Λίγα 24ωρα πριν από την εγκατάσταση του Τραμπ στον Λευκό Οίκο και εν μέσω μιας, άγνωστο πότε και πως θα εκτονωθεί, αναταραχής στις αγορές ομολόγων ο ΟΔΔΗΧ, αποφάσισε και ολοκλήρωσε – προχθές – με σχετική επιτυχία μία μεγάλη έκδοση ομολόγων.
Μεγάλη; Ναι «πολύ» μεγάλη, αν σκεφτεί κανείς ότι καλύπτει το 50% του προβλεπόμενου ετήσιου δανεισμού για το 2025.
Για ορισμένους, η επιλογή να γίνει αυτή την στιγμή και για τόσο μεγάλο ποσό, η έκδοση του δεκαετούς, αμφισβητήθηκε καθώς οι πιέσεις στις διεθνείς αγορές ομολόγων είναι ακόμα στο «κόκκινο». Η «τιμή» και οι «αποδόσεις» (στο 3,63%) θα μπορούσε να πει κανείς ότι αν και λίγο «τσιμπημένες» κινούνται στα αναμενόμενα επίπεδα με δεδομένο ότι οι αγορές περιμένουν μέσα στον Ιανουάριο να κατέβουν στο πεδίο μάχης τα μεγάλα «ψάρια». Όπως η Ιταλία και η Γαλλία, που μέσα στο πρώτο δίμηνο πρέπει να καλύψουν τεράστιες χρηματοδοτικές ανάγκες για το χρέος τους. Και τα …τσακάλια περιμένουν. Γιατί λοιπόν να επιλέξει κανείς να μπει μια τέτοια στιγμή σε τόσο επικίνδυνο πεδίο;
Η απάντηση μπορεί να αναζητηθεί αφ’ ενός στο ίδιο το αποτέλεσμα (τεράστια υπερκάλυψη της προσφοράς, σχετικά «λογικές» τελικές τιμές και αποδόσεις, καλό «βιογραφικό» για τους προτιμητέους αγοραστές). Και αφ’ εταίρου στην καλή προετοιμασία με τους Primary Dealers να εξασφαλίζουν το ζητούμενο για τον ΟΔΔΗΧ, ο οποίος αν και έβγαινε για 3 δισ. ευρώ, τελικά λόγω της ανταπόκρισης πήρε 4 δισ. ευρώ. Δηλαδή αύξηση κατά 30% της αρχικής στόχευσης.
Γιατί όμως τώρα;
Παρ’ όλα αυτά η απάντηση στο γιατί βγήκε τώρα και εν μέσω καταιγίδας ο ΟΔΔΗΧ, για να δανεισθεί τα… μισά λεφτά της χρονιάς, μάλλον δεν έχει να κάνει μόνο με τα όσα προαναφέρθηκαν, αλλά κυρίως με κάτι άλλο.
Το 2025 είναι η χρονιά με τις μεγαλύτερες αβεβαιότητες της τελευταίας δεκαετίας – ορισμένοι υποστηρίζουν ότι είναι η πλέον κρίσιμη χρονιά μετά το 2008 – για τις χρηματαγορές.
Όχι μόνο για όσα ξέρουμε ότι πρόκειται να συμβούν, αλλά κυρίως για όσα δεν «ξέρουμε» ότι μπορούν ή θα συμβούν.
Πέραν της εγκατάστασης του Ντ. Τραμπ στον Λευκό Οίκο με ότι αυτό μπορεί να φέρει σε επίπεδο γεωπολιτικών ανατροπών, με τις ήδη εξαγγελθείσες πολιτικές για δασμούς, φορο-ελαφρύνσεις και μεταναστευτικό και γεωγραφικές επεκτατικές προθέσεις, οι αβεβαιότητες που αφορούν στις χρηματαγορές είναι τεράστιες. Και όλες βρίσκονται σε συνάρτηση με τις αγορές συναλλάγματος και βασικά με το δολάριο, δηλαδή το χρέος που είναι εκφρασμένο σ’ αυτό. Ορισμένοι αναλυτές δεν διστάζουν μάλιστα να κάνουν συγκρίσεις – μη αναλογικές – με τις αρχές της δεκαετίας του 60’, πριν ξεσπάσει η κρίση με το δολάριο στις αρχές του 70’.
Στο πλαίσιο αυτό η πλέον «κοντινή» χρονικά αφορμή για μία νέα σεισμική δόνηση στις χρηματαγορές, αφορά στην Ιαπωνία και την επικείμενη (;) αύξηση των επιτοκίων. Αν αυτό συμβεί – η απόφαση είναι για τα τέλη Ιανουαρίου – και θέλει να δει κανείς τις πιθανές συνέπειες αρκεί να γυρίσει στις 5 Αυγούστου 2024, όταν έγινε η πρώτη μετά από καιρό μικρή αύξηση των ιαπωνικών επιτοκίων. Και να ξαναθυμηθεί τι επακολούθησε. Η ιαπωνική οικονομία να θυμίσουμε ότι είναι ένας από τους μεγαλύτερους κατόχους αμερικανικού δολαριακού χρέους… και βασικό πεδίο του διεθνούς carry trade εδώ και δεκαετίες.
Οι κύριες όμως αιτίες και όχι απλώς αφορμές, για τις επόμενες σεισμικές δονήσεις έχουν να κάνουν με το πως θα υποχρεωθεί να υποχρεωθεί να «δράσει» η Fed, μετά την έναρξη της υλοποίησης των πολιτικών Τραμπ. Και κατά συνέπεια τι θα υποχρεωθεί να «κάνει» και η ΕΚΤ για να συγκρατήσει το Ευρώ να μη βυθιστεί σε ακόμα βαθύτερα νερά από εκείνα που ήδη έχει διολισθήσει μέσα στο 2024.
Αυτές οι αλλαγές στα «κύματα» που αναταράσσουν τα νερά της αγοράς συναλλάγματος και ναρκοθετούν την νομισματική πολιτική των Κεντρικών Τραπεζών, διαμορφώνουν τις τεράστιες αβεβαιότητες για το α’ εξάμηνο του 2025. Μια χρονιά, την οποία οι πάλαι ποτέ προσδοκίες του 2024 είχαν φορτώσει με αναμονές για περεταίρω μειώσεις επιτοκίων…
Μετά την 15η Ιανουαρίου και τα 4 δισ. ευρώ της τελευταίας έκδοσης του δεκαετούς ομολόγου, ο ΟΔΔΗΧ (και μαζί του το ΥΠΟΙΚ), μπορούν να αποσυρθούν στην γωνία, όντα ήσυχοι ότι δεν θα χρειασθεί να μπουν στο μεγάλο δωμάτιο των χρηματαγορών, που «θα χορεύουν» οι …ελέφαντες του ευρωπαϊκού δημόσιου χρέους.
Τουλάχιστον μέχρι το καλοκαίρι του 2025…
Αυτό το «εισιτήριο» εξόδου από το επικίνδυνο δωμάτιο που θα χορεύουν οι ελέφαντες, το ελληνικό δημόσιο το πλήρωσε με αποδόσεις της τάξης του 3,63%. Αλλά όπως όλα δείχνουν μάλλον άξιζε τον κόπο, για να απομακρυνθεί από το σημείο που θα κινδύνευε να «τσαλαπατηθεί», όπως κινδυνεύουν κάποιοι γείτονες μέσα στο 2025.
