίκες αφορούν, πρόκειται κυρίως για έμφυλη βία), είτε για άντρες.
Εβδομήντα κακοποιημένα παιδιά εγκαταλελειμμένα σήμερα στα νοσοκομεία
Σήμερα, θα σταθώ πρωτίστως στα παιδιά, και στην ανάγκη η Πολιτεία να «τρέξει» να βρει λύσεις, να ενισχύσει το Κράτος Πρόνοιας.
Από την εποχή των μνημονίων και μετά, οι κοινωνικές δομές συρρικνώθηκαν (πολλές έκλεισαν, άλλες υποστελεχώθηκαν, οι περισσότερες «μάτωσαν» οικονομικά), ενώ την ίδια ώρα οι ανάγκες για περίθαλψη αυξήθηκαν, με αποτέλεσμα σήμερα πολλά παιδιά να περιμένουν ακόμη και μήνες στα νοσοκομεία για να βρουν κάπου στέγη και φροντίδα.
Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, ως την Παρασκευή 06/12/2024, στα νοσοκομεία βρίσκονταν 70 κακοποιημένα παιδιά (40 στα παιδιατρικά της Αθήνας και 30 στα νοσοκομεία της υπόλοιπης χώρας) χωρίς καμία πρόνοια για την επόμενη ημέρα. Που θα μεταφερθούν, σε ποια δομή; Ποιος θα αναλάβει να επουλωθούν τα βαθιά τραύματα. ποιος θα παράσχει ψυχοθεραπευτική υποστήριξη;
Τα αιτήματα των νοσοκομείων σε δομές αυξάνονται καθημερινά και σε πολλές περιπτώσεις η μεταφορά των παιδιών καθυστερεί ακόμη και… μήνες.
Τα «κλειστά στόματα»
Στην υπόθεση του «αστυνομικού της Βουλής» και πάλι…
Για τη σύζυγο του, για την οποία σήμερα τουλάχιστον είναι δυσδιάκριτο αν είναι «θύμα» ή «θύτης», και σε ποιο βαθμό, δεν μπορούμε να πούμε πολλά.
Μπορούμε όμως να αναλογιστούμε το περιβάλλον της… σιωπής τριγύρω της. Τα κλειστά στόματα! Η ανησυχία… να μην μπλέξουμε, πόσο μάλλον με έναν… αστυνομικό. «Κλειστά στόματα» που ανοίγουν για… διαπιστώσεις, κατόπιν εορτής.
Γύρω από αυτή τη γυναίκα – επίσης αστυνομικό στο επάγγελμα – υπάρχουν συγγενείς, φίλοι, συνάδελφοι, γείτονες. Είναι αδιανόητο κάποιοι να μη είχαν καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά.
Η «κακιά στιγμή» είναι η κλιμάκωση άλλων… «μαύρων» στιγμών
Η «κακιά στιγμή» δεν έρχεται σαν… «κεραυνός εν αιθρία». Τα «θύματα», όπως εκτιμούν οι ειδικοί παρά την κλιμακούμενη βία που υφίστανται, συνήθως δεν φεύγουν. είτε γιατί ο «θύτης» εμφανίζεται στη συνέχεια μετανιωμένος και «τυφλώνονται» από την «επίθεση αγάπης» που ακολουθεί, είτε για οικονομικούς λόγους, είτε γιατί φοβούνται για τα παιδιά τους ή ακόμη από… ντροπή και ανησυχία ότι θα υπάρξει ένα κοινωνικό στίγμα.
Και εκεί είναι σημαντικός ο ρόλος της Πολιτείας που πρέπει να διασφαλίσει συνθήκες ασφάλειας για τις γυναίκες – «θύματα», ώστε να μη φοβούνται να μιλήσουν και να προστατεύσουν τον εαυτό τους και τα παιδιά τους, αλλά και ο ρόλος του περιβάλλοντος τους (συγγενείς, φίλοι κ.α.).
Αν υπάρχει μια… «κακιά στιγμή» για τον κακοποιητή, είναι η «καλή στιγμή» για το θύμα, που η αλήθεια βγαίνει στο φως.
