Είκοσι χρόνια συμπληρώνονται σήμερα 19 Απριλίου από τη μυθική ντρίμπλα του Φερνάντο Ρεδόνδο στο παιχνίδι της Ρεάλ Μαδρίτης με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Champions League.
Ο Αργεντινός χαφ εξέθεσε τον αντίπαλό του με μία ντρίμπλα που θεωρείται πια από πολλούς ως η κορυφαία όλων των εποχών στο Champions League, προσφέροντας ένα έτοιμο γκολ στον Ραούλ, αλλά και στον εαυτό του την ευκαιρία να περάσει στην ιστορία.
https://twitter.com/Rancoma_/status/1251630931355602945?ref_src=twsrc%5Etfw%7Ctwcamp%5Etweetembed%7Ctwterm%5E1251630931355602945&ref_url=https%3A%2F%2Fwww.gazzetta.gr%2Ffootball%2Fchampions-league%2Farticle%2F1467244%2Fredondo-san-psema-ta-20-hronia-apo-takoynaki-itan-empneysi-vid
Ο ίδιος ο Ρεδόνδο μίλησε στην ισπανική As για τη συγκεκριμένη φάση, με αφορμή τη συμπλήρωση 20 χρόνων από εκείνο το παιχνίδι: «Σαν ψέμα ότι πέρασαν 20 χρόνια από εκείνη τη μέρα. Είναι από τις καλές αναμνήσεις γιατί εκείνη τη σεζόν πήραμε και το τρόπαιο. Θυμάμαι πολύ καλά τη φάση, με τους παίκτες της Γιουνάιτεντ να μας πιέζουν στο δικό μας μισό του γηπέδου, να παίρνω τη μπάλα από τον Ρομπέρτο Κάρλος και να παίζω με τον Σάβιο. Εκείνος μου επέστρεψε τη μπάλα και αρχίζω να τρέχω από αριστερά. Ήταν μια στιγμή έμπνευσης εκείνο το τακουνάκι στο ένας εναντίον ενός. Δεν το είχα ξανακάνει σε επίσημο ματς τέτοιου επιπέδου, μονάχα σε μικρότερες κατηγορίες στην Αργεντινή παλαιότερα.
Ήταν σημαντικό να σηκώσω το κεφάλι και να δω την κίνηση που έκανε ο Ραούλ στην περιοχή για να σκοράρει. Ήταν εκπληκτικό παιχνίδι. Ήταν Πρωταθλήτρια Ευρώπης τότε η Γιουνάιτεντ και είχε να χάσει εντός έδρας πάνω από έναν χρόνο. Είναι τρομερό γήπεδο το Ολντ Τράφορντ. Θυμάμαι πως στο τέλος πηγαίναμε προς τ’ αποδυτήρια και όλος ο κόσμος χειροκροτούσε την ομάδα του παρά τον αποκλεισμό.
Δεν αισθάνομαι θρύλος. Κάθε φορά που πηγαίνω στη Μαδρίτη λαμβάνω πολλή αγάπη από τον κόσμο και αυτό είναι απλά σαν επιβράβευση. Η σχέση μου με τη Ρεάλ είναι αιώνια, αν και δεν παίζω με τους παλαίμαχους λόγω του γονάτου μου. Αλλά όποτε πηγαίνω στο γήπεδο ή στο προπονητικό της ομάδας, αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου».