Η αλήθεια είναι – και οι κυβερνώντες το γνωρίζουν καλύτερα από κάθε άλλον – ότι τόσο για λόγους «εσωτερικούς» όσο και για «εξωτερικούς» – πολύ περισσότερο – δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα ουσιαστικό στην φορολογία.
Αλλά συζήτηση… θα γίνεται και μάλιστα εντατική και ουσιαστική. Αλλά όχι για τώρα.
Ο λόγος γι’ αυτό, ανεξάρτητα από την επικοινωνιακή διαχείριση του θέματος, ιδιαίτερα στο πλαίσιο του ανασχηματισμού, είναι, ότι οι εξωτερικές συνθήκες στην οικονομία αλλάζουν δραματικά και δεν έχουν ούτε κατά διάνοια σταθεροποιηθεί ακόμα.
Η βασικότερη αλλαγή αφορά βέβαια στις δασμολογικές ανατροπές των τιμών των προϊόντων και των υπηρεσιών που αφορούν τόσο στις εισαγωγές στην ΕΕ όσο και στις εξαγωγές.
Και προφανώς σε μία οικονομία όπως η ελληνική με ένα δομικό και μεγάλο έλλειμμα στο Ισοζύγιο Τρεχουσών Συναλλαγών που τροφοδοτείται συνεχώς από το εμπορικό έλλειμμα, αυτή η ανισορροπία και η αναταραχή στην οικονομική δραστηριότητα είναι καθοριστική. Που σημαίνει ότι όταν το αντικείμενο της φορολόγησης αλλάζει ανεξέλεγκτα κόστος και τιμές, μαζί του βέβαια και η πραγματική αμοιβή της εργασίας, το τελευταίο που μπορείς να έχεις είναι μία σαφή εικόνα των περιθωρίων παρέμβασης στην φορολόγησή του.
Σε κάποιες έκτακτες περιπτώσεις βέβαια, όπως π.χ. σε έκτακτες φυσικές καταστροφές, πανδημίες, κ.λ.π., η μόνη «ελάφρυνση» που μπορείς να κάνεις είναι για να μειώσεις το ξαφνικά, απότομα και ανεξέλεγκτα, αυξανόμενο οικονομικό βάρος του φορολογούμενου, εφ’ όσον βέβαια έχεις «απόθεμα» ή είσαι σε θέση να το καλύψεις αυξάνοντας το έλλειμμα και το χρέος. Και προς το παρόν τουλάχιστον δεν ήμαστε σε μία τέτοια «φάση»…
Εσωτερικοί λόγοι
Όσο αφορά τους «εσωτερικούς» λόγους για τους οποίους θα μπορούσε να κινηθεί μια σχετική διαδικασία πραγματικής ελάφρυνσης, επίσης οι συνθήκες είναι πρόωρες και σαφώς εκτός προγράμματος της κυβέρνησης.
Μια πραγματική φορολογική ελάφρυνση για παράδειγμα, θα έπρεπε να «αγγίξει» τον πλέον άδικο, αντιλαϊκό και μη προοδευτικό φόρο, που μας έχουν αφήσει κληρονομιά τα τρία μνημόνια, δηλαδή τους τερατώδεις έμμεσους φόρους και ειδικά τον ΦΠΑ στα είδη πρώτης ανάγκης και στον ΕΦΚ στα καύσιμα.
Εκεί όπως και για τον 13 και 14 μισθό στο δημόσιο (όπως είπε και ο κ. Στουρνάρας) ούτε συζήτηση να γίνεται…
Αν εξαιρέσει λοιπόν κανείς την μοναδική πραγματική παρέμβαση στους φόρους για «εσωτερικούς» λόγους, που είναι αυτή στον ΦΠΑ και τον ΕΦΚ, είναι πρόωρο να συζητήσεις για οτιδήποτε άλλο, που να είναι ουσιαστικό. Γιατί όπως είναι σε όλους γνωστό, η πραγματική εικόνα για την αποτελεσματικότητα της φορολογικής πολιτικής όσο αφορά την «εισπραξιμότητα», θα είναι οριστική στο Β τρίμηνο του 2025, για τα εισοδήματα του 2024.
Παρ’ όλα αυτά είναι αναμφισβήτητο ότι η εισαγωγή της ψηφιακής τεχνολογίας στο φορολογικό σύστημα έχει αυξήσει κατακόρυφα τα δημόσια φορολογικά έσοδα. Αλλά αυτό έχει να κάνει και πάλι κυρίως με το πολιτικά υπερ-ευαίσθητο θέμα της εισπραξιμότητας του ΦΠΑ και του ΕΦΚ…
Κατά συνέπεια οποιαδήποτε τρέχουσα συζήτηση περί παρεμβάσεων στην φορολογία, όσο αφορά την ουσία τους, δεν έχει να κάνει με το παρόν, αλλά με το κοντινό μέλλον.
Όταν δηλαδή οι ανατροπές που έρχονται απ’ «έξω» και οι πολιτικές στοχεύσεις που έρχονται από «μέσα», αρχίσουν να σταθεροποιούνται επαρκώς.