Η απουσία του Κοινωνικού Κράτους
Γύρω από τα παιδιά στο σχολείο, υπάρχει επίσης ένα περιβάλλον…
Στην προκείμενη περίπτωση, η καθηγήτρια της μίας κόρης του ζευγαριού σοκαρίστηκε διαβάζοντας μια σχολική έκθεση της. Φώναξε τη μητέρα στο σχολείο και εκείνη είπε ότι το παιδί λέει ψέματα. Μάλιστα δέχθηκε και τηλεφώνημα από την αστυνομία – ενδεχομένως από τον αστυνομικό πατέρα – να μην ασχοληθεί άλλο με την υπόθεση. Όπως και έκανε.
Κι εδώ ερχόμαστε και πάλι στην πολιτική διάσταση της υπόθεσης… Το θέμα της εκπαίδευσης και ενημέρωσης για το πώς θα χειριστούν μία υπόνοια έστω κακοποίησης, – όχι μόνο οι δάσκαλοι αλλά όλοι οι πολίτες – η έλλειψη του Κράτους Πρόνοιας.
Τα ερωτήματα που γεννιούνται είναι πολλά:
-Πως γίνεται να φτάνει η διάψευση της μητέρας για να μπει μία τελεία στο θέμα;
-Ένα… «απειλητικό» μήνυμα – που προφανώς δεν ήταν επίσημα από την… «αστυνομία» -δεν είναι από μόνο του σημάδι ότι κάτι δεν πάει καλά;
-Που είναι το Κοινωνικό Κράτος, πως γίνεται να σταματάει έτσι η έρευνα για μια υπόθεση, το σχολείο σήμερα να είναι έκθετο και κυρίως να έχει αφήσει έκθετο σε κινδύνους ένα παιδί;
Ο κομβικός ρόλος της… ανώνυμης καταγγελίας
Ίσως δεν είναι τόσο γνωστό, όσο θα έπρεπε, ότι πλέον, με βάση τη νέα νομοθεσία, κάποιος μπορεί να κάνει μια καταγγελία ακόμη και ανώνυμα, κάτι που προστατεύει από το ενδεχόμενο μήνυσης ή άλλης πράξης εκδίκησης από την πλευρά του καταγγελθέντα.
Η αστυνομία έχει την υποχρέωση να ενεργήσει άμεσα, όταν πληροφορείται με οποιονδήποτε τρόπο (ανώνυμα ή επώνυμα) για την τέλεση οποιουδήποτε αδικήματος ενδοοικογενειακής βίας.
Αυτεπάγγελτη δίωξη από την Ελληνική Αστυνομία
Υπενθυμίζεται δε, ότι μετά τις τελευταία αναμόρφωση του σχετικού νόμου (ν. 5090/2024) τα αδικήματα της ενδοοικογενειακής βίας διώκονται αυτεπαγγέλτως. Αυτό σημαίνει ότι η καταγγελία μπορεί να γίνει από τον παθόντα με την υποβολή έγκλησης ή οιονδήποτε τρίτο με την υποβολή μήνυσης, καταγγελίας ή απλής αναφοράς στις διωκτικές αρχές για ότι συνέβη ή πληροφορήθηκε.
Σοκάρουν οι αριθμοί
Τα στοιχεία είναι τόσο σοκαριστικά, όσο και ενθαρρυντικά, υπό την έννοια ότι πλέον τα «θύματα» ενδοοικογενειακής βίας αρχίζουν να αισθάνονται πιο ελεύθερα να μιλήσουν.
Στο πρώτο εντεκάμηνο του 2024 έγιναν 21.865 καταγγελίες, ενώ το αντίστοιχο διάστημα του 2023 (πρώτο δεκάμηνο) καταγράφηκαν 11.743 καταγγελίες, αύξηση 86%. Κυρίως πρόκειται για έμφυλη βία, αφού εξ αυτών, οι 15.571 καταγγελίες αφορούσαν σε βία κατά των γυναικών, ενώ σοκαριστικός είναι και ο αριθμός των καταγγελιών για κακοποίηση παιδιών, συνολικά 3.169 ανήλικοι έζησαν στιγμές φρίκης.
Είναι δε χαρακτηριστικό ότι τον Νοέμβριο, μέσα σε μια μόνο εβδομάδα, έγινε 239 συλλήψεις. Από τις αρχές του 2024 έως τον Οκτώβριο η ΕΛ.ΑΣ. προέβη σε 11.300 συλλήψεις από 5.600 πέρυσι.
