«Η πρώτη διεξαγωγή του επί κοντώ γυναικών σε Ολυμπιακούς Αγώνες το 2000 στο Σίδνεϊ αποτέλεσε την έμπνευση για μένα να δοκιμάσω στο αγώνισμα. Είχα ασχοληθεί με τον αθλητισμό από μικρή ηλικία. Οι γονείς μου είχαν εκπροσωπήσει την Ελλάδα σε αγώνες εφήβων-νεανίδων. Ο πατέρας μου ως άλτης του τριπλούν και η μαμά μου ως σπρίντερ των 400 μέτρων. Είχα δοκιμάσει τις δυνατότητές μου σε μια σειρά από αγωνίσματα, αλλά διαπίστωσα ότι τα βαρέθηκα πολύ εύκολα» είπε η Ελληνίδα άλτρια.
«Ο μπαμπάς μου παρακολουθούσε το γυναικείο επί κοντώ από την τηλεόραση στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ και μου πρότεινε να δοκιμάσω στο αγώνισμα. Επειδή είχε σχέσεις με την εθνική ομάδα, με έφερε σε επαφή με τον επικεφαλής προπονητή του επί κοντώ στην ελληνική ομοσπονδία. Προσαρμόστηκα γρήγορα στο καινούργιο μου αγώνισμα. Πέρασα τα 2,30 μέτρα στον πρώτο μου αγώνα και σημείωσα την καλύτερη επίδοση στον κόσμο για την ηλικία των 11 ετών. Βρήκα το αγώνισμα διασκεδαστικό, μου άρεσαν τα διαφορετικά προγράμματα της προπόνησης και αγάπησα το επί κοντώ» πρόσθεσε η Στεφανίδη και συνέχισε:
«Επίσης σημαντικές για μένα ήταν οι σπουδές μου. Ήξερα ότι ήθελα να κάνω ένα διδακτορικό πρόγραμμα και σκέφτηκα ότι ήταν δυνατόν να καταφέρω και τα δύο, αλλά, όταν άρχισα να ταξιδεύω περισσότερο με το επί κοντώ, έγινε όλο και πιο δύσκολο να τα συνδυάσω.
Ειλικρινά, ένας σημαντικός λόγος που έκανα επί κοντώ ήταν μια συνομιλία με τον προπονητή μου στο κολέγιο (ΗΠΑ), λίγο μετά την πρόκρισή μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Με έκανε να πιστέψω ότι με σκληρή δουλειά και σωστή καθοδήγηση θα μπορούσα να γίνω μια επαγγελματίας επικοντίστρια.
Ένας άλλος λόγος που κάνω επί κοντώ είναι ότι έχω ταυτιστεί με το αγώνισμα, στο οποίο ασχολούμαι για 16 με 17 χρόνια. Είμαι μια αθλήτρια του επί κοντώ, το οποίο αποτελεί ένα μεγάλο μέρος της ταυτότητάς μου.
Είμαι τόσο πολύ ευγνώμων για το επί κοντώ. Με διδάσκει τόσα πολλά μαθήματα ζωής, τα οποία χρησιμοποιώ τόσο στον αθλητισμό όσο και εκτός. Βοήθησε τις δεξιότητές μου στη διαχείριση του χρόνου, αλλά και στις σπουδές μου. Είναι ένα ατομικό άθλημα, αλλά με βοήθησε να δουλέψω ως μέλος μιας ομάδας. Έχω τόσες πολλές ευχάριστες αναμνήσεις και συναισθήματα από το επί κοντώ.
Όμως, αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι να αγωνίζομαι σε μεγάλα πρωταθλήματα και, όταν αποχωρήσω, αυτό είναι που θα αγαπώ περισσότερο. Το να αγωνίζομαι σε μια μεγάλη διοργάνωση είναι κάτι που μου δημιουργεί μεγάλη πίεση και υψηλές προσδοκίες, αλλά μου αρέσει αυτό το συναίσθημα να μπορώ να ελέγχω τα νεύρα και να συμπεριφέρομαι σωστά. Η αυτοσυγκέντρωση και η προσήλωσή μου τη στιγμή που τρέχω στο διάδρομο αποτελεί για μένα την καλύτερη στιγμή του αγωνίσματος».
Πηγή: ΑΠΕ
