Μέσα στα γήπεδα ο Νικ Κύργιος είναι από τα πιο... άτακτα παιδιά. Ουκ ολίγες φορές έχει προκαλέσει τους διαιτητές με τη συμπεριφορά του, ουκ ολίγες φορές έχει τσακωθεί με φιλάθλους την ώρα του αγώνα και πρόσφατα αποχώρησε στη μέση ενός αγώνα, χωρίς ουσιαστικά να συντρέχει κάποιος σοβαρός λόγος, γεγονός που επέσυρε πρόστιμο σε βάρος του για πολλοστή φορά.
Ο 22χρονος Ελληνοαυστραλός τενίστας έχει δηλώσει επανειλημμένως πως το τένις δεν είναι ό,τι καλύτερο συμβαίνει στη ζωή του. Δεν αγαπά τις προπονήσεις, δεν «γουστάρει» να δουλεύει με τις ώρες πάνω στο τένις, έχει χάσει προπονητές γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο και για ένα μεγάλο διάστημα δεν είχε και καθόλου προπονητή. Όλα αυτά τον έχουν καθηλώσει στις θέσεις 14-24 της παγκόσμιας κατάταξης και παρ’ όλο που σχεδόν όλοι συμφωνούν πως ο Κύργιος είναι ένα σπάνιο ταλέντο, αυτός δείχνει να αδιαφορεί που το χαραμίζει και δεν το «απογειώνει» στα διάφορά τουρνουά και στην παγκόσμια κατάταξη.
Είναι εμφανές πως ο Κύργιος έχει δώσει από πολύ νωρίς άλλες προτεραιότητες στη ζωή του και ίσως γι? αυτό έξω από τα γήπεδα εμφανίζει ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο. Το πρόσωπο ενός νέου ανθρώπου με κοινωνικές ανησυχίες και με ευαισθησίες για τους συνανθρώπους του και ακόμη περισσότερο για τα παιδιά. Κάπως έτσι ήρθε και η απόφασή του να δημιουργήσει με δικά του έξοδα μια εγκατάσταση στη Μελβούρνη, ώστε να βοηθήσει παιδιά που δεν έχουν τα προνόμια και τις ευκαιρίες άλλων.
Περισσότερες λεπτομέρειες δεν έχουν γίνει ακόμη γνωστές, αφού το μόνο που αρκέστηκε να πει ο ίδιος είναι πως «Σχεδιάζω κάτι που νομίζω ότι θα είναι πολύ καλό». Και πρόσθεσε: «Το τένις είναι καλό και προσφέρει πολλά χρήματα, ωστόσο νιώθω κενό μέσα μου όταν το μόνο που κάνω στη ζωή μου είναι να παίζω για να βγάζω χρήματα. Θέλω να βοηθήσω τα παιδιά εκείνα, που ονειρεύονται να παίξουν τένις, αλλά δεν έχουν τα μέσα να το κάνουν. Με κάνει ευτυχισμένο το να βοηθάω, γιατί πιστεύω ότι δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από το να δίνεις σε ένα παιδί μια ευκαιρία, που δεν θα μπορούσε να έχει. Και αν καταφέρω να πραγματοποιήσω το όραμά μου, τότε θα είμαι ευτυχής αν με θυμούνται γι’ αυτό το έργο μου και όχι γιατί έπαιζα τένις».